Τρεις μήνες έχουν περάσει από την ημέρα που η οικογένεια, οι φίλοι αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα είπε το τελευταίο αντίο στο σημαντικό καλλιτέχνη Αντώνη Βαρδή. Με μία διαδρομή τόσο σημαντική σε καλλιτεχνικό επίπεδο εκείνος είναι σίγουρο πως θα είναι με ένα περίεργο τρόπο πάντα ανάμεσά μας για να μας θυμίζει τη μοναδικότητα, την τεράστια καλλιτεχνική του διαδρομή αλλά και μία άλλη πτυχή του που είχε αρχίσει να ξεδιπλώνεται ιδιαίτερα έντονα τα τελευταία χρόνια.
«Ο Αντώνης Βαρδής ήταν πάνω από όλα ένας φυσιολογικός, γήινος άνθρωπος χωρίς ίχνος έπαρσης. Η ζωή του ήταν απλή, λιτή και εκείνος είχε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη και ζεστή καρδιά. Πάντα. Όχι μόνο με τους συναδέλφους του αλλά και με απλούς ανθρώπους που γνώριζε ο ίδιος ήταν. Πονούσε όταν έβλεπε κάποιον να πονά, να υποφέρει. Αυτό που τον έκανε ακόμη περισσότερο να θέλει να βοηθήσει αυτούς που έβλεπε πως υποφέρουν ειδικότερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης από ένα σημείο και μετά έγινε για εκείνον τρόπος ζωής», θα πει η σύζυγός του Φιλοθέη Βαρδή εξηγώντας ότι κοντά του έμαθε πως δεν έχει σημασία να διατυμπανίζει κανείς τις ευεργεσίες που κάνει αλλά το να τις κάνει ήσυχα και αθόρυβα.
-Τρεις μήνες μετά το χαμό του Αντώνη και ένα γεύμα αγάπης ιδιαίτερο θα γίνει αύριο το μεσημέρι στο Μοναστηράκι, στην πλατεία για τη μνήμη του…
«Αυτό αποφασίσαμε ότι θα ήταν κάτι που θα το ήθελε και ο ίδιος. Ο Αντώνης ήταν άνθρωπος της προσφοράς δεν είχε ίχνος έπαρσης ούτε και ζούσε σε κανένα γυάλινο κλουβί χωρίς να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Μπερδευόταν ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους μιλούσε με όλους, άκουγε όλους και το μοναδικό που τον ένοιαζε ειδικότερα τα τελευταία χρόνια ήταν να μπορεί όσο και όπου γινόταν να βοηθά. Μου έλεγε θυμάμαι πάντα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό και πιο μεγάλο από το να μπορείς να προσφέρεις επειδή νιώθεις αγάπη, νιώθεις ότι θέλεις να φανείς χρήσιμος, νιώθεις ότι επιβεβαιώνεις τη σημασία της λέξης άνθρωπος».
-Έχει βοηθήσει αθόρυβα πολύ κόσμο μαθαίνω…
«Ήταν κάτι αυθόρμητο για εκείνο και δεδομένο. Αυτό που τον ευχαριστούσε ήταν μια κίνηση αλληλεγγύης, μια ένδειξη αγάπης προς τους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη, ένα χαμόγελο, ένας ζεστός λόγος και ένα ζεστό πιάτο φαγητό. Δεν υπήρχε αυτή η έννοια της ελεημοσύνης αλλά η ουσιαστική έννοια της ανάγκης για προσφορά για αγάπη. Δοτικός ήταν ο Αντώνης με όλους».
-Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η δραστηριοποίησή του σε αυτό το επίπεδο προσφοράς;
«Νομίζω πως έπαιξε ρόλο και η γνωριμία που είχε με έναν άνθρωπο τον οποίο πολύ εκτίμησε ο Αντώνης και στάθηκε όσο μπορούσε στο πλευρό του όταν εκείνος είχε την ανάγκη του. Μιλάω για τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο ο οποίος ήταν ένας άστεγος, νεοάστεγος της εποχής της κρίσης και τον οποίο γνώρισε τυχαία ο Αντώνης σε κάποια από τις εξορμήσεις του στο κέντρο της Αθήνας. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να ευαισθητοποιηθεί ακόμη περισσότερο με αυτά τα κοινωνικά ζητήματα ο Αντώνης η γνωριμία του αυτή. Άλλωστε αύριο επί της ουσίας θα τελεστούν τα «ψυχικά δώρα» για τα τρίμηνα του Αντώνη, από την οικογένεια του, τους φίλους του, τους συνεργάτες του και όλους όσους αγαπούν τον Αντώνη με την πολύτιμη βοήθεια από τον «άλλο Άνθρωπο», τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο που ήταν εμπνευστής της ιδέας της κοινωνικής κουζίνας, με τον οποίο είχε γνωριστεί ο Αντώνης, σε μια βραδινή μας «βόλτα αλληλεγγύης» , στους δρόμους της Αθήνας. Η ιδέα της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος» είναι μια ένδειξη αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να γίνουν και άλλες παρόμοιες δράσεις. Δεν κάνουμε “φιλανθρωπία”, ούτε “ελεημοσύνη”, με την σημερινή έννοια των λέξεων. Μαγειρεύουμε ζωντανά, τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί! Ένα γεύμα με συνανθρώπους μας στο δρόμο. Καθένας από εμάς, είναι ένας «Άλλος Άνθρωπος», αρκεί να το θέλει…».
-Θυμάμαι ακόμη πως την ημέρα της κηδείας του είχατε ανακοινώσει πως επιθυμία του είναι να μην έχει στεφάνια και λουλούδια αλλά να δοθούν τα χρήματα σε κάποιον που πεινάει και έχει ανάγκη…
«Ναι ισχύει αυτό ο Αντώνης είχε πει πως αντί να πεταχτούν αυτά τα χρήματα, θέλω να δοθεί ένα πιάτο φαγητό σε όποιον το έχει ανάγκη όταν θα φύγω από τη ζωή».
-Πώς είναι η καθημερινότητα τρεις μήνες μετά;
«Η μυρωδιά του είναι ακόμη εδώ, άρα ο Αντώνης δε θα φύγει ποτέ ουσιαστικά από μέσα μου από τις καρδιές της οικογένειάς του. Αυτό νομίζω τα λέει όλα και ίσως να απαλύνει κάπως τον πόνο που δυστυχώς ο χρόνος δε μπορεί να γιατρεύσει σε μικρό χρονικό διάστημα. Νομίζω ουσιαστικά ποτέ. Η απώλεια στοιχίζει και είναι παντοτινή».
-Τρεις μήνες μετά το χαμό του Αντώνη και ένα γεύμα αγάπης ιδιαίτερο θα γίνει αύριο το μεσημέρι στο Μοναστηράκι, στην πλατεία για τη μνήμη του…
«Αυτό αποφασίσαμε ότι θα ήταν κάτι που θα το ήθελε και ο ίδιος. Ο Αντώνης ήταν άνθρωπος της προσφοράς δεν είχε ίχνος έπαρσης ούτε και ζούσε σε κανένα γυάλινο κλουβί χωρίς να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Μπερδευόταν ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους μιλούσε με όλους, άκουγε όλους και το μοναδικό που τον ένοιαζε ειδικότερα τα τελευταία χρόνια ήταν να μπορεί όσο και όπου γινόταν να βοηθά. Μου έλεγε θυμάμαι πάντα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό και πιο μεγάλο από το να μπορείς να προσφέρεις επειδή νιώθεις αγάπη, νιώθεις ότι θέλεις να φανείς χρήσιμος, νιώθεις ότι επιβεβαιώνεις τη σημασία της λέξης άνθρωπος».
-Έχει βοηθήσει αθόρυβα πολύ κόσμο μαθαίνω…
«Ήταν κάτι αυθόρμητο για εκείνο και δεδομένο. Αυτό που τον ευχαριστούσε ήταν μια κίνηση αλληλεγγύης, μια ένδειξη αγάπης προς τους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη, ένα χαμόγελο, ένας ζεστός λόγος και ένα ζεστό πιάτο φαγητό. Δεν υπήρχε αυτή η έννοια της ελεημοσύνης αλλά η ουσιαστική έννοια της ανάγκης για προσφορά για αγάπη. Δοτικός ήταν ο Αντώνης με όλους».
-Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η δραστηριοποίησή του σε αυτό το επίπεδο προσφοράς;
«Νομίζω πως έπαιξε ρόλο και η γνωριμία που είχε με έναν άνθρωπο τον οποίο πολύ εκτίμησε ο Αντώνης και στάθηκε όσο μπορούσε στο πλευρό του όταν εκείνος είχε την ανάγκη του. Μιλάω για τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο ο οποίος ήταν ένας άστεγος, νεοάστεγος της εποχής της κρίσης και τον οποίο γνώρισε τυχαία ο Αντώνης σε κάποια από τις εξορμήσεις του στο κέντρο της Αθήνας. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να ευαισθητοποιηθεί ακόμη περισσότερο με αυτά τα κοινωνικά ζητήματα ο Αντώνης η γνωριμία του αυτή. Άλλωστε αύριο επί της ουσίας θα τελεστούν τα «ψυχικά δώρα» για τα τρίμηνα του Αντώνη, από την οικογένεια του, τους φίλους του, τους συνεργάτες του και όλους όσους αγαπούν τον Αντώνη με την πολύτιμη βοήθεια από τον «άλλο Άνθρωπο», τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο που ήταν εμπνευστής της ιδέας της κοινωνικής κουζίνας, με τον οποίο είχε γνωριστεί ο Αντώνης, σε μια βραδινή μας «βόλτα αλληλεγγύης» , στους δρόμους της Αθήνας. Η ιδέα της κοινωνικής κουζίνας «Ο Άλλος Άνθρωπος» είναι μια ένδειξη αγάπης προς τους συνανθρώπους μας, με την ελπίδα να αφυπνιστούν συνειδήσεις και να γίνουν και άλλες παρόμοιες δράσεις. Δεν κάνουμε “φιλανθρωπία”, ούτε “ελεημοσύνη”, με την σημερινή έννοια των λέξεων. Μαγειρεύουμε ζωντανά, τρώμε όλοι μαζί και ζούμε όλοι μαζί! Ένα γεύμα με συνανθρώπους μας στο δρόμο. Καθένας από εμάς, είναι ένας «Άλλος Άνθρωπος», αρκεί να το θέλει…».
-Θυμάμαι ακόμη πως την ημέρα της κηδείας του είχατε ανακοινώσει πως επιθυμία του είναι να μην έχει στεφάνια και λουλούδια αλλά να δοθούν τα χρήματα σε κάποιον που πεινάει και έχει ανάγκη…
«Ναι ισχύει αυτό ο Αντώνης είχε πει πως αντί να πεταχτούν αυτά τα χρήματα, θέλω να δοθεί ένα πιάτο φαγητό σε όποιον το έχει ανάγκη όταν θα φύγω από τη ζωή».
-Πώς είναι η καθημερινότητα τρεις μήνες μετά;
«Η μυρωδιά του είναι ακόμη εδώ, άρα ο Αντώνης δε θα φύγει ποτέ ουσιαστικά από μέσα μου από τις καρδιές της οικογένειάς του. Αυτό νομίζω τα λέει όλα και ίσως να απαλύνει κάπως τον πόνο που δυστυχώς ο χρόνος δε μπορεί να γιατρεύσει σε μικρό χρονικό διάστημα. Νομίζω ουσιαστικά ποτέ. Η απώλεια στοιχίζει και είναι παντοτινή».
