Του Κυριακού Μαντούβαλου,
πολιτευτή του ΠΑΣΟΚ στη Β' Πειραιώς
Το ΠΑΣΟΚ δεν «ανήκει» σε κανέναν, ούτε φυσικά του «ανήκει» και κανένας! Θα συνεχίσει να υφίσταται –είτε στο 5%, είτε στο 15%, είτε στο 35%- και με εμάς εντός, και με εμάς εκτός.
Με τον Βενιζέλο πρόεδρο, τον Σαλαγιάννη διευθυντή και την Γεννηματά εκπρόσωπο ή και χωρίς αυτούς. Το ίδιο όμως ισχύει και παρακάτω. ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να υφίσταται και χωρίς τον Χρυσοχοΐδη, τον Λοβέρδο, τη Μπατζελή, τον Ραγκούση, την Ξενογιαννακοπούλου, τον Πάγκαλο κ.α.
Υπάρχει ένα ζήτημα ισορροπίας συναισθηματισμού και εντιμότητας.
Εξηγώ:
Πόσο έντιμο είναι κάποιος που κάθεται στο ΠΑΣΟΚ αν και δεν συμφωνεί με τίποτα απ’ ότι συντελείται; Ποιος ορίζει το πόσο επιτρέπεται –χρονικά και σε ένταση- σε κάποιον να λειτουργεί ως αντιρρησίας συνείδησης a priori, αλλά το «σπίτι» του είναι εδώ, θα λέει ότι θέλει και δεν φεύγει; Πόσο συναισθηματικά δικαιωμένος είναι κάποιος που διαφωνεί με τα τεκταινόμενα , φεύγει και λέει «Το ΠΑΣΟΚ δεν το χαρίζω σε κανένα θα το πάρω μαζί μου», όπως έκανε ο Μιχάλης Κασσής ή ο μετά την ανεξαρτητοποίηση του;
Εντός του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν τάσεις διαφορετικές, υπάρχουν απόψεις διαφορετικές, υπάρχουν φιλοδοξίες. Κι αυτό είναι απόλυτα θεμιτό. Όμως τίθεται και ένα ζήτημα. Ποιες φιλοδοξίες καλλιεργούνται; Να αλλάξει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, να αλλάξει η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, να αλλάξει η στάση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στα μέτρα ή να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και πάνω στις στάχτες να φτιαχτεί κάτι άλλο; Τα ερωτήματα δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε άστοχα και δυστυχώς τίθενται όλα εντός και εκτός κινήματος με πρόσωπα έτοιμα να δώσουν θετικές απαντήσεις στο καθένα ξεχωριστά και σε όλα μαζί.
Ναι, έχουν γίνει λάθη από το ΠΑΣΟΚ. Έχουν γίνει σοβαρότατα λάθη, θέτω όμως ένα και μόνο ερώτημα στο οποίο ψάχνω κι εγώ απάντηση. Μετά από την τριλογία «Ζάππειο Ι, ΙΙ και ΙΙΙ», μετά από τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ με την αποφθεγματική δήλωση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου -αρτιότατου χαρακτήρα όπως μπορώ να γνωρίζω από την πορεία στην δεύτερη περιφέρεια του Πειραιά- Παναγιώτη Λαφαζάνη: «Δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε. Εγώ δεν κοροϊδεύω τον κόσμο. Έχουμε κάνει, όμως, ένα δρόμο μεγάλο, μια πορεία, έχουμε κάνει τα βήματα, την προετοιμασία, το σχεδιασμό κ.λπ», αλλά και το ψευδαδιέξοδο που έχει εγκλωβιστεί η ΔΗΜΑΡ, ποιος είναι επιτέλους αυτός ο άλλος δρόμος; ΠΟΙΟΣ;
Τα μέτρα αυτά που έρχονται προς ψήφιση είναι επώδυνα. Πίσω από αυτή τη λέξη κρύβεται η δυστυχία του «σήμερα έχουμε να πάρουμε γάλα, αύριο όμως θα έχουμε ή για γάλα ή για ψωμί». Μετά από αυτή τη συγκλονιστική στιγμή την οποία βίωσα σε μια αξιοπρεπέστατη φιλική οικογένεια στη Νίκαια, θεωρώ μέγα λάθος να προσπαθώ να καπηλευτώ την απογοήτευση τους.
Γιατί με ρωτούν, «Θα ψηφιστούν τα μέτρα, εμείς θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωζώνη και το Ευρώ, αυτό θα αφήσουμε στα παιδιά μας κι ας ζοριστούμε πολύ. Μετά, τί;»
Αυτό λοιπόν είναι το ερώτημα που υποχρεούται το ΠΑΣΟΚ να απαντήσει αν θέλει να αρχίσει να ανακτά τη σχέση του με τους πολίτες του.
Γιατί, ναι, σε αυτούς ανήκει το ΠΑΣΟΚ. Σε αυτούς λοιπόν οφείλει να απαντήσει. Οφείλει να ξαναγίνει προοδευτικό, αλλιώς ας αφεθεί βορρά στους «γύπες της φιλοδοξίας».
