Οι διαχειριστές της κρίσης σήμερα μπορεί να διατηρούν ακόμη την αυτονομία τους εξαπατώντας το κοινωνικό σώμα, αλλά η όλη ατμόσφαιρα είναι ήδη πολύ βαριά.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, το 1974, ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για σημαντικές αλλαγές στην πολιτική ζωή της χώρας. Δυστυχώς όμως και πάλι...
ο παλαιοκομματισμός (ως πολιτική πρακτική), η παλιά πολιτική ολιγαρχία και το κοινοβουλευτικό σύστημα, που είχαν οδηγήσει στην κρίση προδικτατορικά, επανήλθαν και θεσμοθετήθηκαν στο Σύνταγμα του 1975, για να οδηγήσουν φυσικά στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο και τη χώρα στη χρεοκοπία...
Η απειλή της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης, ενισχύει (όχι παράδοξα) ολοένα και περισσότερο το ρόλο της πολιτικής ολιγαρχίας. Η μόνη υπεύθυνη για την οικονομική κρίση παλαιοκομματική ελίτ ανέλαβε η ίδια και το έργο της «εξόδου» από την κρίση. Μέσω των θεωριών των διαφόρων «τούνελ» και της «αναγκαίας» λιτότητας, στην πραγματικότητα καταπιέζει την κοινωνία και οδηγεί στην εξαθλίωση τα μεσαία και ασθενέστερα στρώματα του λαού. Στρατηγικός όμως στόχος είναι η (με τη βοήθεια της τρόϊκας) διαιώνιση της παραμονής της στην εξουσία και της ανεξαρτησίας της από το κοινωνικό σώμα.
Καμία όμως πολιτική δεν μπορεί να επιτύχει όσο διατηρείται το ίδιο θεσμικό σύστημα, που εξασφαλίζει ανεξαρτησία της πολιτικής ολιγαρχίας από τις κοινωνικές εξελίξεις, τον κοινωνικό φόβο και τον κοινωνικό έλεγχο. Η αποτυχία του ΠΑΣΟΚ δεν δικαιώνει φυσικά την αποτυχία της Νέας Δημοκρατίας.
Η κρίση είναι βαθιά και δεν είναι μόνο οικονομική. Για την ακρίβεια η οικονομική κρίση είναι το αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα είναι κρίση θεσμών, κρίση πολιτικοκοινωνική. Οι διαχειριστές της κρίσης σήμερα μπορεί να διατηρούν ακόμη την αυτονομία τους εξαπατώντας το κοινωνικό σώμα, αλλά η όλη ατμόσφαιρα είναι ήδη πολύ βαριά.
