Πριν όχι και πολλά χρόνια, όταν το 2004 έδινα πανελλήνιες, θυμάμαι τον εαυτό μου να ζορίζεται τόσο πολύ, να αφιερώνει εξαντλητικό χρόνο για διάβασμα ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην κούρσα των εξετάσεων. Ήθελα να εκπληρώσω το όνειρο μου να γίνω καθηγήτρια. Οι γονείς μου είχαν δώσει ότι είχαν και δεν είχαν για να πηγαίνω φροντιστήρια. Θυμάμαι τον πατέρα μου που μου έλεγε "κοριτσάκι μου να σπουδάσεις... να βρεις μια δουλειά".
Εν τέλει πέρασα στη φιλοσοφική της Αθήνας, τελείωσα στα 4,5 χρόνια, και τον επόμενο χρόνο με πήραν αναπληρώτρια. Με το σπαθί μου, χωρίς να έχω φιλήσει κατουρημένες ποδιές, χωρίς να έχω δεχτεί ούτε ένα ρουσφέτι από κανένα κρατικοδίαιτο κονδυλοφόρο, κατάφερα έστω να μην ζητάω από τους... γονείς μου... και να στέκομαι με μια αξιοπρέπεια.
Τώρα στα 27 μου που από του χρόνου θα προσλάβουν ελάχιστους αναπληρωτές και θα αναγκαστώ να βρω αλλού δουλειά. Επίσης πρέπει να γυρίσω πίσω στους δικούς μου.
Μίλησα για δουλειά;;; Ξεχάστηκα χίλια συγνώμη..
Δουλειά με 490 ευρώ;;;
Πρέπει να βγάλω από το νου μου αυτή τη λέξη και να την αντικαταστήσω με τη λέξη σκλαβιά.
ΝΑΙ!! ΜΑΛΙΣΤΑ!
Σκλαβιά μιας ολόκληρης γενιάς που την καταδικάζουν να φυτοζωήσει, να ζητιανέψει, να γεμίσει ψυχολογικά προβλήματα, να μην μπορέσει να ερωτευτεί.
Όπως τότε που διάβαζα για τις πανελλήνιες και πίστευα ότι θα πραγματώσω το όνειρο μου, έτσι τώρα με το ίδιο πάθος θα προσπαθήσω να φωνάξω σε αυτά τα γουρούνια που με καταδικάζουν να ζω με 490 ευρώ ότι 490 θα είναι οι ώρες τους!
Μαργαρίτα
