Ο Παντελίδης ήταν παλίκαρος, δεν έχει σημασία αν τον γούσταρες ή όχι, αν τον άκουγες ή όχι, όμως δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις την τίμια προσπάθειά του, την επιμονή του και την αγάπη του για την δουλειά του. Δικαιώθηκε και αναγνωρίστηκε με έναν τρόπο όχι συνηθισμένο για την χώρα μας, σχεδόν μοναδικό, χωρίς δημόσιες σχέσεις, χωρίς δήθεν κολλητάρια. Και είναι αυτός ο λόγος που κάνει όλα εκείνα τα μηδενικά που έτρεξαν σαν βρικόλακες χθες να ρουφήξουν μια σταγόνα από το αίμα της δημοσιότητας ενός νεκρού ανθρώπου, πιο τιποτένια ακόμα. Θλιβεροί χαμάληδες μιας αγωνιώδους προσπάθειας για προβολή έτρεχαν πίσω από το φέρετρο και κοιτούσαν με μάτια γεμάτα αγωνία αν τους τραβάει κάποια κάμερα. Την ίδια στιγμή που οι αληθινοί φίλοι του Παντελή, οι συνεργάτες του, εκείνοι με τους οποίους το ίδιο βράδυ θα ανέβαιναν παρέα στη σκηνή βρίσκονταν κρυμμένοι ανάμεσα στο πλήθος, σεβόμενοι τον πόνο της οικογένειας, οι όψιμοι «κολλητοί» διπλάρωναν τους συγγενείς, ακόμα και την ίδια την χαροκαμένη μάνα μήπως και καταφέρουν να αποκομίσουν αυτό που διακαώς επιθυμούν, έστω και για λίγο. Είναι ντροπή! Και δεν έχουν καν το νου να αντιληφθούν πως ως «κολλητοί» δεν κατάφεραν παρά να γίνουν πιο τιποτένιοι από ότι ήδη είναι…
