Με τον προκλητικό τίτλο: Ποιος είπε το "όχι", ο Μεταξάς, ο Νίκος Μπογιόπουλος αναπτύσσει μία θεωρία σχετικά με το "όχι" που ήταν "ναι" του Ιωάννη Μεταξά, παραθέτοντας γεγονότα που βρίθουν ιστορικών ανακριβειών...
"Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς" αναφέει μεταξύ άλλων ο Νίκος Μπογιόπουλος.
Και συνεχίζει τον ανιστόρητο ολίσθημά του, αναφέροντας: Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».
Η απάντηση στον Νίκο Μπογιόπουλο
Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν δικτάκτορας που προσπάθησε με τη δύναμη των όπλων να επιβάλει τις δικές του πολιτικο-οικονομικό-κοινωνικές ιδέες και αντιλήψεις. Σωστές ή λανθασμένες, δεν είναι επί της παρούσης να εξετάσουμε.
Το "όχι" του Μεταξά έχει πάρει μυθικές διαστάσεις και δεν ήταν μονολεκτικό, όπως έχει γραφεί. Και αν και προφανώς αυτή η λέξη με τα μόλις τρία γράμματα εκφράζει όλο το νόημα και τη διάθεση του Ιωάννη Μεταξά, άλλες ήταν οι λέξεις που βγήκαν από το στόμα του εκείνη την ώρα. Και μάλιστα στα γαλλικά!
«Alors, c'est la guerre» είπε ο Ιωάννης Μεταξάς, δηλαδή «αυτό σημαίνει πόλεμος!». Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου και περίπου την 3η ώρα πρωινή, ο Ιταλός πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι κατευθύνθηκε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο της Πρεσβείας της Ιταλίας, στην οικία του Έλληνα πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, λίγες ώρες μετά το πέρας της μεγάλης δεξίωσης που είχε παρατεθεί στη πρεσβεία. Όταν εισήλθε στην οικία του πρωθυπουργού, ο Ιταλός πρέσβης, απέδωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό το ιταλικό τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε από την ελληνική πλευρά να επιτρέψει την διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων στην ελληνική επικράτεια. Στο τελεσίγραφο αυτό, η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας κατηγορούσε την ελληνική κυβέρνηση, αφενός για την επιδειχθείσα ανοχή έναντι των τότε βρετανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στα ελληνικά χωρικά ύδατα, και αφετέρου για προκλητική δράση έναντι του αλβανικού Βασιλείου, το στέμμα του οποίου είχε περάσει στον Βασιλέα της Ιταλίας, ενώ ταυτόχρονα ζητούσε την ανεμπόδιστη προέλαση των ιταλικών στρατευμάτων εντός της χώρας και την κατάληψη συγκοινωνιακών κόμβων.
Η περιγραφή της στιγμής από τον Ιταλό Πρέσβη και τη θυγατέρα Μεταξά
Ο πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλλε Γκράτσι έγραψε στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους - η επιχείρηση κατά της Ελλάδος» : «Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να το εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940. Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε: «Alors, c'est la guerre» (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο).»
Στην συνάντηση αυτή, κατά την θυγατέρα του Μεταξά, ακολούθησε και η εξής στιχομυθία που ο Γκράτσι δεν την αναφέρει:
-Γκράτσι: «Pas nécessaire, mon excellence» (όχι απαραίτητα εξοχότατε)
-Μεταξάς: «Non, c'est nécessaire» (όχι, είναι απαραίτητο)
Σε ότι αφορά το θέμα με τους Άγγλους και την προσκόληση της Ελλάδας στο άρμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, να θυμίσουμε ότι ο Βασιλιάς Γεώργιος ήταν αυτός που είχε άριστες σχέσεις με τους Άγγλους και όχι ο Μεταξάς, ο οποίος προσπάθησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους στις κλιμακούμενες φασιστικές προκλήσεις των Ιταλών που είχαν προηγηθεί επί σειρά μηνών, όπως στην περίπτωση της βυθισης του "Έλλη". Ήταν μία στάση την οποία είχαν ήδη υιοθετήσει οι κυβερνήσεις τόσο της Αγγλίας όσο και της Γαλλίας, οι οποίες αλήθεια, που ήταν υποταγμένες, κύριε Μπογιόπουλε; Σε ποια υπερδύναμη
Να θυμίσουμε στον κύριο Μπογιόπουλο, ότι ο Ιωάννης Μεταξάς κατάφερε - παρά το γεγονός ότι ήταν δικτάκτορας - να ενώσει όλους τους Έλληνες. Ξαφνικά, ο λαός ξέχασε ποιοι ήταν οι Βενιζελικοί, οι Βασιλικοί και οι Μεταξάδες. Ξαφνικά όλοι έγιναν Έλληνες. Εκτός από μία ισχνή μερίδα "Ελλήνων" που εκείνη την εποχή ήταν ταγμένοι στην ιδεολογία του Στάλιν. Να θυμίσουμε ότι ο Στάλιν είχε υπογράψει σύμφωνο ουδετερότητας με το φασιστικό καθεστώς του Χίτλερ και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν ήθελε - τότε - να συσφίξει διπλωματικά τις σχέσεις του με Βρετανία και Αγγλία. Αλήθεια, πού ήταν οι κομμουνιστές κύριε Μπογιόπουλε όταν οι Γερμανοί είχαν σε πλήρη εξέλιξη το σχέδιο "Μαρίττα";
Ασχοληθείτε καλύτερα κύριε Μπογιόπουλε με τα εγκληματικά "όχι" που έχει πει το κόμμα σας, που τόσο πιστά υπηρετήσατε επί σειρά ετών κι αφήστε την ιστορία σε αυτούς που την κατέχουν και κυρίως δεν την διαστρευλώνουν.
Κι επειδή σίγουρα θα έχετε πολλές απορίες, εάν θέλετε μπορούμε να συστήσουμε πολλά βιβλία να διαβάσετε μπας και μάθετε κάτι σωστά.
Υ.Γ.: Το ιδεολογικό πλέγμα του φασισμού δεν έχει γραφεί από κανέναν εκφραστή του, παρά μόνο από πολέμιους της "ιδέας"! Και πριν σκεφτείτε τον "Αγών μου" του Χίτλερ, σας υπενθυμίζουμε ότι αυτό ήταν το ιδεολογικο-πολιτικό περίβλημα του εθνικοσοσιαλισμού (από την ίδια ρίζα που προέρχεται και ο κομμουνισμός, δηλαδή), προσαρμοσμένο στις οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες της Γερμανίας, που τότε βυθιζόταν στην πολιτική της βίας και του τρόμου.
Υ.Γ.2: Είμαστε πρώτα Έλληνες κύριε Μπογιόπουλε και πρωτίστως τιμούμε την σημαία για την οποία μάτωσαν οι πρόγονοί μας, χωρίς να ξεχωρίζουμε τους "μπλε" από τους "κόκκινους". Γιατί το αίμα που χύθηκε στα βουνά της Πίνδου ήταν ΜΟΝΟ ενός χρώματος. Ελληνικού... πατριωτικού!
http://planet-greece.blogspot.com/
