Ξεκινώ με αυτά που ξέρω από δικές μου πηγές και όχι αυτά που αναπαράγουν τα συστημικά μέσα. Η εντολή στη Gazprom να μείνει μακριά από την Ελλάδα, δόθηκε από το Κρεμλίνο. Όλα αυτά που θα γράφονται και θα λέγονται περί διαφωνιών στο τίμημα και στις εκπτώσεις κτλ, δεν είναι παρά επικοινωνιακή σκόνη. Η επιλογή ήταν πάντα πολιτική και προφανώς η ηγεσία της Ρωσίας, στάθμισε διάφορους παράγοντες για να πάρει την τελική απόφασή της.
Η εικόνα δε της ελληνικής κυβέρνησης είναι για κλάματα. Έβγαλαν μπροστά τον υφυπουργό Ενέργειας Μάκη Παπαγεωργίου, ο οποίος είπε το εξής καταπληκτικό: « Το ενδιαφέρον της Gazprom ήταν δεδομένο μέχρι το βράδυ της Κυριακής. Δεν ξέρω γιατί άλλαξαν γνώμη…»! Προφανώς θα είδε ο Πούτιν κάποιο κακό όνειρο…. Καλά, ένα σύμβουλο επικοινωνίας δεν έχει να του γράψει δυο λόγια να μη λέει τέτοιες αστειότητες. Κι αν δεν έχει ο ίδιος, γιατί δεν του έστειλε τουλάχιστον η Gazprom αυτούς που έχει για την Ελλάδα;
Επειδή λοιπόν ο αρμόδιος υφυπουργός είπε κάτι τέτοια αστεία, άρχισαν μετά να «διαρρέουν» πως οι Ρώσοι φοβήθηκαν τους όρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού. Θέλουν δηλαδή να μας πουν πως οι Ρώσοι φοβήθηκαν τους Γερμανούς. Δηλαδή ο Σρέντερ, τζάμπα έγινε σύμβουλος της Gazprom, μετά τη θητεία του ως Καγκελάριος;
Όποιος ξέρει να ενώνει σωστά τις τελίτσες, φτάνει και στη σωστή «μεγάλη εικόνα». Ο εφιάλτης των ΗΠΑ, ως ηγέτιδας δύναμης του ελεύθερου δυτικού κόσμου, είναι ένας Άξονας Βερολίνου – Μόσχας – Πεκίνου, με στόχο τον έλεγχο ολόκληρου του πλανήτη. Το τι θα σήμαινε η παγκόσμια κυριαρχία ενός τέτοιου Άξονα, δειλά – δειλά έχουμε αρχίσει να το βιώνουμε. Και δεν μας αρέσει καθόλου, όπως δεν αρέσει και σε κανέναν πολίτη του ελεύθερου δυτικού κόσμου.
Ό,τι εντάσσεται στην ενδυνάμωση αυτού του Άξονα, είναι εύλογο να συναντά την αντίδραση των ΗΠΑ. Συνεπώς είναι άλλο το «business as usual» και είναι άλλο το να επιχειρείς να βάλεις πόδι στα σημαντικότερα ευρωπαϊκά ενεργειακά αποθέματα. Το δεύτερο για τους Αμερικανούς είναι θέμα Εθνικής Ασφαλείας, για αυτό και ποτέ δεν «παίζουν» με αυτά.
Στην Αθήνα όμως, φαίνεται πως σε κάποιους αρέσει, να παίζουν με τη φωτιά. Έστησαν αυτό που έχω χαρακτηρίσει ως λόμπυ της Gazprom και ανέλαβαν εργολαβικά να καταστήσουν διαχειριστές του φυσικού αερίου τους Ρώσους, παρασύροντας τον πρωθυπουργό σε τραγικά πολιτικά σφάλματα, όπως το να συναντάται κατ’ επανάληψη στο Μαξίμου με τον CEO της Gazprom. Το θέμα λοιπόν με την υπαναχώρηση της Gazprom δεν είναι αν καταρρέει ή όχι το “success story” αλλά εάν ο πρωθυπουργός έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος των ευθυνών του. Συζητά και αποφασίζει για ζητήματα που δεν είναι λογιστικά, αλλά άπτονται ευαίσθητων γεωπολιτικών σχέσεων.
Το να βγω λοιπόν σήμερα και να γράψω πανηγυρικά πως «εγώ τα γράφω εδώ κι έξι μήνες» δεν είναι το ζητούμενο. Αυτό θα το έκανε ένα οποιοδήποτε ειδησεογραφικό site. Εδώ προσπαθούμε να αναδείξουμε τη δύναμη της ανεξάρτητης στρατηγικής σκέψης, της διαφορετικής οπτικής, του πως μπορούν να μοιάζουν τα πράγματα «έξω από το κουτί».
Εξέφρασα όλο το προηγούμενο διάστημα τη διαφωνία μου με την ενορχηστρωμένη ωραιοποίηση του σεναρίου πώλησης της ΔΕΠΑ στη Gazprom που προωθούσε το «λόμπυ». Εξιδανίκευαν αυτό που γεωπολιτικά ήταν αδιανόητο. Τελικά αποδείχθηκε πως είχα δίκιο, όταν ο Σαμαράς έσπευσε να ζητήσει «άφεση αμαρτιών μέσω Αζερμπαϊτζάν» (http://rizopoulospost.com/afesi-amartiwn-samara-mesw-azerbaijan/#axzz2Vp7ZcOZd) αντιλαμβανόμενος πως η θερμοκρασία των σχέσεών του με την Ουάσινγκτον προσεγγίζει την ψήξη του απόλυτου μηδενός.
Διαβλέποντας το κυβερνητικό αδιέξοδο διατύπωσα την πρόταση «η ελληνική ενέργεια να μείνει σε ελληνικά χέρια» (http://rizopoulospost.com/i-elliniki-energeia-na-meinei-se-ellinika-xeria/) λέγοντας στην ουσία πως το οικονομικό τίμημα είναι το τελευταίο που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει για τη ΔΕΠΑ και πως μια λύση θα ήταν να μπουν σε ένα κοινό σχήμα όλοι οι μεγάλοι ( Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Μυτιληναίος) μαζί με όλους του βιομήχανους που χρησιμοποιούν φυσικό αέριο στην παραγωγή και η μονοπωλιακή τιμή τους χαντακώνει στην ανταγωνιστικότητα.
Μπορεί την ημέρα που το έγραψα να διαβάστηκε ως μια παράξενη πρόταση και να μη δόθηκε η πρέπουσα σημασία. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Σήμερα όμως που προβάλλει ως η μόνη εναλλακτική οδός ( για να μη τρέχουμε καλοκαιριάτικα….) καλό θα ήταν να το σκεφτούν καλά όσοι πρέπει να το σκεφτούν. Και η πολιτική ηγεσία και οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Άλλωστε δεν πρέπει να γίνονται όλα «για τα λεφτά». Υπάρχει κι ένα πατριωτικό καθήκον, ρε γαμώτο!
ΥΓ1: Σε κάθε μεγάλο θέμα, η κυβέρνηση μοιάζει απόλυτα εγκλωβισμένη , καθώς δεν έχει την πρόνοια και τη διορατικότητα να προετοιμάσει εναλλακτικά σχέδια και προτάσεις. Κάνει οικονομία και στη «φαιά ουσία» και περιορίζεται έτσι στην αυτόματη εφαρμογή των εκάστοτε εντολών. Άλλα πόσο μακριά μπορεί να πάει έτσι μια κυβέρνηση;
ΥΓ2: Η πώληση της ΔΕΠΑ δεν είναι αυτό που με απασχολεί τόσο αυτή τη στιγμή. Αυτό που με απασχολεί είναι πως μια τόσο κρίσιμη ώρα, άρχισε να «μυρίζει εκλογές». Και δεν μπορούμε να πάμε σε εκλογές αυτή την ώρα.
Read more: http://rizopoulospost.com
