“Η ομερτά έσπασε: Τραπεζίτες, μιντιοκράτες και πολιτικοί που συμμετέχουν στο σύστημα διακυβέρνησης οδηγούνται προς την έξοδο”
Στυλοβάτες της τρικομματικής κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά είναι δύο χρεοκοπημένα κόμματα (από όποια άποψη και αν το δει κανείς οικονομικά, ηθικά, πολιτικά και ιδεολογικά) κόμματα της μεταπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, και ένα τρίτο κόμμα, η Δημοκρατική Αριστερά, το οποίο έχει τις δικές του εξαρτήσεις από συγκεκριμένα συμφέροντα.
Οι δυνάμεις που έχουν απομείνει στο εσωτερικό των πολιτικών φορέων, οι οποίοι συγκροτούν το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, αποτελούν επί της ουσίας διακομματικούς και διαπαραταξιακούς μηχανισμούς των οποίων το ιδεολόγημα είναι ένα: Η εξουσία. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, οι δύο αυτοί πολιτικοί φορείς είναι εμφανές πια ότι δεν μπορούν αυτοδύναμα, ο κάθε ένας ξεχωριστά, να σχηματίσουν κυβερνήσεις. Οι εξελίξεις στην οικονομία, η σφοδρή κρίση χρέους, οι κοινωνικές επιπτώσεις και τα στοιχεία ανωμαλίας στην πολιτική ζωή αποκάλυψαν την ύπαρξη και διαχρονική λειτουργία του διακομματικού και διαπαραταξιακού συστήματος, το οποίο ήταν μοιρασμένο ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας. Η κατάρρευση των ποσοστών αυτών των κομμάτων και οι πιέσεις από τα κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας αναγκάζουν τους πολιτικούς φορείς της εξουσίας να σχηματίζουν από εδώ και πέρα κυβερνήσεις συνεργασίας ή συμπράξεις με στόχο την διεκδίκηση της εξουσίας για λογαριασμό της ολιγαρχίας. Αναγκάζονται και εκβιάζονται τα συγκεκαλυμμένα και ενσωματωμένα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τμήματα του πολιτικού προσωπικού να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, από την εποχή της κυβέρνησης του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου μέχρι σήμερα. Αποκαλύπτονται και έτσι η απονομιμοποιούνται πολιτικά και κοινωνικά.
Νωρίτερα η εξουσία δημιούργησε την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας σε τμήμα του πολιτικού προσωπικού. Το τμήμα αυτό του πολιτικού προσωπικού είναι εκείνο το οποίο παραμένει σήμερα στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ, πιστό στα ιδεολογήματα του. Η παραμονή στην εξουσία και η προσήλωση σε κάθε αντιλαϊκό συμφέρον μπορούν να αποτελέσουν μονάχα της πλατφόρμες της διάσωσης της πολιτικής τους επιβίωσης. Μόνοι σύμμαχοι τους είναι τα μεγάλα συμφέροντα. Η διαρκής συναλλαγή με τμήματα της επιχειρηματικής ελίτ, με τα δομημένα συμφέροντα, με την μιντιοκρατία και την τραπεζοκρατία, δημιούργησε τέτοιου είδους εξαρτήσεις ώστε το πολιτικό προσωπικό της χώρας, το οποίο ασκεί σήμερα την διακυβέρνηση σε ένα μεγάλο ποσοστό εξαρτάται, αλλά και εκβιάζεται, από τα ντόπια και ξένα μεγάλα συμφέροντα. Η κυβερνητική σύμπραξη, αν το αναλύσει κανείς εις βάθος είναι το αποτέλεσμα εκβιασμών και εξαρτήσεων. Υπάρχουν στοιχεία, τα οποία όπως φαίνεται είχαν και οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί, εκτός από τους ντόπιους μεταμοντέρνους τσιφλικάδες.
Σαφώς υπάρχουν ερωτήματα, τα οποία οι ιστορικοί του μέλλοντος θα απαντήσουν έχοντας τα στοιχεία που έρθουν στο φως προσεχώς: Με ποιους επιχειρηματικούς ομίλους, σε ποιες τράπεζες και με ποια ιδρύματα συνεργάζονται πολιτικά πρόσωπα που καθόρισαν τις τύχες της χώρας τα τελευταία χρόνια; Πως το προερχόμενο από αυτή τη μήτρα αντίληψης, η οποία αναφέρει ότι η “πολιτική είναι πάνω από όλα Business”, προσωπικό θα συγκρουστεί με τα συμφέροντα, ώστε να αλλάξει ρότα η χώρα; Ποίοι είναι οι “γκουρού” της οικονομίας, οι οποίοι θα κάνουν αναλύσεις και εκτιμήσεις ή θα ασκήσουν αποτελεσματικά τα καθήκοντά τους ως “Τσάροι” της ελληνικής οικονομίας, όταν τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους ή οι συγγενείς εκείνων στους οποίους έχουν υποχρεώσεις, τοποθετήθηκαν και τοποθετούνται σε τραπεζικούς κολοσσούς του εξωτερικού, σε ελληνικές τράπεζες ή σε μεγάλες επιχειρήσεις;
Τράπεζες: Οι ντόπιοι τραπεζίτες χάνουν το «παιχνίδι». Τα «αφεντικά», που έλυναν και έδεναν, που χρηματοδοτούσαν τους μεγιστάνες του Τύπου και κάποιους επιχειρηματίες και που διαπραγματεύονταν με το διεφθαρμένο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, τη διάσωση των κατεστημένων και παρασιτικών μηχανισμών πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, τα “αφεντικά” που ήλεγχαν τον Τύπο μέσω της διαφήμισης, μέσω των παπαγάλων τους στα μίντια, οι οποίοι αμείβονταν αδρά για τις υπηρεσίες τους και μα νόμιμο τρόπο, καθορίζονταν την αγορά, δεν μπορούν πλέον να είναι “αφεντικά” . Οι τραπεζίτες από κύριοι των «μαγαζιών» τους θα γίνουν υπάλληλοι σε αυτά, υπάλληλοι στις τράπεζές τους, όπου τον πρώτο λόγο θα έχουν οι επίτροποι. Οι επίτροποι που θα ερευνήσουν εξονυχιστικά το πάρτι που έγινε τα προηγούμενα χρόνια και που έχουν μία σαφή εντολή: Να μην πάνε χαμένα τα χρήματα των δανειστών και να βρεθεί που πήγαν τα λεφτά των τραπεζών.
Οι μιντιάρχες. Επί χρόνια και έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση της τραπεζοκρατίας (με μεγάλα δάνεια και όχι μόνο), ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. «Τελείωναν» και «ανέσταιναν» πολιτικά πρόσωπα, επιχειρούσαν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη, ζητούσαν από τις κυβερνήσεις να πράξουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, διαστρέβλωναν τις πολιτικές θέσεις όσων αντιστέκονταν, “έκαναν” παιχνίδι με τα συστήματα πολιτικής εξουσίας, την τραπεζοκρατία, το εφοπλιστικό λόμπι, τους εργολάβους, τους κατασκευαστές και τους διάφορους αεριτζήδες. Και πάλι σύμφωνα με τα συμφέροντά τους κατέγραφαν τα γεγονότα, παρουσίαζαν τις εξελίξεις, έκαναν τις αναλύσεις, δημοσιοποιούσαν τα ρεπορτάζ, παρουσίαζαν δημοσκοπήσεις και έρευνες κατά παραγγελία και κυρίως έκαναν τις αποκαλύψεις σπιλώνοντας πολλές φορές υπολήψεις. Τελικά η δημοσίευση δεν ήταν η ψυχή της δικαιοσύνης αυτά τα χρόνια. Σήμερα μέσα στον εκνευρισμό και τον πανικό τους οι μιντιάρχες απειλούν με αποκαλύψεις, έστω και αν υπάρχουν στοιχεία και για εκείνους, τα οποία έχουν οι αντίπαλοι στα χέρια τους. Για ποιους, όμως, ετοιμάζουν αποκαλύψεις; Για το χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό, το οποίο είναι εξαρτημένο από τις χρεοκοπημένες τράπεζες; Κανείς δεν νοιάζεται. Ας καταρρεύσουν όλοι μαζί μέσα στον αλληλοσπαραγμό τους.
Ο ελληνικός λαός, ο οποίος ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά, παρακολουθεί την κατάρρευση του χάρτινου παρασιτικού παρασυστήματος εξουσίας της μεταπολίτευσης. Χρεοκόπησαν οι τράπεζες, χρεοκόπησαν τα κόμματα εξουσίας, χρεοκόπησαν και τα μαυσωλεία της μιντιοκρατίας και της διαπλοκής. Τα χρεοκοπημένα συγκροτήματα του Τύπου και της μιντιοκρατίας, δεν μπορούν να βοηθηθούν πλέον από τις τράπεζες των … επιτρόπων, διότι οι παλαιοί αρωγοί τους υποβαθμίζονται σε υπαλλήλους. Το είπαμε. Το γράψαμε. Το ξέρουμε.
Οι τραπεζοκράτες και οι μιντιοκράτες έχουν την ψευδαίσθηση μιας τελευταίας δυνατότητας, έσχατης, η οποία όμως πρακτικά δεν μεταβάλλει την ροή των εξελίξεων. Ανούσιας. Να επιτεθούν σε τμήμα του πολιτικού προσωπικού που συμμετέχει στη διακυβέρνηση της χώρας, επειδή τους πιάνουν στο στόμα τους. Άλλωστε όσα και να γράψουν, όσα και να πουν, όσα και να αποκαλύψουν για τα αρπακτικά της τρόικας ή για τους γύπες των αγορών δεν έχουν καμία πρακτική αξία σε ότι αφορά στην εξυπηρέτηση των βραχυπρόθεσμων αναγκών τους και των συμφερόντων τους. Και ο λαός πλέον έχει καταλάβει πολλά: Ηδονίζεται με την ήττα των τραπεζιτών που του παίρνουν τα σπίτια και απαξιώνει τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης χλευάζοντάς τους παντού. Τραπεζίτες, μιντιάρχες και πολιτικές μαριονέτες έχουν χρεοκοπήσει. Το να «δίνει» ο ένας τον άλλον, το να αποκαλύπτει ο ένας το παρελθόν του άλλου, τώρα που τελείωσε το «πάρτι» ελάχιστη σημασία έχει.
Ο φαύλος κύκλος των χρεοκοπημένων της μεταπολίτευσης οδεύει προς την έξοδο.
Η ομερτά έσπασε.
Καληνύχτα.
