Το ανθρώπινο είδος ευθύνεται για μαζικές καταστροφές απέναντι στους συνανθρώπους, τα ζώα, την φύση. Η εύρος της αγριότητας κάποιες φορές εκπλήσσει. Ο σύγχρονος «πολιτισμένος» κόσμος όμως δεν διαφέρει καθόλου σε επιθετική συμπεριφορά από άλλες εποχές.
Τι να θυμηθούμε; Την εποχή των Κονκισταδόρων που αφάνισαν τους πολιτισμούς της Αμερικής, πολλών αφρικανικών χωρών, της Ωκεανίας… Την εποχή που δημιούργησε δραματικούς και άδικους πολέμους , όπως στο Βιετνάμ και στην Κορέα… Τις γενοκτονίες όπως στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι…
Ουδείς υπεύθυνος από την Δύση, λογοδότησε για όλα τα εγκλήματα κατά των συνανθρώπων μας.
Μία ακόμη γενοκτονία, ίσως η μεγαλύτερη μετά τη Χιροσίμα, πέρασε στα «ψιλά των εφημερίδων» σε ένα άλλο άδικο πόλεμο, του Ιράν – Ιράκ. Οι «Μεγάλες Δυνάμεις» έβαλαν ακόμη μία φορά τους λαούς να σκοτώνονται μεταξύ τους για τα συμφέροντά τους.
Και μέσα στην δίνη των γεγονότων, ένα ακόμη δράμα αποσιωπήθηκε εσκεμμένα: μία Χιροσίμα μικρότερης έκτασης, αλλά το ίδιο σημαντικής, εκτυλίχθηκε σαν σήμερα πριν 28 χρόνια, ενάντια στους Κούρδους του Ιράκ.
Με επίκεντρο την μαρτυρική Χαλάμπτζα, στις 16 και 17 Μαρτίου, ο τότε «φίλος» και συνεργάτης της Δύσης, ο «χασάπης» δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν, δηλητηρίασε μαζικά με αέρια την περιοχή και φυσικά δεν ενοχλήθηκε κανείς.
Μάλιστα, πολύ νωρίτερα, είχε κάνει το ίδιο προς τον Ιρανικό στρατό, με την αποδοχή της Δύσης, αφού χτυπούσε «τον εχθρό» της. Εξ άλλου, προμηθευτές των χημικών αερίων ήταν οι σύμμαχοί του.
Ο λαός των Κούρδων έχει υποστεί διωγμούς και γενοκτονίες ανά τους αιώνες, είναι πλέον γνωστό πιστεύω.
Ένας αρχαίος λαός, που μάχεται για το αυτονόητο δικαίωμα: την εδαφική του ακεραιότητα, την εθνική του γλώσσα, υπόσταση και ταυτότητα. Ένας λαός που διαφέρει των άλλων, στο μέσον μίας φλεγόμενης Μέσης Ανατολής.
Μέχρι πρότινος, δεν ήθελαν οι περισσότεροι να αποδεχτούν πως υπήρχε ως εθνότητα, αφού μοιράστηκε η γη του σε τέσσερα κράτη –κατακτητές, οι οποίοι με τη σειρά τους προσπάθησαν να τους αφομοιώσουν, για να τους σβήσουν από τον χάρτη των Εθνών.
Ίσως η σκληρή φύση του λαού, ίσως το πείσμα, ίσως και η αγάπη για την ιστορία που διηγείτο ο πατέρας στο παιδί για αιώνες, βοήθησαν να παραμείνει ανυπότακτο το πνεύμα μπροστά στις θηριωδίες.
Ο Σαντάμ, ως όργανο της Δύσης εκείνη την εποχή, δεν δίστασε στυγνά και απάνθρωπα να εξολοθρεύει επί σειρά ετών το κουρδικό στοιχείο και να αφανίζει χωριά (περισσότερα από 4.000 λένε οι ιστορικοί παρατηρητές), να απαγάγει και να πουλάει κορίτσια και παιδιά στις αραβικές χώρες, να σκοτώνει με κάθε τρόπο, να φυλακίζει, να διαλύει κάθε στοιχείο που μπορούσε να αγγίξει.
Κανείς δεν έβλεπε, κανείς δεν γνώριζε… Ήταν… φίλος μας…
Σύμφωνα με το άρθρο του Τζεμίλ Τουράν «Χαλάμπτζα – η γενοκτονία» , μέρος των διώξεων ήταν η λεηλασία των χωριών, η καταπάτηση της περιουσίας των Κούρδων, οι ανηλεείς σφαγές, ο υποχρεωτικός εκτοπισμός, η αραβοποίηση των περιοχών τους, οι φυλακίσεις, οι βασανισμοί… και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Αποκορύφωση ήταν στις 16 και στις 17 Μαρτίου 1988 όπου οι δυνάμεις του καθεστώτος επιτέθηκαν, χρησιμοποιώντας απαγορευμένα δηλητηριώδη αέρια, στις πόλεις Χούρμαλ, Χαλάπτζα και Ντουτζάι στο Κουρδιστάν του Ιράκ. Μόνο στην πόλη Χαλάπτζα πέθαναν με φρικτό μαρτυρικό τρόπο 5.000 και να τραυματίστηκαν 8.000 άμαχοι.
Συνεχίστηκαν οι χημικοί βομβαρδισμοί και τον Απρίλιο, σε χωριά του Ερμπίλ, της Σουλεϊμανίγε και Νταχόκ… Η ευρύτερη περιοχή των Κούρδων του Ιράκ επλήγη και λέγεται πως το 90% των χωριών διαλύθηκαν.
Το δυστύχημα για τους Κούρδους, ήταν πως δεν ήταν φίλοι και σύμμαχοι καμίας Διεθνούς Δύναμης. Επομένως, δεν συνέφερε σε κανέναν να υπερασπιστεί την γενοκτονία τους. Τα Ηνωμένα Έθνη, οι Οργανώσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οι Δυτικές χώρες… οι «Έμποροι των Εθνών» εν ολίγοις, υποβάθμισαν την καταστροφή. Τα όργανά τους, τα ΜΜΕ, αρνήθηκαν να σχολιάσουν τα γεγονότα στην βάση και το εύρος τους.
Για μία ακόμη φορά, ένα Ναγκασάκι και μία Χιροσίμα εκτυλίχθηκαν κάτω από την ανοχή και ίσως την κρυφή συναίνεση εκείνων που θέλουν να διαλύουν λαούς, προκειμένου να κερδίσουν λίγα δολάρια παραπάνω… Αν και γνωρίζω το συγκεκριμένο θέμα εδώ και χρόνια, όπως και άλλες παρεμφερείς καταστάσεις, ακόμη σφίγγεται το στομάχι μου και απορώ, πόσο αχόρταγο, ανάλγητο, φρικτό, μπορεί να είναι το ανθρώπινο είδος, δίχως ψυχή…
Μνημείο γλυπτό που απαθανατίζει μία από τις πλέον τραγικές φωτογραφίες θυμάτων
16 Μαρτίου 2015, είχα την τιμή να παραβρεθώ σε μία θλιβερή επέτειο της μαρτυρικής Χαλάμπτζα που αναφέρεται ως έμβλημα της όλης γενοκτονίας, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μία ημερίδα μνήμης για τις διώξεις των 200.000 περίπου θυμάτων του κουρδικού λαού του Κουρδιστάν Ιράκ, που έπεσαν θύματα γενοκτονίας του στυγνού δικτάτορα… Ενός δικτάτορα που δίκασαν κάποτε, αφού ίσως τελείωσε το έργο που παρείχε στη Δύση.
Σημαντικό βήμα, η «μερική αναγνώριση» μετά από 27 χρόνια, του δράματος.
Πόσο μακριά όμως από την πλήρη αποδοχή σε παγκόσμιο επίπεδο, πόσο μακριά από την ειρήνη είναι και πάλι οι άνθρωποι στα μέρη εκείνα…
Αφού βρίσκονται ξανά μπροστά σε νέες φρικαλεότητες, που αυτή τη φορά φοράνε το προσωπείο ενός άλλου φιδιού, του ISIS, το οποίο έγινε αρχικά το νέο όργανο απειλής απέναντι σε όποιον ορθώνει ανάστημα ενάντια στα συμφέροντα πάνω στην πολύπαθη Μέση Ανατολή… έως ότου αρχίσει να δαγκώνει τους πάντες, ακόμη και τους τροφοδότες του…
Άραγε κάποτε θα υπάρξει εποχή, όπου ο άνθρωπος δεν θα στρέφεται ως αδηφάγο θηρίο απέναντι στον συνάνθρωπο για κάποια εφήμερα αγαθά, που ούτως ή άλλως δεν θα τον κάνουν περισσότερο ευτυχισμένο, αλλά αντίθετα τον αποκτηνώνουν και χάνει το νόημα της ύπαρξης;
Θα ’θελα να ελπίζω σε ένα τέτοιο μέλλον, όποτε κι αν έρθει επί γης… ή σε ένα άλλο τόπο, πιο μακρινό, αλλά δίχως την φρίκη του αλληλοσπαραγμού…
Ευχαριστώ που αφουγκραστήκατε τις σκέψεις μου…
Περισσότερες πληροφορίες στα ιστορικά γεγονότα: «Χαλάμπτζα- η γενοκτονία» και«27η επέτειος της Χαλάμπτζα» (www.cemilturan.gr)
