Οι φωτογραφίες του Canaj, επικεντρώνονται κυρίως στους μετανάστες στην Ελλάδα, ωστόσο καλύπτουν και άλλες πτυχές, όπως τους χρήστες ναρκωτικών, την ανεργία, την φτώχεια αλλά και την διακίνηση γυναικών. Ο ίδιος δηλώνει στο Vice:
«Το Shadows in Greece είναι ένα προσωπικό πρότζεκτ το οποίο άρχισα πριν δύο χρόνια. Η σειρά, κινηματογραφεί την καθημερινότητα στην Αθήνα στην αυγή της τεράστιας τουριστικής ανάφλεξης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και την επακόλουθη καθίζηση. Αυτά είναι μέρη τα οποία κάποτε ήταν οι μεγαλύτερες συνοικίες της πόλης και τώρα σαπίζουν στην εγκατάλειψη.
Οι άνθρωποι σέρνονται στους δρόμους σα σκιές, με τα κεφάλια κάτω, τους ώμους σκυφτούς και τα χείλη σφραγισμένα. Καθώς πέφτουν οι αγορές, οι αυτοκτονίες αυξάνονται σταθερά. Κάθε φωτογραφία απεικονίζει έναν άνθρωπο που έχει να πει μια ιστορία».
«Πολίτες περιμένουν στην ουρά για ένα δωρεάν γεύμα»
Vice: «Τι έψαχνες όταν άρχισες;»
Canaj: Στην αρχή του πρότζεκτ, είχα επικεντρωθεί μόνο στις μικρότερες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις οι οποίες εξαπλώνονταν σε προσωπικό επίπεδο μέρα με την μέρα. Τα πράγματα άλλαξαν απότομα όμως. Μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, θυμωμένοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται, καίνε μαγαζιά και κτίρια. Ολα αυτά έγιναν η κανονικότητα στην Αθήνα. Αρχικά, φωτογράφιζα χωρίς κάποιον ξεκάθαρο σκοπό. Ηταν απίστευτο για μένα όλα αυτά που περνούσαμε. Μέχρι που ξαφνικά οι φωτογραφίες μου με οδήγησαν σε ένα άλλο μονοπάτι…»
«Διαδήλωση εναντίον της κυβέρνησης»
«Το κέντρο της Αθήνας, όπως αρχικά το θυμόμουν, ήταν γεμάτο ζωή. Κατά την περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη. Αλλά όταν έφυγαν όλοι, η πόλη άρχισε να χαλά και σταδιακά επανέκτησε τον προηγούμενο της χαρακτήρα: οι τοξικομανείς, το παρεμπόριο, οι μετανάστες και οι ιερόδουλες. Αλλά για εμένα όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάντα εκεί, τους είδα όλους αρχικά όταν για πρώτη φορά έφτασα στην Αθήνα σε ηλικία 11 χρονών».
«Μονοπάτι πίσω από την Ομόνοια, δημοφιλές για τους χρήστες ναρκωτικών»
«Αρχικά επικεντρώθηκα στους μετανάστες οι οποίοι ζούσαν σε μικρά ενοικιαζόμενα δωμάτια, με πολλούς από αυτούς να μην έχουν και πολλές ελπίδες. Οι γυναίκες πωλούν τα σώματα τους για πέντε ευρώ. Το να τους γυροφέρνω έγινε η καθημερινή μου ρουτίνα. Είναι ευαίσθητοι άνθρωποι με πολλά οικογενειακά προβλήματα, αλλά είναι αυτοί που ήταν φιλικοί προς εμένα όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, μετανάστης και εγώ. Ηρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον αλλά γνώρισαν την φτώχεια και τον ρατσισμό. Μερικοί από αυτούς έπεσαν θύματα βίας και κάποιοι έχασαν και την ζωή τους. Γι αυτούς τους ανθρώπους αναφέρεται το πρότζεκτ μου. Οι εικόνες που έχω διαλέξει είναι ”δυνατές” για εμένα, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο γιατί γνωρίζω την ιστορία πίσω από αυτές».
«Αφγανοί μετανάστες σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο»
Κλείνοντας το συγκλονιστικό του φωτορεπορτάζ, ο Canaj αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα της κρίσης: «Οπως όλοι γνωρίζουν, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει γίνει πολύ δύσκολη τα τελευταία έξι χρόνια Τα πράγματα γίνονται σταδιακά χειρότερα και οι πολίτες ζουν δύσκολους καιρούς. Νιώθουν χαμένοι και χωρίς ελπίδα. Υποφέρουν και οι εικόνες μου δείχνουν ακριβώς αυτό. Δεν θέλω να το κρύψω».
«Ηλικιωμένος άνδρας τρώει σε συσσίτιο»
«Αστυνομικός ελέγχει τα χαρτιά μετανάστη»
«Ζευγάρι τοξικομανών που ζει σε ξενοδοχείο. Η γυναίκα δουλεύει ως ιερόδουλη, ενώ τα δύο τους παιδιά τα έχει αναλάβει το κράτος».
«Πολίτες περιμένουν στην ουρά για ένα δωρεάν γεύμα»
Vice: «Τι έψαχνες όταν άρχισες;»
Canaj: Στην αρχή του πρότζεκτ, είχα επικεντρωθεί μόνο στις μικρότερες οικονομικές και κοινωνικές κρίσεις οι οποίες εξαπλώνονταν σε προσωπικό επίπεδο μέρα με την μέρα. Τα πράγματα άλλαξαν απότομα όμως. Μεγάλες απεργίες, διαδηλώσεις, θυμωμένοι άνθρωποι που διαμαρτύρονται, καίνε μαγαζιά και κτίρια. Ολα αυτά έγιναν η κανονικότητα στην Αθήνα. Αρχικά, φωτογράφιζα χωρίς κάποιον ξεκάθαρο σκοπό. Ηταν απίστευτο για μένα όλα αυτά που περνούσαμε. Μέχρι που ξαφνικά οι φωτογραφίες μου με οδήγησαν σε ένα άλλο μονοπάτι…»
«Διαδήλωση εναντίον της κυβέρνησης»
«Το κέντρο της Αθήνας, όπως αρχικά το θυμόμουν, ήταν γεμάτο ζωή. Κατά την περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη. Αλλά όταν έφυγαν όλοι, η πόλη άρχισε να χαλά και σταδιακά επανέκτησε τον προηγούμενο της χαρακτήρα: οι τοξικομανείς, το παρεμπόριο, οι μετανάστες και οι ιερόδουλες. Αλλά για εμένα όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάντα εκεί, τους είδα όλους αρχικά όταν για πρώτη φορά έφτασα στην Αθήνα σε ηλικία 11 χρονών».
«Μονοπάτι πίσω από την Ομόνοια, δημοφιλές για τους χρήστες ναρκωτικών»
«Αρχικά επικεντρώθηκα στους μετανάστες οι οποίοι ζούσαν σε μικρά ενοικιαζόμενα δωμάτια, με πολλούς από αυτούς να μην έχουν και πολλές ελπίδες. Οι γυναίκες πωλούν τα σώματα τους για πέντε ευρώ. Το να τους γυροφέρνω έγινε η καθημερινή μου ρουτίνα. Είναι ευαίσθητοι άνθρωποι με πολλά οικογενειακά προβλήματα, αλλά είναι αυτοί που ήταν φιλικοί προς εμένα όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, μετανάστης και εγώ. Ηρθαν στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον αλλά γνώρισαν την φτώχεια και τον ρατσισμό. Μερικοί από αυτούς έπεσαν θύματα βίας και κάποιοι έχασαν και την ζωή τους. Γι αυτούς τους ανθρώπους αναφέρεται το πρότζεκτ μου. Οι εικόνες που έχω διαλέξει είναι ”δυνατές” για εμένα, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο γιατί γνωρίζω την ιστορία πίσω από αυτές».
«Αφγανοί μετανάστες σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο»
Κλείνοντας το συγκλονιστικό του φωτορεπορτάζ, ο Canaj αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα της κρίσης: «Οπως όλοι γνωρίζουν, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει γίνει πολύ δύσκολη τα τελευταία έξι χρόνια Τα πράγματα γίνονται σταδιακά χειρότερα και οι πολίτες ζουν δύσκολους καιρούς. Νιώθουν χαμένοι και χωρίς ελπίδα. Υποφέρουν και οι εικόνες μου δείχνουν ακριβώς αυτό. Δεν θέλω να το κρύψω».
«Ηλικιωμένος άνδρας τρώει σε συσσίτιο»
«Αστυνομικός ελέγχει τα χαρτιά μετανάστη»
«Ζευγάρι τοξικομανών που ζει σε ξενοδοχείο. Η γυναίκα δουλεύει ως ιερόδουλη, ενώ τα δύο τους παιδιά τα έχει αναλάβει το κράτος».
