Του Γιώργου Δελαστίκ
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει συνειδητοποιήσει πλήρως το θέμα: αποκλείεται να γίνει πρωθυπουργός, αν προηγουμένως δεν έχει καθυποτάξει πολιτικά και εξοντώσει πολιτικά τις συνιστώσες του κόμματός του! Μόνο αν είχε στόχο να εφορμήσει για τη δημοκρατική κατάληψη της εξουσίας ηγούμενος ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, μαχητικού και ριζοσπαστικού, δεν θα...
συνιστούσε εμπόδιο στα σχέδιά του η ύπαρξη των συνιστωσών οργανώσεων του κόμματός του. Τότε μάλιστα θα αποτελούσε ισχυρό πλεονέκτημα, όπως απέδειξαν άλλωστε και οι περυσινές εκλογικές αναμετρήσεις. Οι κατά πολύ αριστερότερες του ΣΥΝ συνιστώσες ήταν αυτές που του επέτρεψαν να συνδεθεί με την καλπάζουσα ριζοσπαστικοποίηση του ελληνικού λαού.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι να ιδρύσει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέκος Αλαβάνος, ο ΣΥΝ ήταν απαξιωμένος στη συνείδηση όχι μόνο των Ελλήνων ψηφοφόρων εν γένει, αλλά πρωτίστως στη συνείδηση των αριστερών. Ηταν ένα «δεξιό» για τα αριστερά δεδομένα πολιτικό μόρφωμα που φυτοζωούσε γύρω στο 3% και σε κάθε εκλογές αγωνιούσε αν θα μπει ή όχι στη Βουλή. Ο ΣΥΝ είχε πάρει 2,94% στις εκλογές του 1993, είχε φτάσει στο 5,12% το 1996, είχε ξαναπροσγειωθεί ανώμαλα στο 3,2% το 2000 και είχε παραμείνει και το 2004 στο ίδιο ποσοστό με 3,26%. Μιζέρια δίχως τέλος. Από πολιτική σκοπιά, ο ΣΥΝ ήταν κάτι σαν τη σημερινή ΔΗΜΑΡ. Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε τα δεδομένα. Η αριστερότερη γραμμή του ΣΥΝ και η πλαγιοπόπηση από τα αριστερά του ΚΚΕ και μέσω των συνιστωσών όχι σε ζητήματα στρατηγικών θέσεων, όπου το ΚΚΕ πάντα παρέμεινε πιο αριστερό, αλλά σε ζητήματα κινήματος, άλλαξε τα δεδομένα. Αρχικά διασφάλισε με άνεση την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (5,04% το 2007 και 4,6% το 2009) και στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ απογειώθηκε - 16,78% πέρυσι τον Μάιο και 26,89% τον Ιούνιο!
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερέβη κατά πολύ ακόμη και τον θρύλο στις συνειδήσεις των αριστερών Ελλήνων του εκλογικού αποτελέσματος της ΕΔΑ πριν από μισόν αιώνα - το 24,42% της ΕΔΑ στις εκλογές του 1958. Στην πολιτική όμως τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο. Μπορεί οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να συνεισέφεραν ουσιωδώς στο 26,89% του Ιουνίου, αλλά πολιτικά το ποσοστό αυτό πιστώθηκε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να δουν τον Τσίπρα πρωθυπουργό, δεν ενδιαφέρονται για το αν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν συνιστώσες. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτό το έχει συνειδητοποιήσει πλήρως. Επιπροσθέτως, έχει κάνει μια στρατηγικής σημασίας επιλογή: να επιχειρήσει να αναρριχηθεί στην εξουσία όχι επικεφαλής κινήματος (το οποίον αυτή τη στιγμή ούτε υπάρχει αυθόρμητα ούτε όμως ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους), αλλά με τη στήριξη ή έστω την ανοχή ενός τμήματος τουλάχιστον του κατεστημένου.
Αν όντως ισχύει στη ζωή αυτή η εκδοχή -γιατί ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Τσίπρα μπορεί να συμβούν γεγονότα που να ανατρέψουν εκ νέου το πολιτικό σκηνικό- η εξόντωση των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προϋπόθεση για να επιτραπεί η πρωθυπουργοποίηση του Αλέξη! Κυβέρνηση Τσίπρα με την ανοχή του συστήματος σημαίνει κυβερνητική πολιτική ηπιότερη φυσικά από αυτήν της συγκυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, αλλά οπωσδήποτε ριζικά αντίθετης από αυτήν που επαγγέλλεται μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν στους κόλπους του συνεχίζουν να υπάρχουν οι δομημένες μικρές οργανώσεις των συνιστωσών και οι οργανωμένες τάσεις, τίποτα δεν εγγυάται τον απόλυτο έλεγχο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από τον πρόεδρό του. Πόσω μάλλον που οι υποτιθέμενοι κυβερνητικοί βουλευτές του δεν θα έχουν προλάβει να διαφθαρούν επαρκώς από την άσκηση της εξουσίας ώστε να προτάσσουν πάντα το προσωπικό πολιτικό τους συμφέρον, όπως κάνουν αυτοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, πράγμα που αποτελεί εγγύηση για το σύστημα.
Η επιχείρηση εξόντωσης των συνιστωσών όμως που ανέλαβε για προσωπικούς λόγους ο Αλέξης Τσίπρας αυτή την ώρα για να εξασφαλίσει την ανοχή του κατεστημένου στην ενδεχόμενη πρωθυπουργοποίησή του, συνιστά αποστολή υψηλού πολιτικού κινδύνου. Με δεδομένο ότι η Αριστερά ουδέποτε άσκησε στη χώρα μας κυβερνητική εξουσία, οι πολιτικές προσωπικότητες του χώρου αυτού αρκούνται στο να ηγούνται μικρών οργανώσεων και κινήσεων, όπως είναι οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ή πλειάδα άλλων ομοειδών πολιτικών μορφωμάτων, παντελώς άγνωστων στο ευρύ κοινό. Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο επικίνδυνο ίσως στον κόσμο της Αριστεράς από την προσπάθεια αφαίρεσης αυτής της μικροεξουσίας! Η φθορά που θα υποστεί ο Αλ. Τσίπρας ενδέχεται να υπερβεί κατά πολύ αυτή που υπολόγιζε. Οψόμεθα.
Πηγή: ethnos.gr
