Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι ο οικονομικός, αλλά ο πολιτικός. Οι φόβοι για αθέτηση των υποχρεώσεων και μια πιθανή ανάδυση του γνωστού Gretix, έχουν υποχωρήσει. Αυτό που αναδεικνύεται τώρα είναι η άνοδος των εξτρεμιστών που βρίσκονται στα δύο άκρα. Από τη μία οι νεοσταλινικοί και από την άλλη οι νεοζανιστές».
Για να μην γίνει αυτό, όπως σημειώνει το άρθρο, ο κυβερνητικός συνασπισμός στην Ελλάδα περιμένει από τη Γερμανία, κυρίως, να τιμήσει την... ημι-υπόσχεση του 2012 και να δώσει μια πρόσθετη ελάφρυνση του χρέους, μέσω χαμηλότερων επιτοκίων και με μεγαλύτερη διάρκεια. Ειδικά τώρα που έχει εμφανιστεί πρωτογενές πλεόνασμα. Επιπρόσθετα, οι πιστωτές, δεν θα πρέπει να επιμείνουν στο σενάριο που θα περιλαμβάνει περαιτέρω λιτότητα.
Το άρθρο κάνει ειδική μνεία στον Αλέξη Τσίπρα σημειώνοντας πως «τον παρομοιάζουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ενδέχεται να αποδειχθεί πιο πραγματιστής από τη ρητορική του. Αλλωστε και ο Σαμαράς ως αντιπολίτευση ήταν εναντίον του μνημονίου. Αν πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ εμμείνει στις κρατικοποιήσεις και στην αναίρεση των μεταρρυθμίσεων, τότε θα πεθάνει κάθε διαφαινόμενη ανάκαμψη».
Στο άρθρο γίνεται λόγος, επίσης, για μια ασυνήθιστη κίνηση καλών ειδήσεων στην Ελλάδα, το τελευταίο διάστημα. Από τον φαύλο κύκλο του προηγούμενου διαστήματος, για πρώτη φορά η χώρα είναι μπροστά από το χρονοδιάγραμμα Τώρα το δύσκολο και προβληματικό παιδί της Ευρωζώνης έχει υπερβεί τις προσδοκίες.
Η ανάληψη της προεδρίας, σε συνδυασμό με το πρωτογενές πλεόνασμα και την πρόθεση για έξοδο στις αγορές, διαμορφώνουν ένα ευτυχές πλαίσιο, όμως τα προβλήματα δεν λείπουν και αυτά έχουν να κάνουν με τους ρυθμούς ανάπτυξης, την ανεργία, την ύφεση, το πάγωμα των εξαγωγών και την κοινωνική αναταραχή.
Οπως σημειώνει ο Economist, η ελληνική οικονομία χρειάζεται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και επ' αυτού η κυβέρνηση έχει να επιδείξει λιγότερο εντυπωσιακές κινήσεις, σε σχέση με το έργο της στην δημοσιονομική προσαρμογή. Το κράτος παραμένει να είναι δυσλειτουργικό και εξακολουθούν να υπάρχουν παθογένειες του παρελθόντος (πελατειακές σχέσεις).
Οπως, όμως, σημειώνεται η αναδιάρθρωση μιας οικονομίας χρειάζεται χρόνο και αποφασιστικότητα.
