Η Daimler AG είναι μία από τις πολλές γερμανικές εταιρείες που έχουν βρει έναν εύσχημο τρόπο για να μειώσουν το μισθολογικό κόστος, σε μια χώρα της οποίας η οικονομία ανθεί: μεταχειρίζεται τους εργαζόμενους σαν να είναι... συνδετήρες!
Η διαπίστωση ανήκει στο Bloomberg, που φέρνει στο φως τις συνθήκες εργασίας στη Γερμανία και, με αφορμή την περίπτωση ενός Έλληνα εργάτη, καταδεικνύει τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στην αγορά εργασίας της χώρας και που δεν έχει καμία σχέση με την εικόνα που θέλει να περάσει προς τα έξω η Άνγκελα Μέρκελ.
Με νομικά τεχνάσματα οι εταιρείες κρατούν τους εργάτες εκτός μισθοδοσίας και φυσικά εκτός των συλλογικών συμβάσεων. Οι εταιρείες κερδίζουν από τη φθηνή εργασία των εργατών της χαμηλής κλίμακας, τη στιγμή που αυτοί -στην πραγματικότητα- ζουν σε καθεστώς σκλαβιάς.
Όπως σημειώνει το Bloomberg, οι εργάτες είναι απροστάτευτοι, συχνά απλήρωτοι και ζουν στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας. Τα περιστατικά ήταν τόσα πολλά που η υπουργός Εργασίας της Γερμανίας Άντρεα Νάλες υποσχέθηκε να αλλάξει δραστικά το νομοθετικό πλαίσιο.
Από την άλλη, όμως, η εκπρόσωπος της Daimler, Βίλφρεντ Πορθ, αντιτείνει και μάλιστα ανερυθρίαστα: «Δεν μπορούμε να δίνουμε σε όλους υψηλούς μισθούς. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τον ανταγωνισμό, οφείλουμε να κατεβάσουμε το μισθολογικό κόστος».
Στην πραγματικότητα, σε εταιρείες που ασχολούνται με την αυτοκινητοβιομηχανία, τα logistics και το εμπόριο «νοικιάζουν» εργάτες σαν να είναι δούλοι.
Μεγάλο μέρος των εργατών στις αυτοκινητοβιομηχανίες της Γερμανίας δουλεύουν με αυτό τον τρόπο του «δανεισμού», σύμφωνα με τα στοιχεία των σωματείων εργατών της χώρας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχει μειωθεί το μισθολογικό κόστος. Η ανταγωνιστικότητα είναι η «καραμέλα» που χρησιμοποιούν όλοι στη Γερμανία, εις βάρος των εργατων. Η περίπτωση του Έλληνα εργάτη Ερτζμέντ Τσιλινγκίρ είναι χαρακτηριστική.
Όπως λέει και ο ίδιος: «Το περασμένο καλοκαίρι ξεκίνησα να δουλεύω στα ναυπηγεία του Βίσμαρ, κοντά στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Δούλευα επτά ημέρες την εβδομάδα, με δεκάωρη βάρδια, έμενα σε ένα άθλιο σπίτι και για δύο μήνες δεν με είχαν πληρώσει. Δεν είχα να φάω και κανείς δεν ενδιαφερόταν για μένα». Στην πραγματικότητα, κι αυτός ήταν ένας «νοικιασμένος» εργάτης. Στη Γερμανία αυτό τείνει να γίνει καθεστώς από τις περισσότερες επιχειρήσεις. Η Νάλες, που ανήκει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, σημειώνει πως τα στοιχεία δεν είναι επαρκή για να αποτυπώσουν το μέγεθος του προβλήματος, αλλά ακόμη και έτσι τον επόμενο χρόνο θα καταθέσει νομοσχέδιο που θα ομαλοποιεί την κατάσταση στην αγορά εργασίας.
Όσο για τον Έλληνα εργάτη, είδε και απόειδε και έφυγε για την Ολλανδία, όπου, όπως λέει, τα πράγματα είναι πολύ καλά.
