Ο Τσόρτσιλ, απογοητευμένος από την υπεροπλία στον Ατλαντικό που είχαν τα γερμανικά υποβρύχια, ζήτησε το 1941 από το βρετανικό επιτελείο ναυτικού, να του παρουσιάσει ένα οποιοδήποτε
σχέδιο προκειμένου να αναχαιτιστεί η γερμανική επέλαση από τη θάλασσα, αναφέρει το βιβλίο του Δημήτρη Καμπουράκη «Μια σταγόνα Ιστορία».
Την απόγνωση του βρετανικού Ναυτικού την εκμεταλλεύτηκε ένας διαταραγμένος επιστήμονας ο Τζέφρυ Πάικ, ο οποίος κατέθεσε ένα σχέδιο στο οποίο πρότεινε να κατασκευαστούν πλοία από πάγο, τα οποία θα ήταν άτρωτα από τις τορπίλες των γερμανικών υποβρυχίων λόγω της σκληρότητας του πάγου, ενώ μάλιστα παρουσίασε και το υλικό που θα χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή και είχε εφεύρει ο ίδιος: Ενα μείγμα που αποτελούνταν κατά 10% από χαρτοπολτό και κατά 90% από πάγο.
Η ιδέα είναι εξωφρενική, ο ίδιος ο Πάικ είχε βγει από άσυλο διαταραγμένων μόλις μια εβδομάδα πριν καταθέσει την πρότασή του, ωστόσο στο βρετανικό ναυτικό είχε τεράστια απήχηση με αποτέλεσμα να το προτείνουν ως λύση στον Τσόρτσιλ. Ο Αγγλος πρωθυπουργός, δοκίμασε ο ίδιος προσωπικά στην μπανιέρα του σπιτιού του δύο κύβους από «πάικριτ» και τα χρονομέτρησε μέχρι να λιώσουν. Οταν τα χρονομέτρησε δήλωσε ενθουσιασμένος ότι εγκρίνει το σχέδιο και ρώτησε τον διαταραγμένο επιστήμονα για τις λεπτομέρειες. Η απάντηση που εισέπραξε θυμίζει χολιγουντιανή ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Πώς θα κατασκευάζονταν τα πλοία από πάγο
Ο Πάικ απάντησε πως είχε σκοπό να κατασκευάσει ένα γιγαντιαίο αεροπλανοφόρο μήκους εξακοσίων μέτρων και βάρους δύο εκατομμυρίων τόνων, το οποίο θα έπλεε με ένα εσωτερικό σύστημα ψύξης για να μη λιώσει, ενώ οι περίπου δύο χιλιάδες άνδρες που θα αποτελούσαν το πλήρωμά του θα φορούσαν γούνες και παπούτσια με πρόκες. Τόσο ο Τσόρτσιλ όσο και το επιτελείο του Αγγλικού Ναυτικού ενθουσιάστηκαν, με αποτέλεσμα να εγκριθεί στις 7 Δεκεμβρίου του 1942 ένα τεράστιο κονδύλι για την κατασκευή των πλοίων από πάγο, με την επιχείρηση να παίρνει το όνομα «Σχέδιο Αββακούμ». Μάλιστα η βρετανική κυβέρνηση έκανε επίσημη αίτηση στον Καναδά ο οποίος παραχώρησε μια παγωμένη λίμνη για να πραγματοποιηθούν εκεί οι δοκιμές.
Ο διαταραγμένος επιστήμονας, για τον οποίο αναφέρεται πως «ήταν αδύνατη η οποιαδήποτε συνεννόηση μαζί του», έπεισε ένα μεγάλο πλήθος από κορυφαίους Βρετανούς και Αμερικάνους επιστήμονες να τον ακολουθήσουν και επί δύο χρόνια γίνονταν συστηματικές μελέτες στον Καναδά, όπου τορπίλιζαν, πυροβολούσαν και ανατίναζαν το «πάικριτ» για να δοκιμάσουν την αντοχή του. Εν τέλει δημιουργήθηκε ένα πρόπλασμα του τελικού πλοίου, αλλά τότε παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα το οποίο ανέδειξε την γελοιότητα της όλης υπόθεσης.
Ο πάγος μπορεί να επιπλέει, αλλά στα παγόβουνα το 90% της μάζας τους είναι μέσα στο νερό και μόλις το 10% είναι στην επιφάνεια. Οταν ο διαταραγμένος επιστήμονας ήρθε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, έκανε μια άλλη χολιγουντιανή πρόταση στους Βρετανούς: Να φτιάξουν ένα αεροπλανοφόρο 2 εκατ. τόνων, αφού προσέθεταν άλλα 14 εκατ. τόνους πάγου από κάτω.
Τότε εν τέλει, η παγκόσμια κοινότητα αντιλήφθηκε τη γελοιότητα της όλης υπόθεσης. Σε αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι ήταν πλέον 1944 και η ήττα της Γερμανίας είχε σχεδόν εξασφαλιστεί.
