Η Λέσβος αποτελεί το βασικό «σταθμό» της παράνομης μετανάστευσης που καλείται να αντιμετωπίσει η Ευρώπη σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC.
Η πρόσφατη τραγωδία στη Λαμπεντούζα, που κόστισε τη ζωή 366 ανθρώπων επανέφερε το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, με προορισμό την Ευρώπη, στις πρώτες θέσεις στην ατζέντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με εκτενές δημοσίευμα, το BBC τοποθετεί την κατάσταση που επικρατεί στη Λέσβο στην πρώτη πρώτη γραμμή του μεταναστευτικού «πολέμου» που χρίζει άμεσης αντιμετώπισης. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, μέχρι το 2012 το 90% των παράνομων μεταναστών εισήλθαν στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας.
«Το σκάφος της Ελληνικής Ακτοφυλακής περιπολεί την τεράστια θαλάσσια έκταση του Αιγαίου. Πίσω διακρίνονται τα βουνά της Λέσβου, του τρίτου μεγαλύτερου νησιού της Ελλάδας, ένας τόπος εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, αλλά πλέον ένα σύνορο - κλειδί για τη μετανάστευση στην Ευρώπη», είναι η εισαγωγή του Μαρκ Λόουεν στο εν λόγω ρεπορτάζ.
Τον Αύγουστο του 2012 οι Ελληνικές Αρχές προχωρούν στην ενίσχυση των ελέγχων στα χερσαία σύνορα με την Τουρκία, ενώ σημειώνεται ότι τα ελληνικά νησιά σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της εισροής με τη Λέσβο να πρωτοστατεί. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, φέτος μόνο, 4.409 μετανάστες προσπάθησαν να εισέλθουν στο νησί από την Τουρκία που απέχει μόλις έξι ναυτικά μίλια. Από αυτούς, οι 2.600 συνελήφθησαν εκεί, ενώ οι υπόλοιποι εντοπίστηκαν στα τουρκικά ύδατα και εστάλησαν πίσω. Οι διακινητές στιβάζουν απελπισμένους ανθρώπους σε υπερφορτωμένες λέμβους για μία μικρή περιουσία.
Ο Αντώνης Σοφιαδέλλης, επικεφαλής της ακτοφυλακής Λέσβου δήλωσε στον δημοσιογράφο του BBC, ότι καταγράφονται περιπτώσεις με λέμβους που έχουν σχεδιαστεί για δέκα ανθρώπους, να μεταφέρουν 40 ή 50. «Καταστρέφουν τη λέμβο όταν μας βλέπουν και πηδούν στο νερό ουρλιάζοντας. Αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας», σημειώνει.
«Έως το 2010 η Λέσβος είχε ένα κέντρο κράτησης μεταναστών στην πόλη Παγανή. Είχε δεχθεί σειρά επικρίσεων από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και στη συνέχεια έκλεισε. Σήμερα, ένα ακόμη κέντρο στην πόλη Μόρια επισήμως ονομάζεται «κέντρο υποδοχής». Εκείνοι που συλλαμβάνονται μεταφέρονται εκεί για να καταχωρηθούν και να κρατηθούν» υποστηρίζει το δημοσίευμα.
Όσοι δεν είναι Σύροι μένουν περίπου 25 ημέρες εκεί μέχρι να τους δοθούν έγγραφα για να φύγουν από την Ελλάδα εντός ενός μηνός. Οι Σύροι, η χώρα των οποίων βρίσκεται στο έλεος του εμφυλίου, απελαύνονται γρηγορότερα και μένουν στην Ελλάδα μόνο έξι μήνες. Ο κ. Σοφιαδέλλης έκανε έκκληση μέσα από το BBC για μεγαλύτερη υποστήριξη από τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., καθώς όπως υποστήριξε «εμείς προστατεύουμε και τα σύνορα της Ευρώπης. Πρέπει να προστατεύσουμε τη χώρα μας από εγκληματικά κυκλώματα».
Ο ανταποκριτής του BBC προσπάθησε να εισέλθει στο κέντρο κράτησης στη Μόρια για να δει από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης και να συνομιλήσει με τους πρόσφυγες, ωστόσο του αρνήθηκαν την πρόσβαση. Περιγράφοντας το σημείο, αναφέρει ότι «μέσα στο χώρο βρίσκονται γραφεία μη κυβερνητικών οργανώσεων και της Υπηρεσίας Μεταναστών του ΟΗΕ (UNHCR). Πίσω υπάρχουν συρματοπλέγματα και δεκάδες μικρά κοντέινερ που στεγάζουν περίπου 70 μετανάστες. Κάθονται έξω με τα χέρια τους πάνω στο φράχτη».
Μετά το κέντρο κράτησης στη Μόρια, ο Μαρκ Λόουεν μεταβαίνει σε μία άλλη εγκατάσταση που παραχώρησαν τοπικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις για τη φιλοξενία οικογένειας από το Αφγανιστάν, η οποία έφτασε στην Ελλάδα πριν περίπου από δύο μήνες. Η μητέρα και τα τέσσερα μικρά παιδιά της μένουν σε ένα μικροσκοπικό δωμάτιο. Η ίδια καταρρέει όταν διηγείται την ιστορία του συζύγου της, ο οποίος συνελήφθη εκεί, καθώς και του ταξιδιού τους από το Τζαλαλαμπάντ.
«Ελπίζαμε ότι θα βρούμε ασφάλεια και ότι τα παιδιά μας θα μπορούσαν να πάνε σχολείο. Αντ' αυτού, όμως, δεν βρήκαμε τίποτα, οι διακινητές μας πήραν όλα μας τα χρήματα και είχαμε ένα επικίνδυνο ταξίδι μέχρι εδώ. Το ένα μου παιδί έπεσε στο νερό και πιστεύω ότι έχει πεθάνει. Θεωρώ ότι δεν είχε αξία να έρθουμε εδώ. Δεν το αξίζει η Ευρώπη», λέει η γυναίκα.
Στη συνέχεια ο δημοσιογράφος σκαρφαλωμένος σε ένα λόφο, απ' όπου έχει συνολική θέα του νησιού, εντοπίζει μία γωνία ενός νεκροταφείου για όσους δεν είναι από εκεί. Λίγοι έχουν ταυτοποιηθεί -το όνομα «Μοχάμεντ Αμίν» είναι γραμμένο σε ένα μάρμαρο. Αλλά οι περισσότεροι είναι με ταμπέλες: «Αφγανός - 31/07/07» ή «Αριθμός 3 - 5/1/13».
Ήταν άνθρωποι που προσπάθησαν να εισέλθουν στην Ευρώπη. Τώρα είναι αριθμοί και κωδικοί, επισημαίνει ο δημοσιογράφος. Συναντά στο πλοίο για τον Πειραιά νέους Σύρους, που έχουν φεύγουν με έγγραφα. Είναι μορφωμένοι, μιλούν καλά αγγλικά και είναι καλοντυμένοι, μία εικόνα που ξεφεύγει από το στερεότυπο του πρόσφυγα.
«Πληρώσαμε 1.300 ευρώ ο καθένας σε διακινητές για να μας φέρουν μέχρι εδώ. Η οικογένειά μου δεν ήθελε να με δει να πεθαίνω στον εμφύλιό μας. Ετσι μου είπαν να φύγω. Δεν θα μείνω στην Αθήνα λόγω της οικονομικής κατάστασης. Θέλω να πάω σε άλλη ευρωπαϊκή πόλη. Το μόνο που θέλω είναι η ζωή», δηλώνει ένας εξ αυτών.
Στο πλοίο οι πόρτες κλείνουν, οι μετανάστες ανεβαίνουν κουβαλώντας μία τσάντα και τα όνειρά τους καταλήγει το ρεπορτάζ.
Φωτογραφία: Eurokinissi
koolnews.gr
