Ανατριχιάζει κανείς από την ανήθικη, τουλάχιστον, στάση των ιδιοκτητών οικιών στη νήσο Μύκονο, οι οποίοι αρνούνται να ενοικιάσουν τις οικίες τους σε...
δημοσίους υπαλλήλους προκειμένου να τα «κονομήσουν» από τους παραθεριστές του θέρους (τρομάρα τους). Δεν μπορεί να το πιστέψει κανείς διαβάζοντας πως αναγκάζουν σε έξωση υπαλλήλους νοσοκομείων, καθηγητές κ.ά., κόβοντας το ρεύμα της ΔΕΗ και αρνούμενοι γενικώς να τους δεχτούν στα σπίτια τους. Και ας μείνουν αγράμματα τα τέκνα τους; Ας μην υπάρχουν νοσοκομειακά αυτοκίνητα, με φόβο άνθρωποι να κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους; Τι όνειδος για τον άνθρωπο, τι θλίψη για τη χώρα. Οι άθλιοι νεόπλουτοι, οι άπληστοι, οι αισχροί τούτοι ιδιοκτήτες δεν ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό, την υγεία, την Παιδεία; Τόσος πια ρεαλισμός; Τέτοια ξετσιπωσιά; Τόσος αμοραλισμός προκειμένου να αβγατίσουν τα εισοδήματά τους;
Αυτή η «κουλτούρα» δυστυχώς έχει εισχωρήσει στην ελληνική κοινωνία (ειδικά εκεί όπου επικρατεί η αγλαΐα του Lifestyle, η επιδειξιομανία, ο νεοπλουτισμός, το κέρδος παντί τρόπω και σθένει μπλα... μπλα). Μέρα με τη μέρα, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τη μικρότητά μας, παρά τις γερές ρίζες των κοινοτήτων και της αλληλεγγύης. Ο πραγματισμός τα ‘χει σαρώσει όλα (ανθρωπιστικά αισθήματα, φιλία, ειρηνική συνύπαρξη...). Βλέπουμε, εκτός εάν έχουμε στραβωθεί τελείως, ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι πολιτισμικό (ας μην πούμε ηθικό διότι η τρέχουσα ηθική είναι όρος που τον εκμεταλλεύονται οι επιτήδειοι· δεν είναι όρος συνύπαρξης).
Οι συγκεκριμένοι αυτοί Μυκονιάτες (διότι δεν φέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο όλοι οι κάτοικοι, προς Θεού) δυσφημίζουν το ωραίο νησί τους, διαταράσσουν την κοινωνική συνοχή και ισορροπία, εξωθούν την ηθική σε βαθιά σκοτάδια. Σφαδάζει το Αιγαίο από την ντροπή του, βουίζουν οι αγέρηδες μεταφέροντας την αισχύνη της απληστίας στον κορμό της επικοινωνίας και της χώρας ολάκερης...
Επισκέφθηκα το νησί το 1976 με φίλη μου Αμερικανιδούλα. Ενα φτωχό νησί με ανεμόμυλους και τα στενά δρομάκια του. Εντυπωσιάστηκε η φίλη μου από τη φιλοξενία των κατοίκων, τους χορούς μες στα σοκάκια, τις παρέες που μαζεύονταν και έπιναν φιλικά. Κυκλαδίτικο φως παντού· ο ήλιος της Μεσογείου σε μεγάλα κέφια, εισχωρούσαν βαθιά μέσα μας οι αχτίδες του. Ενα ωραίο συναίσθημα ανάβλυζε από όλους και σκορπιζόταν στο νησί σαν ενυλωμένη ομορφιά.
Πέρασαν έκτοτε καιροί πολλοί. Ακουγα... και τι δεν άκουγα για τη μετάλλαξη τούτου του νησιού, για τη χυδαιότητα των μαζών που το επισκέπτονταν τάχα μου ως κοσμοπολίτικο, μες στη μόδα και λοιπά. Ουδέποτε το ξαναεπισκέφτηκα, αρνούμενος όλο αυτό το γλοιώδες δήθεν των «αναγνωρίσιμων» μαριονετών του πλούτου και του θεάματος. Και να τώρα μερικοί κάτοικοί του το εξευτελίζουν. Τι κατάντια αλλά και τι θυμός για όσους διάβασαν το ρεπορτάζ· αίσχος Μυκόνου, ναι· ας το διαψεύσουν οι εγκαλούμενοι, εάν η υλοφροσύνη δεν είναι η υπέρτατη αξία τους. Να πάψει η ανατριχίλα όλων, να λάμψει ο πολιτισμός, ο αρχαιότατος πολιτισμός του Αιγαίου.
Γιώργος Σταματόπουλος
