Από...τον κανόνα αυτό δεν μπορεί, φυσικά, να ξεφύγει ένας μεγάλος οργανισμός. Οπως ο Ολυμπιακός, ας πούμε. Αύριο στο Λιμάνι γιορτάζουν την κατάκτηση του πρωταθλήματος Νο 42 και «ο τίτλος αυτός θα αφιερωθεί στον μεγαλύτερο Ελληνα των ημερών μας και έναν μεγάλο Ολυμπιακό, τον Μίκη Θεοδωράκη, που αφήνει το στίγμα του στην ιστορία της χώρας μας από το 1925 και γιορτάζει φέτος, όπως και ο Ολυμπιακός μας, 90 χρόνια ζωής». Ετσι μας τα λέει η επίσημη ανακοίνωση των πρωταθλητών.
Λογικό. Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχουμε, πρωθυπουργό Αλέξη (ας είναι και βάζελος). Πρέπει να βρισκόμαστε στο κλίμα της εποχής. Το timing που λέγαμε. Η χώρα στην τελική ευθεία μιας εξαντλητικής διαπραγμάτευσης με τους ευρωεταίρους, φορτωμένη με δύο μνημόνια, τρέχοντας ολοταχώς για το τρίτο, τους ανέργους στο 1,5 εκατομμύριο και τα λοιπά γνωστά που καθημερινά βιώνουμε.
Ετσι αύριο στο «Καραϊσκάκη» θα γιορτάσουν με τον «Ηλιο της Δικαιοσύνης» (διπλής ανάγνωσης...), «Λιανοτράγουδα» και «Μαουτχάουζεν».
Να θυμηθούμε τι συνέβη καμιά δεκαριά χρόνια πριν; Ας πάμε στον Μάιο (πάντα Μάιο) του 2006. Στο Λιμάνι γιόρταζαν το νταμπλ και το Νο 34! Κυβέρνηση Ν.Δ. με πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή (κι αυτός βάζελος!). Πριν από δύο χρόνια ξεφαντώναμε με το EURO της Πορτογαλίας, κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, η Παπαρίζου έπαιρνε το χρυσό στη Eurovision κι όλοι ζούσαμε στη νιρβάνα μας. Ευτυχισμένοι, με κάτι μισθούς να, τις αμαξάρες μας, τα εξοχικά μας, τα μπουζούκια μας και όλα τα ωραία μας.
Ξανά λοιπόν -η... ετήσια- γιορτή στο Λιμάνι. Με Βανέσα Αδαμοπούλου. Καυτή και sexy, τραγουδώντας «Πάνω στην τρέλα μου πάνω στην αλητεία μου», το soundtrack της ταινίας του Νίκου Περάκη «Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» που εκείνη την εποχή έσπαγε τα ταμεία. Με το αξέχαστο -και dirty- σύνθημα να δονεί τις εξέδρες και να ακούγεται από το Φάληρο ως την Καστέλα και τα βράχια της Πειραϊκής: «Γδύσου Βανέσα να μπούμε όλοι μέσα»!
Λογικό. Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχουμε, πρωθυπουργό Αλέξη (ας είναι και βάζελος). Πρέπει να βρισκόμαστε στο κλίμα της εποχής. Το timing που λέγαμε. Η χώρα στην τελική ευθεία μιας εξαντλητικής διαπραγμάτευσης με τους ευρωεταίρους, φορτωμένη με δύο μνημόνια, τρέχοντας ολοταχώς για το τρίτο, τους ανέργους στο 1,5 εκατομμύριο και τα λοιπά γνωστά που καθημερινά βιώνουμε.
Ετσι αύριο στο «Καραϊσκάκη» θα γιορτάσουν με τον «Ηλιο της Δικαιοσύνης» (διπλής ανάγνωσης...), «Λιανοτράγουδα» και «Μαουτχάουζεν».
Να θυμηθούμε τι συνέβη καμιά δεκαριά χρόνια πριν; Ας πάμε στον Μάιο (πάντα Μάιο) του 2006. Στο Λιμάνι γιόρταζαν το νταμπλ και το Νο 34! Κυβέρνηση Ν.Δ. με πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή (κι αυτός βάζελος!). Πριν από δύο χρόνια ξεφαντώναμε με το EURO της Πορτογαλίας, κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, η Παπαρίζου έπαιρνε το χρυσό στη Eurovision κι όλοι ζούσαμε στη νιρβάνα μας. Ευτυχισμένοι, με κάτι μισθούς να, τις αμαξάρες μας, τα εξοχικά μας, τα μπουζούκια μας και όλα τα ωραία μας.
Ξανά λοιπόν -η... ετήσια- γιορτή στο Λιμάνι. Με Βανέσα Αδαμοπούλου. Καυτή και sexy, τραγουδώντας «Πάνω στην τρέλα μου πάνω στην αλητεία μου», το soundtrack της ταινίας του Νίκου Περάκη «Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» που εκείνη την εποχή έσπαγε τα ταμεία. Με το αξέχαστο -και dirty- σύνθημα να δονεί τις εξέδρες και να ακούγεται από το Φάληρο ως την Καστέλα και τα βράχια της Πειραϊκής: «Γδύσου Βανέσα να μπούμε όλοι μέσα»!
