Ολόκληρη η προεκλογική εκστρατεία των κυβερνητικών εταίρων βασίστηκε σε ένα μύθο: ότι -κατόπιν... ενεργειών τους και ως αποτέλεσμα της (επιτυχημένης) πολιτικής τους- έρχεται η ώρα να μειώσουν την πίεση οι δανειστές. Αρα έρχονται καλύτερες μέρες, χωρίς επαχθή μέτρα και νέα μνημόνια και -εννοείται- χωρίς νέα δάνεια στην πλάτη της χώρας, δηλαδή των ανθρώπων που ζουν και αγωνίζονται να
έχουν παρόν και μέλλον σε αυτόν τον τόπο.
Φευ! Το ψέμα έχει κοντά πόδια, όπως σοφά λέει και ο λαός μας.
Αφού λοιπόν στήθηκαν και απέδωσαν όσο ήταν δυνατόν τα επικοινωνιακά κόλπα, έγινε δηλαδή όσο μπόρεσαν αυτό που οι επαγγελματίες... παπαγάλοι αποκαλούν «επιτυχημένη στρατηγική επικοινωνίας», άρχισαν τα όργανα. ΔΝΤ και Σόιμπλε, επί της ουσίας δηλαδή η τρόικα, προσγειώνουν την ελληνική κυβέρνηση και όσους θεώρησαν ότι, αυτήν τουλάχιστον τη φορά, οι κυβερνητικοί εταίροι έλεγαν την αλήθεια, στη σκληρή μετεκλογική πραγματικότητα.
Καθιστούν λοιπόν σαφές ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο και επισημαίνουν ότι η δημοσιονομική προσαρμογή θα συνεχιστεί χωρίς παρεκκλίσεις, ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν μέχρι κεραίας και οι κανόνες επιτήρησης θα τηρηθούν απαρέγκλιτα.
Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ούτε ο υπουργός Οικονομικών της... γερμανικής Ευρώπης ούτε οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μιλούν ακόμη για νέο Μνημόνιο. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι, όπως μας διδάσκει η οδυνηρή για τους απλούς πολίτες μνημονιακή ιστορία της χώρας, κάθε νέο δάνειο συνοδεύεται με νέα δανειακή σύμβαση που θέτει νέους, συνήθως αυστηρότερους από τους προηγούμενους, όρους.
Τρίτη λοιπόν φορά σε τέσσερα χρόνια οι «δανειστές» κόβουν και ράβουν τα κοστούμια που θα μας φορέσουν, χωρίς να μας ρωτήσουν... Επειδή αυτή η κυβέρνηση και το σύνολο του πολιτικού της προσωπικού, πέραν των λόγων που εκφωνούν για περιορισμένη εσωτερική κατανάλωση, δεν έχουν άποψη και σχέδιο.
Ανίκανοι να διδαχθούν από το εκλογικό μήνυμα, ανήμποροι να δουν ζητήματα που ξεπερνούν αυτό της προσωπικής τους επιβίωσης, χωρίς δυνατότητα να παραγάγουν πολιτική, χωρίς τις ικανότητες για διαπραγμάτευση και -εννοείται- χωρίς καμιά δυνατότητα αυτοκριτικής για τη μέχρι τώρα πορεία τους, που είχε ολέθριες επιπτώσεις για τον κόσμο της εργασίας και τη χώρα, απλώς περιμένουν να επέλθει το μοιραίο. Ελπίζοντας βέβαια ότι η όποια εξέλιξη αποφασιστεί, στις Βρυξέλλες ή πέραν του Ατλαντικού, θα είναι μοιραία για εμάς και όχι για αυτούς!
Αυτό όμως σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Οτι αυτοί και η κυβέρνησή τους δεν έχουν άλλα περιθώρια.
Πηγή: enet.gr
