Ένα ξεχασμένο «στολίδι» της πόλης, το περίφημο Βασιλικό Περίπτερο ή πιο γνωστό ως «Παλατάκι» βρίσκεται, πια, απομονωμένο από την πόλη καθώς η περιοχή δεν είναι επισκέψιμη λόγω των μέτρων ασφαλείας για την προσέγγιση των κρουαζιεροπλοίων.
Όπως διαβάζουμε σε ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα του κ. Στέφανου Μίλεση για το «Παλατάκι», έκτασης 40 τετραγωνικών μέτρων, στο pireorama.blogspot.gr αυτό κατασκευάστηκε, το 1888, σε έκταση περίπου 25.000 πήχες, που δώρισε ο Δήμος Πειραιά στον Βασιλιά Γεώργιο Α’.
Μια σκέψη που κυριαρχούσε στο μυαλό του ήταν η κατασκευή θερινού ανακτόρου στην περιοχή. Οι στρατιωτικοί του σύμβουλοι όμως του απέκλεισαν κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, λόγω της επικινδυνότητας που είχε ένας Βασιλιάς, να διαμένει παραλιακά, καθότι δεν θα μπορούσαν να εγγυηθούν για την ασφάλειά του.
Τον Ιούλιο του 1901 όλη η έκταση του Περιπτέρου ηλεκτροφωτίστηκε.
Αργότερα καθιερώθηκε ως έθιμο, την Καθαρά Δευτέρα εκτός της Βασιλικής Οικογένειας, να καλούνται και άλλες οικογένειες ειδικά του Διπλωματικού κύκλου και των Υπουργών για να περάσουν τα κούλουμα. Όμως παρά το ότι πιστεύεται σήμερα, κατέβαινε πάρα πολύ συχνά. Οι επισκέψεις ξένων πλοίων στον Πειραιά, επί των οποίων συνήθως επέβαιναν ξένοι Διπλωμάτες ή Βασιλείς, ήταν αιτία των συχνών επισκέψεών του στο οίκημα.
Στις 10 Μαρτίου 1901, ο Γεώργιος Α΄, κατέβηκε στον Πειραιά με τον ηλεκτρικό συρμό των 11.30΄ και όπως αναφέρει ο τύπος της εποχής, επιβιβάστηκε από το λιμάνι των Αλών, στην ατμάκατο "Δάγμαρ" της οποίας πηδαλιούχος ήταν ο υπασπιστής του Κουτσούκος και αμφότεροι έφθασαν στην μικρή προβλήτα προ του Βασιλικού Περιπτέρου. Από εκεί πήγαν σε κοντινό του Περιπτέρου χώρο, όπου ο Γεώργιος Α΄, έριξε εντός χάνδακα αργυρά νομίσματα. Στο βάθος του χάνδακα είχε ήδη τοποθετηθεί αναμνηστική επιγραφή. Μόλις είχε τεθεί ο θεμέλιος λίθος της Βασσάνειου Ναυτικής Σχολής (Σημερινή Ναυτική Σχολή Δοκίμων). Μετά το πέρας της τελετής, παρέμειναν στο Περίπτερο μαζί με Υπουργούς που θεμελίωσαν την Σχολή.
Το Βασιλικό περίπτερο ανήκε στον Γεώργιο Α΄και μέχρι τον θάνατό του, όταν στην συνέχεια το άφησε ως κληρονομιά, μέσω διαθήκης, στον Πρίγκιπα Ανδρέα. Ο Ανδρέας έκτοτε συνέχιζε το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας, του πατέρα του.
Με την λεγομένη ως "επαναστατική κυβέρνηση" του Πλαστήρα (Σεπτέμβριος του 1922), όλη αυτή η έκταση περιήλθε ξανά στην κυριότητα του Δήμου Πειραιά, επί Δημαρχίας Αναστασίου Παναγιωτοπούλου.
Ο Παναγιωτόπουλος, ακύρωσε την δωρεά του Τρύφωνα Μουτζόπουλου προς τον Γεώργιο Α΄ και με σύμβαση που καταρτίσθηκε με το Δημόσιο, ανέλαβε ο Δήμος να κατασκευάσει στο νοτιοδυτικό μέρος του Περιπτέρου και κάτω από την Σχολή Δοκίμων μικρή αποβάθρα προς εκφόρτωση εισαγόμενης ξυλείας, αντί ευτελούς μισθώματος!! Όλα αυτά έγιναν βεβαίως εν απουσία του Ανδρέα, ο οποίος στο μεταξύ είχε καταδικασθεί σε θάνατο για τις μάχες του Σαγγάριου.
Η απόφαση εκτέλεσης δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω μεσολάβησης του Άγγλου Πλοιάρχου Τάλμποτ, ο Ανδρέας διαγράφηκε από το μητρώο Ελλήνων Αξιωματικών, μεταφέρθηκε στο Νέο Φάληρο και ανεχώρησε μέσω Κέρκυρας για Ιταλία.
Αργότερα η νομοθεσία παραχώρησε όλη την παραλιακή ζώνη του Πειραιά στον Ο.Λ.Π. καθώς και κάθε περιουσία που βρίσκονταν σ΄ αυτήν, από τον Λιμενίσκο του Κουμουνδούρου μέχρι και το Πέραμα!
Έτσι ο Δήμος Πειραιά ήρθε σε διαφωνία με τον Ο.Λ.Π. ο οποίος μάλιστα είχε στο μεταξύ εγκαταστήσει εκεί την πλοηγική υπηρεσία, τμήμα της υπηρεσίας Φάρων, μια καντίνα και παράλληλα εκμίσθωνε και τμήματα προς λατόμηση. Η λατόμηση ήταν καταστροφική καθώς κατέστρεψε όλο το άλσος που είχε δημιουργήσει ο Γεώργιος.
