Το καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατον, να πείσεις κάποιον να δει μια πολύ ωραία (και πολύ σέξι-ίσως υπερβολικά σέξι για το καλό της) γυναίκα ως κάτι διαφορετικό από αυτό που την έχει στο μυαλό του.
view as one page
Είναι λογικό για κάποιον που δεν ξέρει τη Χριστίνα, δεν την έχει δει ποτέ από κοντά να γελάει, να βρίζει (και να κοιτάζει καχύποπτα), να επιμένει να την αντιμετωπίζει απλά ως ζωντανό pin up και ενσάρκωση κάθε αντρικής φαντασίωσης. Ως το άθροισμα των σέξι φωτογραφήσεων που έχει κάνει και τίποτα παραπάνω.
Ταυτόχρονα όμως, όλο αυτό, στην περιπτωσή της, είναι μεγάλο κρίμα. Γιατί η Κολέτσα, στην ουσία της, είναι ένας επιζών. Ένα κορίτσι από την επαρχία που συνειδητοποίησε από υπερβολικά νωρίς ότι οι άντρες είναι αναξιόπιστοι και εν δυνάμει μεγάλα καθάρματα.
'Μέχρι τα εφτά μου, νόμιζα ότι έχω την καλύτερη οικογένεια του κόσμου. Πίστευα ότι οι γονείς μου είναι οι βασιλιάδες και εγώ η πριγκίπισσα. Μέχρι εκείνη την ηλικία θεωρούσα ότι ο μπαμπάς απλά είναι δυνατός και ότι είναι φυσιολογικό να δώσει και μια σφαλιάρα στη μαμά. Μετά κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάποια στιγμή είπα στη μαμά μου ότι πρέπει να φύγουμε. Πήραμε τηλέφωνο ένα ταξί, πήραμε δύο ρούχα και φύγαμε. Ζούσαμε με κάποιες οικονομίες που είχε η μαμά μου'
Καθώς επίσης ότι το χρήμα και τα προσχήματα δεν φέρνουν την ευτυχία.
'Ζούσαμε σε μια πολύ κλειστή κοινωνία. Εγώ και η αδερφή μου ήμασταν δύο κοριτσάκια πολύ καλοντυμένα, ζούσαμε σε ένα υπέροχο σπίτι, ο μπαμπάς μου είχε ένα πολύ ωραίο αμάξι αλλά μέσα στο σπίτι ήταν διαφορετικά. Και μέσα απ' όλο αυτό έχω συνειδητοποιήσει πως ότι αυτοκίνητο ή σπίτι κι αν έχεις, αν δεν είσαι καλά και δεν υπάρχει υγεία, όλα τα άλλα είναι ασήμαντα'
Με άλλα λόγια η Χριστίνα έζησε μια εντελώς χάλια, τραυματική παιδική ηλικία. Ένα γεγονός που, όπως φάνηκε με βάσει τις επιλογές σε άντρες που έκανε καθώς μεγάλωνε, της άφησε πολλά κατάλοιπα.
'Ο μεγαλύτερος φόβος της ζωής μου είναι να μη με εγκαταλείψουν. Φεύγω πριν με εγκαταλείψουν. Δεν ξέρω αν ποτέ θα ξεπεράσω τις ανασφάλειες μου. Είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις. Έμπλεκα με άτομα που δεν κάνανε για μένα. Τους διάλεγα γιατί δεν ήθελα να καταλήξει κάπου. Έτρεμα στην ιδέα ενός αποτυχημένου γάμου και ήθελα να έχω την ασφάλεια ότι δεν θα καταλήξει πουθενά'
Φανταστείτε λοιπόν πόσο δύσκολο ήταν για ένα τέτοιο κορίτσι, με αυτές τις ανασφάλειες, να χτίσει, βήμα βήμα, τη δική της ζωή. Ξεκινώντας από τη σχολή δημοσιογραφίας στην οποία φοίτησε στη Θεσσαλονίκη, τις εκπομπές που άρχισε να παρουσιάζει στα τοπικά κανάλια, το πέρασμά της στη νυχτερινή ζωή της πόλης ως τραγουδίστρια και, τελικά, την κάθοδό της στην Αθήνα για να πάρει μέρος στο Fame Story.
'Δούλευα ήδη πέντε χρόνια στη Θεσσαλονίκη όταν μπήκα στο Fame Story. Είχα αρχίσει και να κουράζομαι διότι επί έναν ολόκληρο χρόνο δούλευα επταήμερο. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν είχα οικογένεια και δεν έκανα το επάγγελμα που κάνω. Ένας επιχειρηματίας με τον οποίο ήταν να συνεργαστώ επέμενε πως έπρεπε να πάω στις οντισιόν. Στην αρχή δεν ήθελα. Το συζήτησα και με τη μαμά μου και γενικώς όλοι ήταν υπέρ του να πάω. Εγώ είχα τις επιφυλάξεις μου'
Φανταστείτε επίσης την 'υπαρξιακή φρίκη' που ένοιωσε αυτή η γυναίκα, η οποία είχε ήδη πρόβλημα στο να εμπιστευτεί τον οποιοδήποτε, όταν είδε να κυκλοφορεί στο ίντερνετ ένα βίντεό της που την έδειχνε να αλλάζει μέσα στο Fame Story.
'Μου έτυχε αυτό που δεν έχει συμβεί σε κανένα reality στον κόσμο παρά μόνο στην Ελλάδα. Άλλαζα μπλούζα στον ειδικό χώρο που μας είχαν υποδείξει και κάποιος από την παραγωγή με τράβηξε με την κάμερα του κινητού του πίσω από καθρέφτες διπλής όψεως. Κάπως διέρρευσε κι ενώ ήμασταν κλεισμένοι στο σπίτι το έμαθα! Οι υπεύθυνοι της παραγωγής τον έδιωξαν.Δυστυχώς τότε δεν κινήθηκα νομικά. Γιατί; Γιατί ήμουν από χωριό, γιατί φοβήθηκα. Φοβόμουν πως θα γίνει ακόμα μεγαλύτερος ντόρος, ότι θα κάνει κακό στην καριέρα για την οποία είχα βρεθεί εκεί'
Τι σημαίνει αυτό; Ότι η Κολέτσα που γνωρίσαμε, το καυτό κορίτσι με το υπέροχο σώμα, το εξώφυλλο του Maxim, του Esquire και του Nitro, δεν είχε καμία σχέση με αυτό που συνέβαινε στο μέσα της. Εκείνη το μόνο που ήθελε είναι να συνεχίσει να δουλεύει ώστε να είναι οικονομικά ανεξάρτητη και, ιδανικά, να βρει κάποιον να εμπιστευτεί.
'Κάποτε θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει κάθε μέρα. Ήταν η εποχή που ξεκινούσα στον χώρο και με ενοχλούσαν αυτά που άκουγα για μένα. Ήμουν πολύ ευάλωτη και με επηρέαζαν όλα αυτά. Πλέον έχω μάθει πως δουλεύει το σύστημα και δεν δίνω σημασία'
Τελικά κατάφερε το πρώτο. Για το δεύτερο δεν είμαι σίγουρος. Δεν ξέρω καλά τα προσωπικά της. Αλλά πραγματικά της το εύχομαι. Γιατί είναι μια γυναίκα που έχει απίστευτη αγάπη μέσα της να δώσει. Ναι, ακούγεται λίγο γλυκανάλατο όλο αυτό. Και αξίζει να με κράξετε. Αλλά το πιστεύω απόλυτα ότι ισχύει.
Η αλήθεια είναι πως, για να μην το παίζω τσάμπα μάγκας, σχεδόν τίποτα από όλα αυτά δεν τα είχα πάρει χαμπάρι εκείνη την εποχή (πέρα από το ότι είχε φύγει, στα 18 της, από το σπίτι με ένα πεντοχίλιαρο στην τσέπη και ένα μικρό σακίδιο) αφού είναι μόλις πρόσφατα που η Χριστίνα άρχισε να μιλάει για τα πράγματα που την έχουν πονέσει.
Ωστόσο, αυτό που αντιλαμβανόσουν από τότε είναι ότι η Κολέτσα ήταν μια έξυπνη γυναίκα που με μεγάλη απροθυμία δεχόταν να φωτογραφηθεί σέξι. Το έβλεπε ως αναγκαίο κακό προκειμένου να προωθήσει την καριέρα της και όχι, όπως γινόταν συνήθως με τις ανερχόμενες τραγουδίστριες, ως ευκαιρία να ταίσει την ματαιοδοξία της.
'Αυτή τη στιγμή έχω προτεραιότηττα τη δουλειά μου. Είναι το μόνο πράγμα που δεν με έχει προδώσει όλα αυτά τα χρόνια. Όλοι οι άντρες σε κάποια φάση το έχουν κάνει, η δουλειά ποτέ'
Η Κολέτσα ήταν πάντοτε, αν θες, ελαφρώς μελαγχολική. Ίσως γιατί από την πρώτη στιγμή που την γνωρίσαμε την κάναμε να νοιώθει εγκλωβισμένη σε μια δημόσια εικόνα που, με βάση την ψυχολογία της, δεν της ταίριαζε. Κάτι που παραδέχεται πρώτη και η ίδια.
'Δεν είναι εύκολο για κάποιον να αντιληφθεί τι έχω ζήσει, γιατί φροντίζω να το καλύπτω και έχω μάθει από άμυνα να βγάζω ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο και να δείχνω χαρούμενη και ανέμελη. Η εξωτερική μου εικόνα όμως δεν έχει σχέση με το μέσα μου'
Στο τέλος της ημέρας, όλο το παραπάνω, ο 'σεβασμός' στον οποίο αναφέρομαι στον τίτλο, είναι αυτό που μου εκπέμπει εμένα προσωπικά η Χριστίνα. Είναι αυτό που νοιώθω ότι της αξίζει. Ελπίζω μόνο να είναι και η ίδια ψυχολογικά στο σημείο του να πιστεύει το ίδιο για τον εαυτό της.
oneman
