O Hρακλής Αντύπας γράφει για την μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού ποδοσφαίρου, το... μαύρο απόγευμα της Θύρας 7 και την ζωντανή μνήμη!
Κάθε φορά που μπαίνει ο Φλεβάρης, αυτός ο… κουτσός μήνας, ο κουτσοφλέβαρος που λένε, το μυαλό των φίλων του Ολυμπιακού γυρνά χρόνια πίσω.
Πάει σε εκείνη την καταραμένη Κυριακή του 1981. Ήταν 8 Φλεβάρη. Μέρα ντέρμπι, που αρχικά εξελίχθηκε σε μέρα θριάμβου. Κι όμως τα πανηγύρια και η χαρά για την μεγάλη νίκη επί της ΑΕΚ, εξελίχθηκε σε θρήνο.
Όλοι σας έχετε διαβάσει (και όχι μόνο οι φίλοι του Ολυμπιακού) το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το απόγευμα. Λίγο μετά τις 17:00, που ο διαιτητής σφύριξε την λήξη του ματς...
Σαν σήμερα λοιπόν, ζήσαμε (εγώ έξι ετών τότε, τα θυμάμαι αμυδρά) την μεγαλύτερη τραγωδία σε ελληνικό γήπεδο. Και εύχομαι – όπως και όλοι σας – να μην υπάρξει μεγαλύτερη.
Σαν σήμερα λοιπόν, ζήσαμε (εγώ έξι ετών τότε, τα θυμάμαι αμυδρά) την μεγαλύτερη τραγωδία σε ελληνικό γήπεδο. Και εύχομαι – όπως και όλοι σας – να μην υπάρξει μεγαλύτερη.
Ο Ολυμπιακός πάντα τιμά αυτά τα παιδιά. Ποτέ δεν τα έχει ξεχάσει. Ακόμα και στο νέο Καραϊσκάκη υπάρχουν κανονικά οι θέσεις των παιδιών που έχασαν άδικα, πρόωρα και βάναυσα την ζωή τους.
Εκεί στην αγαπημένη τους θύρα, την Θύρα 7 που άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Εκεί στην αγαπημένη τους θύρα, την Θύρα 7 που άφησαν την τελευταία τους πνοή.
Το σημαντικότερο για τις οικογένειες των θυμάτων, είναι ότι τα παιδιά τους, τα σπλάχνα τους δεν τα ξέχασε ποτέ ο απλός ο κόσμος. Όλοι μας έχουμε αφήσει ένα λουλούδι, όλοι μας έχουμε φωνάξει «παρών» στο άκουσμα των ονομάτων.
Και για αυτούς που έχουμε ανέβει τα σκαλιά της παλιάς Θύρας 7, το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν μπαίναμε στο γήπεδο, ήταν να δούμε το καταραμένο σημείο. Το σημείο που έγινε το κακό. Και πάντα, ένα πράγμα λέγαμε. Πώς έγινε ρε γαμώτο; Κι όμως έγινε, αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ.
«Αδέρφια ζείτε…»
πηγη:gazzetta.gr
