Τι προσπαθεί να πετύχει η ηγέτιδα δύναμη των Παλαιστινίων της Γάζα, Χαμάς ξεκινώντας την νέα ένοπλη σύγκρουση με το Ισραήλ; Γιατί η σουνιτική οργάνωση επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία για να σκληρύνει τόσο τη στάση της ώστε να προκαλέσει την υπέρμετρη αντίδραση του Εβραϊκού κράτους, μια αντίδραση που θα προκαλέσει πολλαπλάσιες απώλειες στους Άραβες τόσο σε στρατιώτες όσο και σε άμαχο πληθυσμό;
Η μελέτη αυτή ξεκινάει με την αιφνιδιαστική επίθεση της σιιτικής οργάνωσης του νοτίου Λιβάνου Χεζμπολάχ στο βόρειο Ισραήλ στις 12 Ιουλίου 2006. Η Χεζμπολάχ εξοπλισμένη και ενθαρρυμένη από το Ιράν, εξαπόλυσε πυραυλική επίθεση στο Ισραήλ και ταυτόχρονα επιτέθηκε σε περίπολο του Ισραηλινού στρατού αφήνοντας πέντε στρατιώτες νεκρούς. Άλλοι πέντε στρατιώτες σκοτώθηκαν σε προσπάθεια εντοπισμού των αγνοούμενων (εκείνη στη στιγμή) Εβραίων μελών του στρατού. Αυτή η επίθεση προκάλεσε μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση των IDF (Israel Defense Forces) τόσο με βομβαρδισμό από αέρος, από το πυροβολικό, ναυτικό αποκλεισμό και εισβολή χερσαίων δυνάμεων στο νότιο Λίβανο. Παρά τις τεράστιες καταστροφές στις υποδομές του Λιβάνου και τους 2 χιλιάδες περίπου νεκρούς, η Χεζμπολάχ κατάφερε να υποχρεώσει το Ισραήλ σε ΜΗ-ΝΙΚΗ, προκαλώντας τον ενθουσιασμό σε εκατομμύρια μουσουλμάνους και ανεβάζοντας τόσο το κύρος της οργάνωσης όσο και του σιιτικού Ιράν. Η εκεχειρία των Ηνωμένων εθνών μετά από ένα μήνα (εφαρμόστηκε ουσιαστικά μετά από δύο μήνες σύγκρουσης όμως) άφησε ένα μεγάλο μέρος του Λιβάνου ακατοίκητο λόγω των καταστροφών αλλά και ένα αίσθημα ντροπής και προβληματισμού στις Ε.Δ του Ισραήλ που δεν κατάφεραν να συντρίψουν γύρω στις 5-10 χιλιάδες μαχητές της Χεζμπολάχ.
Στις 27 Δεκεμβρίου 2008 η σουνιτική Χαμάς ως νικήτρια των εκλογών στη λωρίδα της Γάζας, επέλεξε με τη σειρά της να προκαλέσει την αντίδραση του Ισραήλ προφανώς επιζητώντας να επαναλάβει τον στρατηγικό θρίαμβο της Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Θα ήταν καλό να υπερθεματίσω αυτή την στιγμή το θανάσιμο μίσος μεταξύ σουνιτών και σιιτών μουσουλμάνων που ξεπερνάει κατά πολύ το πολεμικό τους μένος έναντι των Εβραίων! Όμως αυτή τη φορά οι Ισραηλίτες στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες είχαν μάθει το μάθημα τους. Με φοβερή και αδιάκριτη χρήση βίας, ισοπέδωσαν κυριολεκτικά την Γάζα, αφήνοντας πίσω τους πάνω από 2500 νεκρούς και πολλά σπίτια και στρατηγικές υποδομές κατεστραμμένες. Η αξία των καταστροφών που προκάλεσε το Ισραήλ ξεπέρασε τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια, και η υπέρμετρη αυτή χρήση βίας πυροδότησε πολλές αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Μετά την ανταλλαγή αιχμαλώτων μεταξύ των δύο πλευρών (ένας Ισραηλινός στρατιώτης με χίλιους Παλαιστίνιους κρατούμενους) τα πνεύματα είχαν ηρεμήσει για λίγα χρόνια στην περιοχή. Στις 10 Νοεμβρίου όμως (πριν από λίγες μέρες) η Χαμάς επιτέθηκε σε μια Ισραηλινή περίπολο εντός του εδάφους του Ισραήλ και το Εβραϊκό κράτος απάντησε με τη δολοφονία του αρχηγού του στρατιωτικού σκέλους της Χαμάς Ahmet Jabari και από τότε τα πράγματα ξέφυγαν από κάθε έλεγχο. Βομβαρδισμοί εκατέρωθεν και επικείμενη νέα εισβολή στη λωρίδα της Γάζα με απρόβλεπτες συνέπειες..
Τι προκάλεσε όμως την Χαμάς ώστε να εμπλακεί σε νέες περιπέτειες και κυρίως τι έχει αλλάξει από τον Δεκέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα;
Αυτό που έχει αλλάξει δεν είναι τίποτε άλλο από την «Αραβική Άνοιξη» που πλημμύρισε όλη την Μεσόγειο αλλά και Μέση Ανατολή με όπλα (και βαρέως τύπου), κυρίως από το οπλοστάσιο της Λιβύης. Η εκτόξευση αντί-πλοϊκού βλήματος έναντι σκάφους του Ισραηλινού Ναυτικού (παρόμοια επιτυχημένη εκτόξευση είχαμε και από τη Χεζμπολάχ) όσο και η προσβολή Ισραηλινού ελικοπτέρου, μας δίνουν την ξεκάθαρη εικόνα της αναβάθμισης του οπλοστασίου της Χαμάς. Αυτή η αναβάθμιση αλλά και εμπειρία απέναντι στη σκληρότητα του Ισραήλ, έχουν δώσει ελπίδες στη σουνιτική οργάνωση να επιτύχει ότι και η μισητή σιιτική Χεζμπολάχ, δηλαδή τη Μη-Νίκη του Ισραήλ. Μια αιματηρή τακτική ισοπαλία που στην ουσία θα είναι τεράστια στρατηγική νίκη για τους Παλαιστίνιους. Ο λόγος της εμπλοκής ξεκάθαρος: να πάρει η Χαμάς την πρωτοκαθεδρία από τη Χεζμπολάχ στον μουσουλμανικό κόσμο όσον αφορά την αντιμετώπιση και το σθένος απέναντι στη «Σιωνιστική Απειλή».
Αλλά είναι μόνο η αντιπαλότητα με τους Σιίτες του Λιβάνου αρκετή για αν ωθήσει τη Χαμάς να προβεί σε τέτοια ριψοκίνδυνη πράξη που θα επιφέρει τον θάνατο, τη φτώχεια και τη δυστυχία στην περιοχή τους; Δυστυχώς για την Χαμάς, μετά την βίαιη επικράτηση της κατά της Φατάχ, επίσης σουνιτική σκληροπυρηνικής οργάνωσης των Παλαιστινίων, μία νέα απειλή στην κυριαρχία της στη λωρίδα της Γάζας ανέκυψε πρόσφατα. Εκτός από τα όπλα που τους ήρθαν καλοδεχούμενα από την «Αραβική Άνοιξη», κατέφθασαν και πάρα πολλοί δογματικοί σουνίτες Σαλαφιστές μαχητές, άνεργοι πλέον, ταγμένοι στον αγώνα κατά των απίστων όλων των υπόλοιπων θρησκειών αλλά μουσουλμανικών δογμάτων! Οι Σαλαφιστές ήταν αυτοί που σποραδικά εξαπέλυαν ρουκέτες κατά του Νοτίου Ισραήλ με την ανοχή της Χαμάς που δεν ήταν διατεθειμένη να καταστεί ως η φιλειρηνική παράταξη στη Γάζα, αλλά και δεν ήθελε να αφήσει την πρωτοβουλία στον αντί-Ισραηλινό αγώνα σε ξενόφερτα στοιχεία με αποτέλεσμα να αποξενωθεί σε λίγα χρόνια από την κοινή γνώμη αλλά και να χάσει τελικά την εξουσία στην Γάζα. Οπότε ένας ακόμη λόγος που η Χαμάς προέβη σε αυτή την επίθεση ήταν για την κυριαρχία και την ίδια της την επιβίωση εντός της Παλαιστινιακής κοινότητας.
Η σουνιτική Παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς που έχει κερδίσει νόμιμα τις εκλογές και ασκεί εξουσία στη λωρίδα της Γάζας, ξεκίνησε έναν πόλεμο με το Ισραήλ με την ελπίδα να καταφέρει μια αιματηρή ισοπαλία χωρίς όμως να πολεμάει ουσιαστικά το Εβραϊκό κράτος, αλλά την σιιτική Χεζμπολάχ και την ακραίους σουνίτες Σαλαφιστές στην λωρίδα της Γάζας. Ξεκίνησε έναν πόλεμο εντυπώσεων για να καθιερωθεί ως ικανός αντίπαλος του Ισραήλ, ικανότερος των Λιβανέζων, αλλά ακόμη και σε περίπτωση ήττας θα συνεχίσει να λαμβάνει της υποστήριξης της μεγάλης μάζας των Παλαιστινίων που δεν θα νιώθουν την ανάγκη να στραφούν στον ακραίο Σαλαφισμό για να εκφράσουν τα δίκαια αισθήματα αγανάκτησης τους.
Ακόμη μία φορά το προφανές έχει γίνει δυσνόητο και έχει καταστεί πλέον σίγουρο πως καμία στρατιωτική αναμέτρηση δεν θα φέρει την ειρήνη στη πολύπαθη Μέση Ανατολή. Στρατιωτικών αναμετρήσεων που έχουν ως θύματα πολλαπλάσιο αριθμό αμάχων από τους στρατιώτες που εμπλέκονται άμεσα στο πεδίο της μάχης. Πολιτική/διπλωματική συμφωνία και οικονομική ανάπτυξη είναι τα μόνα δύο μέτρα που μπορούν να δώσουν ευημερία και ειρήνη στους κατοίκους των εμπόλεμων, από το 1948, κρατών.
Νίκος Τοπούζης
Ιστορικός Συγγραφέας
Μέλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων
http://exomatiakaivlepo.blogspot.com
