Η ιστορία των εκπαιδευτικών είναι μια ακόμα πράξη του ταξικού μας δράματος. Αναδεικνύει μια κατάσταση τόσο προβλέψιμη, όσο και τα αποτελέσματα του προγράμματος σωτηρίας της χώρας. Ο κλάδος αλλάζει αλλά κάποια πράγματα μένουν τόσο ίδια.
Μια επαγγελματική ομάδα η οποία βιώνει την εξαθλίωση όλα αυτά τα χρόνια, με μειώσεις μισθών, κάκιστες συνθήκες εργασίας και εντεινόμενη εργασιακή αβεβαιότητα αφού οι απολύσεις είναι προ των πυλών. Με άλλα λόγια, μια ακόμα επαγγελματική ομάδα η οποία βιώνει την απώλεια της όποιας αξιοπρεπούς διαβίωσης απολάμβανε τα προηγούμενα χρόνια με τον χειρότερο τρόπο.
Όπως είναι λογικό, προαναγγέλλει κινητοποιήσεις. Μαντέψτε: δεν βρίσκει ούτε ένα σύμμαχο στο κοινωνικό σύνολο. Οι καθηγητές «κρατούν όμηρους» τους μαθητές. Όπως οι ταξιτζήδες κρατούσαν όμηρους τους τουρίστες, οι ναυτεργάτες τους ταξιδιώτες, οι χαλυβουργοί την ανάπτυξη, οι εργαζόμενοι στο μετρό τους πολίτες της Αθήνας και πάει λέγοντας.
Στη συνέχεια έρχονται οι «αποκαλύψεις». Όπως οι ταξιτζήδες χρέωναν παράνομα τους τουρίστες, όπως οι εργαζόμενοι στο μετρό μπήκαν με αδιαφανείς διαδικασίες στην εργασία τους, όπως οι ναυτεργάτες που κάνουν χλιδάτα μεροκάματα, έτσι και οι καθηγητές που «κάνουν ιδιαίτερα», «δεν πατάνε στο σχολείο», «κάνουν τρεις μήνες διακοπές» και άλλα.
Κάπου εκεί μπαίνει στο παιχνίδι ο συνδικαλισμός. Βρίζουμε τους συνδικαλιστές, γενικά και αόριστα. Όχι, το σύστημα ποτέ δεν φοβήθηκε πραγματικά συνδικαλιστές σαν αυτούς που κυριαρχούν σήμερα στους περισσότερους κλάδους. Η πιθανότητα όμως να αλλάξουν τα πράγματα και συνδικαλιστικά, να εκφράζουν δηλαδή τους εργαζόμενους τίμιοι και συνεπείς αγωνιστές, είναι η αιτία να καταδικαστεί συλλήβδην ως έγκλημα το ενδιαφέρον για τα εργασιακά δικαιώματα του κάθε κλάδου, να θεωρηθεί εχθρική προς το λαό πράξη όποια αγωνιστική δράση κάποιου που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται. Να ταυτιστεί δηλαδή ο συνδικαλισμός με ακριβώς αυτό που (θα έπρεπε να) εχθρεύεται: την βόλεψη, το ατομικό συμφέρον, τις διάφορες λαμογιές. Όλα αυτά δηλαδή που εξέθρεψε το σύστημα αξιοποιώντας όταν του χρειάστηκε συνδικαλιστικές ηγεσίες που είχαν πουλήσει την ψυχή τους (και τους εργαζόμενους που εκπροσωπούσαν) στον διάβολο.
Μετά έρχονται τα κροκοδείλια δάκρυα. Τα παιδιά μας που δεν θα δώσουν εξετάσεις και βιώνουν την αγωνία τους. Για τα παιδιά μας που λιποθυμάνε στα σχολεία, για αυτά που από τα 16 τους προσπαθούν να μεταναστεύσουν, για αυτά που στοιβάζονται σε τμήματα 30 ατόμων, για αυτά που περπατάνε χιλιόμετρα για να πάνε στο σχολείο μετά τις συγχωνεύσεις, για αυτά που μαθαίνουν στα σχολεία για τον εθνικό ηγέτη Μεταξά δεν χύθηκαν τόσα δάκρια. Δάκρια δεν χύθηκαν ούτε για τους εκπαιδευτικούς που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα τους, που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, που φοβούνται μήπως οι τράπεζες τους πάρουν τα σπίτια.
Ύστερα έρχονται οι απειλές. Επιστράτευση! Υποχρεωτική εργασία και συλλήψεις σε όποιον δεν συμμορφώνεται. Αν χρειαστεί επιστρατεύονται και τα ΜΑΤ. Το έζησαν στο πετσί τους οι ταξιτζήδες, οι ναυτεργάτες, οι χαλυβουργοί, οι εργαζόμενοι του μετρό, οι κάτοικοι των Σκουριών και όποιος μέχρι τώρα σήκωσε κεφάλι.
Στο τέλος θα έρθει η ήττα. Όπως ήρθε και στις προηγούμενες περιπτώσεις. Και πώς να μην έρθει; Όταν δεν έχεις στο πλευρό σου όσους περνάνε τα ίδια με εσένα δεν έχεις καμία πιθανότητα να κερδίσεις. Η αλληλεγγύη είναι άγνωστη λέξη στην χώρα μας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους μέχρι τώρα καμία μάχη δεν έχει κερδηθεί. Η μεγάλη αντίφαση της εποχής: από τη μια θεωρούμε εχθρούς του λαού τους καλοπληρωμένους παπαγάλους του συστήματος, αλλά από την άλλη αφομοιώνουμε με τεράστια ευκολία όσα θέλουν να μας περάσουν. Μισούμε ο ένας τον άλλον, κοιτάζουμε την πάρτη μας, αδιαφορούμε για ότι συμβαίνει δίπλα μας και ούτε λόγος για συμπαράσταση. Ίσως ακόμα πολλοί να μην έχουν καταλάβει που πραγματικά βρίσκονται σε αυτή την κοινωνία. Ακόμα ενεργούν λες και βρίσκονται σε ταξικό εφιάλτη και περιμένουν με μαγικό τρόπο όταν ξυπνήσουν να έχουν αποκατασταθεί τα πράγματα. Δύσκολο πράγμα η ταξική συνείδηση. Γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν ο φόβος και η οργή μας κάνουν να παίρνουμε το μέρος των καταπιεστών μας. Συνηθίζουμε στην αδράνεια, δικαιολογούμε το ταξικό μίσος που προέρχεται από αυτούς που μετράνε την κρίση σε κέρδη ή απώλειες δισεκατομμυρίων.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για όλους μας αν, έστω μία από τις προηγούμενες σημαντικές κινητοποιήσεις είχε νικήσει; Πόσο διαφορετικά θα είναι τα πράγματα αν δώσουμε μια μεγάλη μάχη και την κερδίσουμε;
