Που είναι οι φοιτητές μας; Που έχουν εξαφανιστεί; Δεν έχουν αντιληφθεί άραγε τι συμβαίνει γύρω τους; Το 1973 ξεσηκώθηκαν εναντίον της χούντας με κίνδυνο της ζωής τους, αλλά σήμερα έχουν λουφάξει στις παρακείμενες καφετέριες. Που είναι οι πρωτοπόροι του πνεύματος; Αναρωτιόμαστε: Τα βρίσκουν όλα εντάξει; Η δημοκρατία την οποία ποθούσαν....
εκείνοι οι φοιτητές το 1973 αποκαταστάθηκε άραγε ποτέ; Αυτό που έχουμε σήμερα είναι δημοκρατία; Έχει εξουσία στα χέρια του ο λαός;
Μας πιάνει θλίψη να βλέπουμε ένα φοιτητικό κίνημα αδιάφορο για την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας και απόλυτα ευθυγραμμισμένο με τα μνημόνια που ξεπουλούν τη χώρα και εξαθλιώνουν το λαό. Στην Ισπανία και στην Πορτογαλία οι εκεί φοιτητές είναι πρώτοι στις διαδηλώσεις. Αντίθετα στην Ελλάδα έχουν πλήρως εξαφανιστεί, ενώ θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια κρίσιμη μάζα αφύπνισης του λαού που έχει βυθιστεί στον καναπέ της απελπισίας. Δεν τους ανησυχεί άραγε τι συμβαίνει; Δεν τους απασχολεί η βίαιη φτωχοποίηση του λαού, δεν βλέπουν τις καθημερινές αυτοκτονίες;
Τι αποδεικνύει αυτό; Αποδεικνύει πως μετά την μεταπολίτευση το φοιτητικό κίνημα καπελώθηκε πλήρως από τα κόμματα. Βρώμισε τα πανεπιστήμια με την κομματική κουρελαρία του και πούλησε έναν αστείο κρατικοδίαιτο προοδευτισμό που κατάντησε Παιδεία, Πανεπιστήμια και Πατρίδα στο σημερινό χάλι.
Μαζί με τους κομματικούς συνδικαλιστές σιώπησε δυστυχώς και το κάλπικο κομματικό φοιτητικό «κίνημα».
Καιρός ήταν ο λαός να συνειδητοποιήσει την αξία των συμβόλων του.
