Η κόντρα
Τα δεινά στα οποία υπόκειται η μονή, είναι απόρροια μίας πνευματικής διένεξης με το Πατριαρχείο. Συγκεκριμένα το 1972, η παρέκκλιση του πατριάρχη από την ακρίβεια των ιερών κανόνων τις εκκλησίας έφερε την ρήξη, και έκτοτε οι μοναχοί δεν τον μνημονεύουν. Οι μοναχοί πλήρωσαν αυτήν τους την απόφαση με την απώλεια του ετήσιου μισθώματός τους. Έκτοτε, η μονή συντηρείται αποκλειστικά από την ελεημοσύνη του κόσμου, ενώ δεν λαμβάνει χρήματα ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το εμπάργκο
Από το 1972 και μετά, τα μέτρα ενάντια στην μονή κλιμακώνονται σταδιακά. Σήμερα, έχουμε φτάσει στο επαίσχυντο σημείο της επιβολής εμπάργκο σε τρόφιμα, φάρμακα, πετρέλαιο και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Ταυτόχρονα, έχει απαγορευτεί η έκδοση διαμονητήριων στην μονή, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να την επισκεφτεί.
Η αντίσταση
Οι μοναχοί επιμένουν στην προσευχή, ως μοναδικό μέσο αντίστασης. Ο πατριάρχης όμως φαίνεται, ότι δεν καλύπτεται από την παθητική στάση των μοναχών και θέλει να τους βγάλει πάση θυσία από το Άγιον Όρος, αφού μπορεί και επηρεάζει την Ιερά Κοινότητα, που είναι το όργανο που αποφασίζει για το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους.
Τα λεφτά
Άλλο ένα μέτρο -που εξυπηρετεί και άλλους σκοπούς- είναι η ίδρυση μίας νέας αδελφότητας, αποτελούμενη από πέντε μοναχούς. Η εν λόγω αδελφότητα όμως, δεν πληροί τις προϋποθέσεις ύπαρξής της, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του Αγίου Όρους, ο οποίος πλαισιώνει νομικά το ειδικό καθεστώς λειτουργίας του. Από το 1972 και μετά, μισθώματα και λοιπές επιχορηγήσεις πήγαιναν σε ένα λογαριασμό, στον οποίο δεν μπορούσε να παρέμβει κανείς εξαιτίας της συμπλεγματικής κατάστασης. Συνεπώς, το ποσό των 15 εκτ. ευρώ που συσσωρεύτηκε, αποτέλεσε μεγάλο δέλεαρ. Το ποσό αυτό δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο τη στιγμή που οι πατέρες ζούσαν σε μεγάλη φτώχεια. «Μνημονεύστε τον πατριάρχη, και θα τα πάρετε την ίδια στιγμή και όλα καλά..» έλεγαν. Όμως, οι Εσφιγμενίτες δεν βάζουν τιμολόγιο στην πίστη και αποδεικνύουν ότι παραμένουν αμετακίνητοι στα πιστεύω τους.
Έτσι, η Ιερά Κοινότητα και το Πατριαρχείο μηχανεύτηκαν τη δημιουργία μιας νέας Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, με σφραγίδα και υπογραφή. Έχοντας λοιπόν νομιμοφανή υπόσταση, εν μία νυκτί γίνονται κάτοχοι όλων των περιουσιακών στοιχείων, κινητών και ακίνητων, της αυθεντικής μονής Εσφιγμένου. Από τότε έχει ξεκινήσει ένα μεγάλο κυνηγητό, προκειμένου, ό,τι κατέχει η μονή, με ζώσα ιστορία 1300 ετών, να περάσει σε ένα μόρφωμα, που έχει τεχνηέντως δημιουργηθεί, με σφραγίδα και υπογραφή μερικών χρόνων.
Το περίεργο
Με την κατάσχεση και του τελευταίου περιουσιακού στοιχείου της μονής, εύλογα διερωτάται κανείς, γιατί έχει συνωμοτήσει «το σύμπαν» για την εξόντωση της μονής. Πρόκειται για ένα μοναστήρι που όχι μόνο δεν παίρνει αλλά και δεν διεκδικεί λεφτά, δεν επιθυμεί εμπλοκή στη διοίκηση, δεν απαιτεί τίποτα, επιζητά μόνο την ησυχία του, για να μπορεί να ασκεί τα πνευματικά του καθήκοντα. Σε τι εμποδίζει λοιπόν η ύπαρξή του και Πατριαρχείο και Ιερά Κοινότητα προσπαθούν με τόσο πάθος να το βγάλουν από τη μέση. Το πάθος αυτό εκφράζεται με την επαναλαμβανόμενη ωμή καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εις το όνομα της πνευματικής διένεξης. Μήπως η αυταπάρνηση που δείχνουν αυτοί οι μοναχοί εμποδίζει τα μεγαλεπήβολα σχέδια του πατριάρχη, που θέλει την παγκοσμιοποίηση των εκκλησιών.
Να θυμίσω, ότι ο Πατριάρχης, είχε σε συνέντευξή του, αποκαλέσει τους ήρωες του 1821 ξεβράκωτους, γιατί διατάραξαν τις ανά τους αιώνας αρμονικές σχέσεις Ελλήνων και Τούρκων. Επίσης έχει χαρακτηρίσει το Πηδάλιο - νομοθετική βίβλος της εκκλησίας - τοίχο αίσχους. Ο απλός κλήρος της εκκλησίας που τα βλέπει όλα αυτά, τί κάνει; Πώς αντιδρά σε μία τόσο μεγάλη αδικία; Εκείνος που σταυρώθηκε, αυτά δίδαξε; Μήπως η Ορθόδοξη Εκκλησία ζήλεψε τις παλιές τακτικές του Πάπα - Ιερά Εξέταση - και θέλει να συμμορφώσει, όποιον δεν πηγαίνει με την γραμμή της, έστω κι αν είναι πνευματικοί οι λόγοι; Αλλά και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις δεν βλέπουν, δεν ακούν αυτές τις φωνές αγωνίας; Η Ιερά Μονή Εσφιγμένου πιστεύει ακράδαντα, ότι στο Άγιο Πνεύμα δεν μπαίνει διαπραγμάτευση, ούτε σε κανένα από τα Ιερά και τα Όσια των Ελλήνων, για αυτό και παραμένει σταθερή, και θα παραμείνει μέχρι το τέλος. Αν ο απλός κλήρος και το ποίμνιο των εκκλησιών δεν ξεσηκωθεί και πιέσει τον ανώτερο κλήρο, σύντομα θα έχουμε ένα «νέο» Αρκάδι.
