Το 1943 ο Πολωνός Raphael Lemkin επινόησε τον όρο ''γενοκτονία'' για να μπορέσει το νομικό πλαίσιο να αντιστέκεται σε αυτές τις βαρβαρότητες, γιατί η γενοκτονία είναι από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η ιδέα της γενοκτονίας βασίζεται θεμελιακά σε δύο ιδέες: την καταστροφή και το συστηματικό του πράγματος. Είναι μια συστηματική καταστροφή. Στην πραγματικότητα το κυρίαρχο χαρακτηριστικό είναι η συστηματοποίηση.
Μια καταστροφή μπορούμε να τη ζήσουμε ή να τη μελετήσουμε ως γεγονός μη προμελετημένο.
Η συστηματική καταστροφή όμως προϋποθέτει οργανωμένο σχέδιο που έχει ως κατάληξη μέσω της αποτελεσματικότητας του τη γενοκτονία.
Είναι ένα έγκλημα σε επίπεδο ανθρωπότητας και όχι μονάδας, είναι συστηματικό και εμπεριέχει ένα προσχέδιο, μετά ένα σχέδιο και μετά μια εφαρμογή και έτσι προχωρούμε στις 8 φάσεις του Stanton με τελευταία αυτήν, της άρνησης της γενοκτονίας.
Ένα σημαντικό σημείο που χαρακτηρίζει τους γενοκτόνους είναι ότι όχι μόνο διαπράττουν έγκλημα αλλά την ώρα που το διαπράττουν μελετούν το πώς να μην γίνει γνωστό αυτό.
Μετά την γενοκτονία των Αρμενίων και όσον αφορά τη γενοκτονία των Ποντίων, ξέρουμε ότι είχε σταλεί απόρρητο έγγραφο στο οποίο αναφερόταν ρητά η απαγόρευση της δημοσίευσης φωτογραφιών των θυτών με τα θύματα τους και για αυτόντο λόγο έχουμε λιγότερο υλικό για τη γενοκτονία των Ποντίων από αυτής των Αρμενίων.
Στην πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα οι θύτες ήταν περήφανοι για τα θύματα τους. Μετά κατάλαβαν ότι υπάρχουν επιπτώσεις και άρχισαν να αρνούνται τις πράξεις τους, μια πολιτική που στην ουσία τους επιτρέπει να συνεχίζουν μέχρι και σήμερα μια γενοκτονία της μνήμης.
Οι γενοκτονίες, εχουν μία κοινή δομή. Βέβαια η εφαρμογή δεν γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο.Υπάρχει εναλλαγή στη μεθοδολογία αλλά στην πραγματικότητα ακολουθούν το ίδιο νοητικό σχήμα.
Οι γενοκτονίες των Ασσυρίων, Αρμενίων και Ποντίων ανήκουν στο ίδιο πλαίσιο. Το έγκλημα διαπράττεται την ίδια περίοδο, από τον ίδιο θύτη, εναντίον ενός πληθυσμού που χαρακτηρίζεται ως «μη Τουρκικός», για ένα καθεστώς που προσπαθεί να ξαναβρεί τα «δικά του».
Όσον αφορά την γενοκτονία των Εβραίων που διέπραξε ο Χίτλερ και το Ναζιστικό καθεστώς ή την γενοκτονία των Ουκρανών που έγινε από τον Στάλιν, είναι εντελώς διαφορετικές γενοκτονίες αλλά όταν τις μελετάμε βλέπουμε ότι όχι μόνον ακολουθούν τα ίδια νοητικά σχήματα που χαρακτηρίζουν ένα έγκλημα ως γενοκτονία αλλά επιπλέον χρησιμοποιεί ο ένας τον προηγούμενο για να έχει ένα πιο εξελιγμένο εργαλείο, έτσι ώστε να δράσει πιο αποτελεσματικά.
Αυτό που έγινε με τους Αρμένιους εξελίχθηκε στο λευκό μακελειό της γενοκτονίας των Ποντίων. Χρησιμοποιήθηκαν οι κλιματικές συνθήκες για την εξολόθρευση των θυμάτων. Αυτό το συναντάμε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό στην Ουκρανία όπου ο Στάλιν χρησιμοποιούσε συστηματικά την μαζική μετακίνηση των πληθυσμών υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες.
Αυτό έγινε και μετά, με τη γενοκτονία των Εβραίων, όπου εκεί μπαίνει ακόμη και το τραίνο. Είναι αυτό που ονομάζουμε «εφοδιαστική αλυσίδα», για να επιτρέψει μεγαλύτερη απόδοση που θα καταλήξει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αέρια στα εργαλεία δηλαδή της εσχάτης λύσης.
Για να τιμωρηθούν αυτοί που διέπραξαν το έγκλημα δεν αρκεί να κάνουμε μια καταγραφή ιστορική ότι υπήρξαν θύματα . Πρέπει να υπάρχουν και άλλες φάσεις, όπως είναι η φάση της διαδικασίας διόρθωσης, όπου μπαίνουμε στην ποινικοποίηση και στην αποκατάσταση πχ των περιουσιών και της ιστορίας.
Γενοκτονία και Ανθρωπότητα (video)
