ώστε να αποκτήσει σωστή άποψη για το αν έγινε ή όχι η γενοκτονία των Ποντίων και γενικώς των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας από το 1914 έως το 1922.
Δεν υπάρχει ελληνική προσφυγική οικογένεια που να μην έχει νεκρούς στον μακρύ κατάλογο της γενοκτονίας. Χιλιάδες οι μαρτυρίες, όσοι και οι νεκροί μας. Αλλά μεγαλύτερη αξία έχουν για τους ξένους -φαντάζομαι και για τη Μαρία Ρεπούση- οι μαρτυρίες τρίτων, μη Ελλήνων. Επιγραμματικά θα αναφέρω τις μαρτυρίες τριών Αμερικανών, αλλά και δύο Σοβιετικών, που την εποχή των εγκλημάτων ήταν φίλοι και σύμμαχοι του Κεμάλ.
