Στην Ελλάδα της κρίσης, οι περισσότερο ρομαντικοί προσδοκούσαμε ότι θα γινόταν ένα ιστορικό… ξεσταρτάρισμα σε παθογενείς νοοτροπίες και συμπεριφορές, και φυσικά τους… φορείς τους.
Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν συνέβη. Και παρακολουθώντας κανείς τον δημόσιο βίο, βλέπει με θλίψη να
στριφογυρίζουμε γύρω από την ουρά μας, αδυνατώντας να σκεφτούμε προωθητικά και να απαλλαγούμε από εκείνους που εξακολουθούν να μας εμπαίζουν.
Πάρτε σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ποτάμι, τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Σπύρο Λυκούδη. Για το εγχείρημα… ακτιβισμού του γνωστού και καταξιωμένου δημοσιογράφου, έχουμε γράψει και άλλες φορές στο παρελθόν, αναφορικά με την κενότητα των θέσεων που πρεσβεύει, και το… αφόρητο χασμουρητό που προκαλεί.
Ας σταθούμε ωστόσο λίγο στην περίπτωση του Σπύρου Λυκούδη, ενός πολιτικού με μακρά διαδρομή στον χώρο της “πεφωτισμένης” Αριστεράς, που αποχώρησε εσχάτως από τη ΔΗΜΑΡ και ίδρυσε τους “Μεταρρυθμιστές”. Με τους οποίους και προσχώρησε πλέον στο Ποτάμι.
Βασικό ερώτημα λοιπόν: Από πότε έγινε… μεταρρυθμιστής ο Σπύρος Λυκούδης; Τι το ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό έχει προτείνει; Ποιά είναι η σύγχρονη αντίληψή του για την πολιτική; Και, επιτέλους, πόσος… αέρας κοπανιστός χωράει στο μόρφωμα που δημιούργησε ο Σταύρος Θεοδωράκης;
Τα ερωτήματα φυσικά αφορούν… τη ζωή. Και το δυστύχημα είναι ότι μετά τις εκλογές, και εφόσον επιβεβαιωθούν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, το Ποτάμι θα ασκεί την εξουσία, ως… βαλβίδα ασφαλείας και ελέγχου μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μας… μεταρρυθμίσουν, δηλαδή.
Πηγή: ysterografa.gr
