Στο χωριό δεν υπάρχει κεντρική πλατεία ενώ ο οικισμός είναι χτισμένος στα βράχια ανάμεσα σε λεμονιές.
Ούτε το χωριό, ούτε τα σπίτια μα ούτε και ο δρόμος είναι ορατά από τους ταξιδιώτες γι’αυτό και ο οικισμός έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο του «χωριού που δεν υπάρχει».
Σύμφωνα με την ιστορία πριν από χρόνια ο δήμαρχος του οικισμού αποφάσισε να ξαναβάλει το χωριό στον χάρτη. Διέταξε το κάθε σπίτι να βαφτεί σε έντονο χρώμα έτσι ώστε να μη περνά απαρατήρητο από τα βλέμματα των περαστικών και των ταξιδιωτών.
Η παράδοση αυτή διατηρείται μέχρι και σήμερα ενώ κάθε Σεπτέμβριο καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο συρρέουν στην περιοχή για να πάρουν μέρος σε μια πρωτότυπη διοργάνωση που τους δίνει τη δυνατότητα να βάψουν τις προσόψεις των κτιρίων με τα χρώματα τις αρεσκείας τους.
