'Πλόπ!' Να'τη!
Όταν η μαία έβαλε την κόρη μου στην αγκαλιά μου και παρατήρησα γεμάτη ανυπομονησία για πρώτη φορά τα θυμωμένα μουτράκια της, έπαθα μια τρομάρα!
Η πρώτη μου σκέψη ήταν: 'Οχ, θεέ μου, γέννησα την πεθερά μου!'
Όχι, δε σας κάνω πλάκα, είναι αληθινό περιστατικό.
Έμοιαζε και μοιάζει ακόμα και σήμερα με τη γιαγιά της και επειδή εκείνη τη στιγμή ήταν και οι δυο αρκετά ρυτιδιασμένες, φαινόταν η ομοιότητα ακόμα πιο πολύ.
Ο γιος μου ήταν το πρώτο μου παιδί και όλα ήταν καινούργια, όλα για πρώτη φορά.
Μπορεί να υπάρχουν εκατομμύρια μητέρες στον κόσμο, αλλά κάθε φορά που μια γυναίκα κάνει για πρώτη φορά ένα παιδί, είναι η πρώτη μητέρα.
Διότι, όσα βιβλία και να διαβάσει, όσες ιστορίες και να ακούει για τη μητρότητα, είναι πραγματικά απερίγραπτο πράγμα και η κάθε γυναίκα ζει τη μητρότητα από την αρχή σαν μια μοναδική εμπειρία που μόνο εκείνη ξέρει πως είναι.
Ίσως για αυτό και να μην υπάρχει εκπαίδευση για να γίνεις μητέρα.
Η μητρότητα είναι ένα μυστικό που αποκαλύπτεται μόνο όταν κάνεις ένα παιδί.
Είμαι γεννημένη μάνα. Ήξερα από παιδί ότι είχα μόνο μια φιλοδοξία στη ζωή: να κάνω παιδιά.
Πως ακούγεται αυτό στις σημερινές γυναίκες καριέρας και στις φεμινίστριες μπορώ να το μαντέψω αλλά αυτή είμαι εγώ.
Είχα βέβαια την τύχη που οι συνθήκες της ζωής μου ήταν ιδανικές για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και δεν το μετάνιωσα ποτέ.
Όταν σήκωσα το τεστ εγκυμοσύνης εκείνο το πρωί και έδειχνε ένα '+' στο παραθυράκι, έγινα αμέσως μητέρα.
Όταν αργότερα πήγαινα στο σουπερμάρκετ στην ήσυχη γειτονιά που μέναμε και πλησίασα το φανάρι για τους πεζούς, σταμάτησα και δεν τολμούσα να περάσω με κόκκινο και ας μην υπήρχε ψυχή γύρο.
Είχα τώρα ευθύνες! Τι υπέροχο αίσθημα! Προχωρώντας συναντούσα κόσμο στον οποίο χαμογελούσα χωρίς λόγο.
Ήθελα να φωνάξω σε όλους ότι ήμουν έγγυος, με δυσκολία έκανα κράτη!
Αλλά, μαζί με το αίσθημα απόλυτης ευτυχίας του 'ροζ σύννεφου', έκανε την εμφάνισή της και η άλλη πλευρά του νομίσματος της μητρότητας: έννοιες!
Άρχισα να σκέφτομαι τι μπορούσε να πάει στραβά με το μωράκι μου και αυτό άρχισε να έχει επιπτώσεις για τη διάθεσή μου.
Είχα εφιάλτες και ήθελα μόνο να περάσουν οι εννιά μήνες για να δω αν το παιδί μου είναι καλά.
Το ροζ σύννεφο έγινε σύννεφο βροχής μέχρι να περάσει η εγκυμοσύνη.
Ο άντρας μου συνέβαλε και λίγο στο άγχος μου λέγοντας ότι έπρεπε να κοιτάξω καλά το μωρό μόλις γεννηθεί γιατί στην Ελλάδα αλλάζανε ακόμα μωρά στα νοσοκομεία και θα έπρεπε να μπορώ να το αναγνωρίσω μετά.
(τον κατηγορούσα για χρόνια μετά για αυτό, μέχρι που βλέπανε κάτι σκάνδαλα το φως της ημέρας για δήθεν νεκρά μωρά που είχαν κλαπεί για υιοθεσία μέχρι και τη δεκαετία του '80 και στο νοσοκομείο που γέννησα, άρα μετά από αυτό του το συγχώρεσα)
Και πράγματι, η νοητική φωτογραφία που έβγαλα από το ζουζούνι μου εκείνη τη μέρα είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου.
Η χαριτωμένη μυτούλα του, το στοματάκι του, τα μαύρα μαλλάκια του και η πρώτη μου σκέψη: 'Αυτός είναι λοιπόν. Δε μπορώ να τον αλλάξω αν δε μ'αρέσει!'
Αλλά δεν ήθελα να τον αλλάξω, ήταν τέλειος και δε χρειαζόταν να κρατήσω την απόδειξη.
Πόσο εύκολο θα ήταν αν ήξερα το παιδί που πρόκειται σύντομα να κλείσει τα 26 του από την πρώτη μέρα τόσο καλά.
Θα μπορούσα να είχα κανονίσει τα πράγματα μήνες πριν τον ερχομό του γιατί θα ήξερα ότι θα γεννιόταν ακριβώς την ημερομηνία που υπολογίστηκε, γιατί έτσι είναι αυτός, πάντα συνεπείς.
Όπως θα ήξερα δυο χρόνια αργότερα ότι η κόρη μου θα αργούσε οκτώ μέρες, γιατί πάντα αργεί.
Θα ήξερα ότι έκλαιγε επί τρεις μήνες επειδή βαριόταν και ήθελε να τρώει όλη την ώρα επειδή είναι φαγάς από τη φύση του.
Δε θα μου έκανε εντύπωση που κρατούσε από την τρίτη μέρα το κεφαλάκι του όρθιο, ήταν κάτι το τυπικό για αυτόν.
Αλλά φυσικά δεν ήταν τόσο απλά. Μας ρίξανε στα βαθιά, εμάς τους δυο.
Βγήκαμε από το νοσοκομείο άπειροι και οι δυο.
Δεν είχα κρατήσει στα χέρια μου μια πάνα στη ζωή μου και ούτε λόγος για αλλαγή πάνας σε έναν αληθινό άνθρωπο!
Στην Ελλάδα δεν είναι τόσο ευαίσθητοι όσον αφορά τις καινούργιες μητέρες στα νοσοκομεία και όταν ζητούσα να είμαι παρούσα στην αλλαγή πάνας μου λέγανε -παρακαλώ- να τους αφήσω ήσυχους και να εξαφανιστώ.
Ούτε είχα μάνα ή πεθερά κοντά σύμφωνα με την Ελληνική παράδοση για να με βοηθήσει τον πρώτο δύσκολο καιρό.
Σ'αυτό δεν έφταιγε κανένας, ο άντρας μου και γω θέλαμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Ήθελα να κάνω το μάγκα απέναντί του και δεν του έλεγα τίποτα για την ανασφάλεια που ένιωθα, τη μεταγεννητική κατάθλιψη που είχα για 4 μήνες και φυσικά τσιμουδιά για τα λάθη που έκανα.
Δεν του είπα ποτέ, για παράδειγμα, ότι μια φορά έριξα το γιο του κάτω. Ένα πρωινό έφτιαχνα το κρεβάτι και έβαλα το μωρό πάνω στην κουβέρτα. Όταν πήγα να σηκώσω την κουβέρτα ήθελα να αφήσω το μωρό να κυλίσει σαν μπάλα από την κουβέρτα στο κρεβάτι.
Αλλά προς έκπληξή μου το μωρό δεν ήταν μπάλα! 'χλοπ!' έπεσε κάτω στο πάτωμα!
Και ούτε αναπηδούσε σα μπάλα! Πάγωσα και περίμενα να κλάψει. Ευτυχώς δεν υπήρχανε ακόμα παντού κάμερες!
Προς ανακούφισή μου το μωρό άρχισε να τσιρίζει και η ιστορία είχε αίσιο τέλος.
Και έτσι μεγαλώναμε μαζί. Τις 'πρώτες φορές' του γιου μου τις θυμάμαι πολύ καλύτερα από αυτές της κόρης μου. Μπορεί να ήταν οι δικές της πρώτες φορές, αλλά για μένα ήταν οι δεύτερες.
Όταν πέρασε για πρώτη φορά μια νύχτα χωρίς να ξυπνήσει το πρώτο παιδί, πετάχτηκα από το κρεβάτι τρομαγμένη, σίγουρη ότι ο γιος μου είχα πεθάνει στον ύπνο του.
Όταν έκανε το ίδιο το δεύτερο παιδί, γύρισα από την άλλη, ευγνώμον για λίγο ύπνο παραπάνω.
Τα πρώτα κακάκια στο γιογιό, που τα αφήσαμε όλο το πρωί για να τα δείξουμε περήφανα στο μπαμπά.
Τα πρώτα βηματάκια του, η πρώτη του λεξούλα, 'καίει', όταν έκαψε το δαχτυλάκι του σε μια λάμπα .
Όταν είδε τους γονείς του να ουρλιάζουν από ενθουσιασμό συνέχιζε να κάψει όλη τη μέρα το δαχτυλάκι του, επαναλάβοντας τη λέξη.
Το πρώτο ατύχημα: ήταν δυο ετών όταν ένα βράδυ σκαρφάλωσε πίσω στην καρέκλα που καθόμουν. Γλίστρησε και χτύπησε με το στόμα στην καρέκλα. Όταν ήρθε δίπλα μου κλαίγοντας είδα το στόμα του γεμάτο αίματα. Όταν του έβγαλα το χεράκι από το στόμα φαινόταν μια τρύπα στο σημείο που υπήρχε το μπροστινό του δόντι!
Ο άντρας μου κι εγώ ψάξαμε στα γόνατα μέχρι να βρούμε το δοντάκι. Το βρήκαμε μαζί με τη ρίζα, κατακάθαρο.
Το καθάρισα με οινόπνευμα και το έβαλα στη θέση του. Καλά έκανα γιατί το δόντι έμεινε στη θέση του.
Τουλάχιστον. για 4 μήνες. Μετά έκανε απόστημα και έπρεπε να του το αφαιρέσουν.
Η πρώτη σχολική μέρα. Ο κόμπος στο λαιμό μου και η ελαφριά απογοήτευση όταν μας γύρισε την πλάτη και μας άφηνε χωρίς πρόβλημα.
Μπορεί αυτός να ήταν έτοιμος για την επόμενη φάση της ζωής του, εγώ δεν ήμουν καθόλου έτοιμη ακόμα!
Ο γιος μου κάνει τη ζωή μου καλύτερη, πιο ωραία, πλήρης.
Είναι καλός γιος και είμαι ευτυχισμένη που είμαι η μητέρα του. Ήταν ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο (ή, όπως ανάφερε μια δασκάλα του: 'μακάρι να είχα μια τάξη γεμάτη με τέτοια παιδιά')
Δεν ήταν δύσκολος έφηβος, έβγαζε από δυο χρονών δικά του λεφτά με το μπαμπά στον κήπο και αγόρασε το πρώτο του τρίκυκλο με τα δικά του λεφτά, όπως χρόνια αργότερα το πρώτο του αμάξι.
Όταν ήταν 19 χρονών χάσαμε τον πατέρα του. Από τη μια στην άλλη του έπεσε η ευθύνη για μια οικογένεια στο σβέρκο του.
Άφησε τις σπουδές του και ανέλαβε την ευθύνη χωρίς παράπονο παρ'όλο που πρέπει να ήταν μια τρομακτική στιγμή για αυτόν.
Αλλά είναι 'κλειστός τύπος' και αυτό σημαίνει ότι ήρθε με τις δικές του οδηγίες χρήσεως.
Έπρεπε πάντα να καταλάβω από μικρές αλλαγές στη συμπεριφορά του ότι κάτι έτρεχε και να προσπαθώ με δεκαεφτά τρόπους να βρω τι είναι αυτό που τον ενοχλεί.
Κάποτε κοιμόταν επί μήνες με το κεφάλι κάτω από το πάπλωμα επειδή φοβόταν τις σκιές στις κουρτίνες του.
Μετά ένιωθα ένοχη που δεν το είχα καταλάβει πιο νωρίς.
Για να του δείξω ότι είναι καλύτερα να το λες όταν σε ενοχλεί κάτι, του άλλαξα την ίδια μέρα τις κουρτίνες.
Αλλά ο φόβος ότι κάτι τρέχει και δεν το βλέπω παραμένει πάντα.
Και μπορώ μόνο να ελπίζω ότι ήμουν και είμαι η μητέρα που του αξίζει.
Εκτός από την ημέρα που η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, δεν τον έχω ακούσει ποτέ να φωνάζει από χαρά.
Άρα, όταν τις προάλλες πέρασε δίπλα μου και μου χάιδεψε την πλάτη, ήταν μια συγκινητική χειρονομία για μένα και σκέφτηκα ότι μάλλον κάτι θα έκανα σωστά.
see more at : www.hetpodium.org
http://pestanea.blogspot.com/
