Η πιό ενδιαφέρουσα θεωρία που έχω διαβάσει για την ανθρώπινη υπόσταση ανήκει σε έναν θεολόγο και φιλόσοφο του Μεσαίωνα.
Ο Θωμάς ο Ακινάτης πίστευσε ότι η ουσία μας είναι αυτό που είμαστε πραγματικά μέσα μας και η υπαρξή μας είναι αυτά που κάνουμε στη ζωή μας. Πολλές φορές οι άνθρωποι, δηλαδή, άλλα πιστεύουμε και άλλα κάνουμε.
Ο καθένας γιά διαφορετικούς λόγους οδηγείται σε αυτή την αναντιστοιχία.
Το ερώτημά μου έχει να κάνει με τους πολιτικούς που ορίζουν τις ζωές μας. Άλλο ένας απλός πολίτης που βαθιά μέσα του πρεσβεύει – για παράδειγμα – την απόλυτη τιμιότητα, αλλά για λόγους επιβίωσης δεν ζητεί απόδειξη για να αγοράσει κάτι φθηνότερα (προσωπικά δεν επικροτώ αυτή τη στάση).
Ωστόσο, δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα καθοσίωσης από τις πράξεις βουλευτών να ψηφίζουν σαν μαριονέτες του κόμματος, ακόμη κι αν δεν πιστεύουν, ανήθικους νόμους που έφερε στη Βουλή ένας άθλιος υπουργός, ο οποίος δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη την παράλογη εισήγηση ενός άχρηστου σφουγγοκωλάριου.
Βέβαια, στη θεωρία του Θωμά του Ακινάτη υποθέτω πως υπάρχει ένα κενό. Γιατί, σαφώς, υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι αυτό που πιστεύουν μέσα τους το εφαρμόζουν κι «έξω» τους.
Κι έχω αρχίσει να φοβάμαι με τα όσα εμετικά βλέπω στη βουλή με τα «χάιλ χίτλερ» και τα «γίδια» ότι δεν υπάρχει ελπίδα.
Έχω αρχίσει να φοβάμαι, επίσης, ότι δεν είναι λίγοι οι βουλευτές που πιστεύουν πραγματικά – όχι για λόγους κομματικής πειθαρχίας – ότι οι άνθρωποι στην Ελλάδα μπορούν να ζούν με συντάξεις και μισθούς 300 ευρώ. Ότι «δεν τρέχει και τίποτα» που στο τέλος του χρόνου θα υπάρχουν σχεδόν 2.000.000 άνεργοι.
Έχω αρχίσει να φοβάμαι, επίσης, ότι δεν είναι λίγοι οι βουλευτές που πιστεύουν πραγματικά – όχι για λόγους κομματικής πειθαρχίας – ότι οι άνθρωποι στην Ελλάδα μπορούν να ζούν με συντάξεις και μισθούς 300 ευρώ. Ότι «δεν τρέχει και τίποτα» που στο τέλος του χρόνου θα υπάρχουν σχεδόν 2.000.000 άνεργοι.
Έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι δεν θέλουν να βρουν άλλη λύση γιά την οικονομία παρά την επιβολή όλο και περισσότερων φόρων.
Έχω αρχίσει να φοβάμαι πως όλο και περισσότεροι βουλευτές παρακολουθούν κεχηνώτες μιά όμορφη χώρα, την Ελλάδα, να οδηγείται στον τερματικό σταθμό που η πινακίδα γράφει «χάος». Και κάπου εκεί παραμονεύουν διάφοροι «σωτήρες» – αρχηγοί κομμάτων όπως ο Λοβέρδος και ο Νικολόπουλος. Όπως ο Αλαβάνος και ο Ζώης.
Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους και θέλω να είναι καλά με τις οικογένειές τους. Ως πολιτικοί, όμως, είμαι σίγουρος ότι θα έπρεπε να έχουν πάρει σύνταξη προ πολλού. Όπως και εκατοντάδες άλλοι, φυσικά…
aixmi.gr
