Διάβασα προσεκτικά και τα 5 (πέντε) δελτία τύπου που έστειλε η δημοτική αρχή για την υπόθεση της ΕΥΔΑΠ.
Στο πρώτο επιτίθεται στους βουλευτές που δεν παρευρέθηκαν στο έκτακτο δημοτικό συμβούλιο,
Στο δεύτερο εξηγεί γιατί ο δήμος επέβαλλε τα τέλη διέλευσης στους αγωγούς της ΕΥΔΑΠ,
Στο τρίτο κατηγορεί τον πρόεδρο της ΕΥΔΑΠ γιατί ανακόλουθα με όσα συμφωνήθηκαν δεν απέσυρε την δέσμευση των χρημάτων,
Στο τέταρτο, αναφέρει το ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου κατά της ΕΥΔΑΠ
Και στο πέμπτο, βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια και υπόσχεται ότι αν αποδεσμευτούν τα χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό του δήμου, τότε «…στο ενδεχόμενο έκδοσης απορριπτικής απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιώς, επί του αιτήματος της ΕΥΔΑΠ για την αναστολή εκτέλεσης της Ταμειακής βεβαίωσης του Δήμου που αφορά στην είσπραξη του παραβόλου ποσοστού 40% επί του βεβαιωθέντος τέλους διέλευσης και χρήσης αγωγών, να απόσχει από τη διαδικασία της εκτέλεσης, διερευνώντας τη συμβιβαστική επίλυση της διαφοράς…».
Πέτυχε δηλαδή πλήρως η ΕΥΔΑΠ τον σκοπό της, χωρίς επαναστατική γυμναστική, χωρίς καταπελτικούς λόγους, χωρίς συγκεντρώσεις και πορείες.
Πολύ απλά, μόλις βρήκε ακάλυπτο τον αντίπαλο, ο οποίος δεν φρόντισε να έχει καλυμμένα τα νώτα σε μια τόσο σοβαρή υπόθεση, τον ξάπλωσε στο καναβάτσο.
Δεν παρακολούθησα ολόκληρο το έκτακτο δημοτικό συμβούλιο την Δευτέρα που πέρασε. Βρήκα εξαιρετικά βαρετή την πλειοδοσία σε επαναστατικό λόγο, άκουσα ελάχιστες αριθμητικά ψύχραιμες ομιλίες και λυπήθηκα αφάνταστα για την κατάντια μας.
Υπάρχουν κοινές παραδοχές σε αυτή την υπόθεση:
Κοινή παραδοχή, ο δήμος πολύ καλά έκανε και διεκδίκησε τα τέλη διέλευσης των αγωγών αποχέτευσης.
Κοινή παραδοχή, το νερό αποτελεί δημόσιο αγαθό και η διαχείριση του πρέπει να γίνεται πολύ προσεκτικά.
Κι αν τα αναλύσουμε αυτά τα δυο, θα έλεγα ότι το νερό ως δημόσιο αγαθό, έχει έμμεση έως και καθόλου σχέση με τους αγωγούς αποχέτευσης. Θα μπορούσαν να είναι και ξεχωριστές οι εταιρείες εκμετάλλευσης.
Όμως, αυτό το μιζάρισμα πάνω στην έννοια του δημόσιου αγαθού, που παρέπεμπε την συζήτηση ακόμη και στο «δεν πληρώνουμε και καλά κάνουμε» αποτελεί υποκρισία υψίστου βαθμού. Γιατί το νερό σαν δημόσιο αγαθό, πρέπει να είναι προσβάσιμο σε όλους, φτηνό για όλους και υγειονομικά καθαρό. Και όλα αυτά κοστίζουν, γι αυτό πρέπει να πληρώνεται.
Αλλιώς, δημόσιο αγαθό είναι, στη Φύση υπάρχει, κανείς δεν σου απαγορεύει να πας στο ποτάμι ή στην λίμνη και να πιείς όσο θέλεις. Όπως τον αέρα που φέρνουν σαν παράδειγμα πολλοί εγκεφαλικά επιμορφωμένοι. Αν τον είχαμε σε δίκτυα εισπνοής-εκπνοής θα ήταν τσάμπα;
Ο ορθολογισμός που θέλει να πει για το δικαίωμα στην πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, διαπλέκεται με την κακοδιαχειριστική πρακτική και μετατρέπεται σε επαναστατικό λόγο κενής αξίας.
Γιατί η ΕΥΔΑΠ, όπως ξεκάθαρα ειπώθηκε στο δημοτικό συμβούλιο, είναι ένας από τους πολλούς πιστωτές του δήμου που έκανε προσφυγή και κέρδισε. Η νομική υπηρεσία δίνει κάθε μέρα μάχες με τους πιστωτές για να μην γίνουν τσουνάμι οι κατασχέσεις. Για να μπορεί η δημοτική αρχή να πληρώνει δεξιά και αριστερά «υποχρεώσεις» από αχρείαστες έως άχρηστες και περίεργες.
Η δημοτική αρχή κινείται σταθερά σε μια κλίμακα που ο στόχος έχει αντικατασταθεί από το «να δούμε», ο σκοπός, από το «έχει ο θεός» η προσφορά από το «τους δικούς μας πρώτα».
Και όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούμε μια κλίμακα που ξέρουμε πως το κάθε σημείο «αύριο» θα είναι χειρότερο από το «σήμερα»
