«Βρίσκω την πόρτα του κλειστή…»
Πάνε 5 χρόνια από τότε που ήρθα να μείνω μόνιμα στο νησί και η κατάσταση παραμένει τραγικά ίδια. Ένα στάδιο εγκαταλελειμμένο, χωρίς ώρες λειτουργίας ή ώρες κοινού, ένας χώρος που ανήκει σε όλους , αλλά στην πραγματικότητα δε χρησιμοποιείται από κανέναν. Βρίσκεις την πόρτα ανοικτή, μόνο αν είσαι αρκετά τυχερός τη συγκεκριμένη μέρα και μάλλον ζητάς πολλά, όταν κάνεις λόγο για το ότι θες να κάνεις προπόνηση μέσα στο στάδιο. Κατά καιρούς έχω λογοδοτήσει σε διαφόρους δημοτικούς υπάλληλους για το λόγο που επιμένω να θέλω να τρέχω στο στάδιο και έχω διαπληκτιστεί με αρκετούς ακόμα, ζητώντας το αυτονόητο : Να βρίσκω την πόρτα του γηπέδου ανοικτή, γιατί, ναι, έχω δικαίωμα ως πολίτης αυτού του νησιού που πληρώνω τα δημοτικά μου τέλη και είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου να βρίσκω το δημοτικό στάδιο ανοικτό ΚΑΠΟΙΕΣ ΩΡΕΣ (που θα μου ορίσει ο Δήμος μεν, αλλά θα το γράφει με ανακοίνωση απέξω από το χώρο του γηπέδου, όπως συμβαίνει σε όλα τα στάδια της χώρας, αρκετά από τα οποία λόγω του επαγγέλματος μου έχω επισκεφτεί).
Το παρόν έγγραφο δεν αποτελεί επιστολή διαμαρτυρίας.
Είναι μια έκκληση, ένα παράπονο για την ταλαιπωρία που βιώνω και το θυμό που έχει πια συσσωρευτεί. Το ανύπαρκτο ωράριο του γηπέδου, σαφώς και δεν είναι το μοναδικό πράγμα που με ενοχλεί. Η κακή του κατάσταση, το ταρτάν που δεν μπήκε ποτέ, η υποτυπώδης του συντήρηση, η επιμονή να ξοδεύουμε τους θερινούς μήνες τόνους νερό για γρασίδι ( ο συνθετικός τάπητας θα ήταν ενδεχομένως μια καλή οικονομική λύση), οι κατασκηνώσεις αθίγγανων στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου που καίνε καλώδια όλο το απόγευμα και η έλλειψη σεβασμού από τον κόσμο ( εξαιτίας της παντελούς απουσίας έλεγχου) που με τα ΙΧ και μηχανάκια … μπαίνουν στο στάδιο την ώρα που κάποιοι τρέχουν(!) είναι πολλά ακόμη ευτράπελα που αντιμετωπίζει ο κάθε αθλητής…
Παρόλα αυτά, εν καιρώ κρίσης, το μόνο που ζητώ είναι να ξέρω πότε θα βρω την πόρτα του σταδίου ανοικτή. Υπάρχει αλήθεια κάποιος υπάλληλος που να έχει χρεωθεί τη συγκεκριμένη δουλειά; Βέβαια, το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί είναι ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο στην ιστορία αυτή. Ας πούμε ότι φταίω εγώ που δεν το επισήμανα νωρίτερα. Θέλω όμως να μπορώ να βρίσκω την πόρτα ανοικτή. Kι αν ακόμη και αυτό είναι τελικά τόσο δύσκολο… μήπως είναι εύκολο να έχουμε όλοι οι δρομείς ένα αντικλείδι;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΜΟΥΡΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ
