Ό,τι γνώμη και να έχει κάποιος για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ένα μόνο δεν μπορεί να του αρνηθεί. Ότι έχει βαρίδια. Ότι γράφει στα παλαιοτέρα των υποδημάτων του τους ευρωπαίους ομολόγους του και κάνει πάντα αυτό που θέλει. Κανείς δεν θα βρεθεί να τον κατηγορήσει ως μειοδότη της πατρίδας του και εθελόδουλο της...
Μέρκελ, του Σόϊπμλε και των λοιπών εντολοδόχων των πραγματικών εξουσιαστών του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Βλέποντας ότι η Ιταλία ακολουθεί σταθερά και βήμα βήμα την τύχη της Ελλάδας και της Ισπανίας, δεν δίστασε να ρίξει την κυβέρνηση του δοτού πρωθυπουργού – τραπεζίτη Μόντι. Το τι θα γίνει στη συνέχεια δεν έχει τόση σημασία, όση ότι μπορούν ακόμα να υπάρχουν «απροσάρμοστοι» στις εντολές των διεθνών δανειστών ευρωπαίοι πολιτικοί. Αν αυτή η μη εθελόδουλη στάση επεκτεινόταν και σε άλλους ευρωπαίους ηγέτες (αυτό δεν αφορά φυσικά Έλληνες πολιτικούς!!!), τότε τα πράγματα θα άλλαζαν αυτόματα στο διεθνές χρηματιστηριακό κεφάλαιο.
Η σκέψη και μόνο στα «γεράκια» της Ευρώπης ότι η Ιταλία μπορεί να βρεθεί και πάλι στα χέρια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έκανε τους ευρωπαίους πολιτικούς να ρίξουν τις «κυριλέ» "δημοκρατικές" μάσκες και να κάνουν απροκάλυπτα δηλώσεις που συνιστούν ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά πράγματα της Ιταλίας.
Φυσικά και στη χώρα μας έκαναν οι ευρωπαίοι «δημοκράτες» συνεχώς παρεμβάσεις πριν τις τελευταίες εκλογές τρομοκρατώντας καθημερινά τον ελληνικό λαό και δεν βρέθηκε ούτε ένας Έλληνας πολιτικός να τους συστήσει τουλάχιστον αυτοσυγκράτηση. Αλλά είπαμε, δεν μιλάμε για θεσιλάγνους Έλληνες πολιτικούς.
