Ο οικουμενικός Αντώνης, ο πανταχού παρών των αδικημένων, ο συνήγορος των αποκλεισμένων, ο συμπαραστάτης των αδύναμων. Ένας πατριώτης – διεθνιστή, ένας διεθνιστής – πατριώτης...
Όλα αυτά και όχι μόνον, τον κατέστησαν εμβληματική φυσιογνωμία στον ευρύτερο προοδευτικό και σοσιαλιστικό χώρο, αλλά και τον ανέδειξαν ως παράδειγμα και σύμβολο του ανιδιοτελή συναγωνιστή - συντρόφου, του ενεργού συμπολίτη, του αλληλέγγυου συνανθρώπου. Ο θάνατος του Αντώνη που μας συγκλόνισε όλους, δεν καταγράφεται ως ακόμα μία απώλεια ενός σπουδαίου ανθρώπου στο Πάνθεο των σημαντικών Ελλήνων, αλλά αναδεικνύει το δυσαναπλήρωτο κενό που δημιουργεί η απουσία του, τούτη εδώ την στιγμή, στις πιο μαύρες μέρες της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, που τη σημαδεύουν η πολιτική αναξιοπιστία, ο ιδεολογικός εκφυλισμός, ο δημοκρατικός ακρωτηριασμός, ο κοινωνικός εκφασισμός και η κοινωνική διάλυση. Για αυτό όλοι εμείς αυτοί που τον αγαπήσαμε και αυτοί που μας εμπιστεύτηκε συν-οδοιπόροι και σύντροφοι, ως χρέος τιμής και αναγνώρισης οφείλουμε να πορευτούμε στα χνάρια του Πρωτοπόρου Αντώνη με ανιδιοτέλεια, ήθος και αξιοπρέπεια στους αγώνες για την υπεράσπιση της κοινωνίας, της δημοκρατίας, της πατρίδας και του «κόσμου ολόκληρου».
Υ.Γ. Σύντροφε, αδελφέ, φίλε, και πατέρα μας Αντώνη, νοιώθω τυχερός όταν σε γνώρισα, είμαι περήφανος που ήμουνα σύντροφος σου, τιμή που ήμουν φίλος σου. Σε ευχαριστώ για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου έδειξες και σ’ ευγνωμονώ για όλα όσα μας δίδαξες και μας «καθοδήγησες».
Εγώ πάντως θα περιμένω να σε δω στο επόμενο αντιρατσιστικό – αντιφασιστικό συλλαλητήριο, ξέρω θα είσαι εκεί.
Ψυχή βαθειά Σύντροφε".
Γιώργος Μακρυνός
