Του Βαγγέλη Δεληπέτρου
Πρώτα φαγώθηκαν να μας πείσουν ότι πρέπει να ξεπεράσουμε το δίπολο Μνημόνιο - αντι Μνημόνιο, ώστε να ξεφαντώνουν ανεμπόδιστα στις πλάτες μας όλες οι νεοδεξιές συνιστώσες. Μετά εφηύραν τη θεωρία των δύο άκρων, ώστε χρησιμοποιώντας το υπαρκτό δικό τους άκρο να εξοστρακίσουν την αντιπολίτευση. Και ύστερα, όταν αποδείχτηκε ότι και τα δύο προηγούμενα κόλπα τους έχουν πολύ κοντά ποδάρια, σήκωσαν τις παντιέρες τής... αντίστασης στους δανειστές, προσεκτικά όμως, με επιλεγμένες διαρροές, για να μη φύγει και κανένας πόντος από το καλσόν.
Αντίσταση! Αυτοί που έπαθαν οσφυαλγία από τις επανειλημμένες επικύψεις στους υπαλληλάκους της τρόικας, αυτοί που...
υπέγραψαν ό,τι εξοντωτικό για τον κόσμο της εργασίας τούς ζητήθηκε, αυτοί που αποδέχτηκαν όσα θέλησαν οι απρόσωπες αγορές με τις επώνυμες τσέπες, γεμίζοντας τη χώρα με λουκέτα, υποθήκες και απόγνωση, ανακάλυψαν ξαφνικά ότι στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν και η λέξη διαπραγμάτευση, η φράση «δεν πάει άλλο», ακόμα και εκείνη η -πεταμένη από τους ίδιους στο καλάθι των αχρήστων- λεξούλα «όχι».
Μπορεί, όμως, οποιοσδήποτε, δανειστής ή δανειζόμενος, δεξιός, αριστερός ή κεντρώος, να πιστέψει ότι όλοι αυτοί, που διαγκωνίζονταν πώς θα φανούν πιο υποχωρητικοί, πιο πρόθυμοι, πιο ελαστικοί, πιο δεκτικοί στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, έγιναν ξαφνικά... Ράμπο -γιατί για Καραϊσκάκηδες δεν τους έχω- και τα βάζουν με τους «κακούς» για τη σωτηρία της χώρας και του λαού της;
Κανείς! Γι' αυτό ό,τι και να είπαν τα παπαγαλάκια του Μαξίμου για τον πρωθυπουργό που σήκωσε τα μανίκια και άρχισε να στέλνει δεξιά και αριστερά αυστηρά e-mail, για να βάλει, λέει, στη θέση τους και την Κομισιόν και την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ίσως και τον ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ, κανείς δεν τους πήρε στα σοβαρά. Ολα αυτά τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα δεν μπορούσαν να κρύψουν το γοτθικό ύφος του Στουρνάρα, που έλεγε -την ώρα που οι άλλοι υπουργοί ζώνονταν τα άσφαιρα φυσεκλίκια τους- ότι «το Μνημόνιο είναι το μόνο σοβαρό κείμενο στη χώρα, γιατί είναι το μόνο που έχει στόχους και χρονοδιαγράμματα».
Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων; Τα είπε όλα ο κατ' εξοχήν πρόθυμος, ο κατ' εξοχήν δεκτικός στις απαιτήσεις των αγορών, ο εξ αυτών εκπορευόμενος, αυτός που και μόνο η παραμονή του στην κυβέρνηση -για να μη μιλήσουμε για τις θέσεις και την πολιτική του- δείχνει τι σόι... αντιστασιακοί είναι ο πρωθυπουργός και τα κοπέλια του.
Χωρίς στόχους και χρονοδιαγράμματα λοιπόν και δίχως πρόγραμμα, θέσεις, τακτική και στρατηγική, η κυβέρνηση. Με μόνη πυξίδα τα Μνημόνια και μοναδικό στόχο την υλοποίησή τους. Ολα τα άλλα, διαπραγμάτευση, κόκκινες γραμμές, έγνοια για τη χώρα, ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και πράσινα άλογα, δεν είναι παρά ακόμα μία προσπάθεια ενός αποτυχημένου πολιτικού προσωπικού να μείνει στη θέση του, εις βάρος της χώρας και των ανθρώπων της.
Πηγή: enet.gr
