Mαρικάκι
Τελειωμό δεν έχουν τα μέτρα σε βάρος των μικρομεσαίων εισοδημάτων και της εργασίας. Αυτό από μόνο του καθιστά σαφές το ποιος σώζει ποιον.
Ωστόσο, μετά από δυόμισι χρόνια ξετυλίγματος της πολιτικής του σοκ με το ένα οδυνηρό πακέτο μέτρων να διαδέχεται το άλλο, εξακολουθούν να ανακοινώνονται ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Μέτρα που προ διετίας – τριετίας φάνταζαν ασύλληπτα για το νέο αιώνα που υποτίθεται θα μας πήγαινε μπροστά. Και φάνταζαν ασύλληπτα διότι συνιστούν πρωτοφανή κοινωνική, οικονομική και πολιτική οπισθοδρόμηση.
Κι όμως συνεχίζουν να εξαγγέλονται μέτρα που, ανεξάρτητα από το επικοινωνιακό περιτύλιγμα με το οποίο σερβίρονται – κυρίως με την καραμέλα της συνολικής αύξησης της ανταγωνιστικότητας – δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παλινορθώνουν τη δουλεία! Όπως τα εργασιακά που έχει βάλει στο τραπέζι η τρόικα.
Με λίγα λόγια, αυτοί δοκιμάζουν τις αντοχές μας τραβώντας το σκοινί των απαιτήσεών τους στα άκρα και μεις από την άλλη πλευρά δοκιμάζουμε τα όρια της νοσηρής εφευρετικότητάς τους: πόσο ακόμα κι από πού θα κόψουν, πόσους ακόμη σκοπεύουν να εξοντώσουν με τα οικονομικά τους όπλα και να βασανίσουν με το μαρτύριο της οριακής επιβίωσης, πώς φαντάζονται τις κοινωνίες, τις οποίες προτίθενται να απομυζούν εφ΄όρου ζωής;
Μπροστά, σε αυτή την ιστορικού μεγέθους επίθεση, η οποία κατά βάση είναι αρκετά συγκροτημένη, βρίσκονται κοινωνίες εντελώς απροετοίμαστες, που όσο κι αν εξεγείρονται δεν διαθέτουν ένα συνεκτικό σχέδιο δράσης, ούτε έχουν ένα συνολικά αποδεκτό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο να προωθήσουν. Αποτέλεσμα; Το αίσθημα της ήττας και της σαρωτικής ισοπέδωσης των πάντων στο οποίο η αντίσταση μοιάζει μάταιη (για τους περισσότερους). Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη βγήκαν στους δρόμους ξανά και ξανά και παρά ταύτα η δόση λιτότητας χορηγείται όλο και σε μεγαλύτερες ποσότητες.
Σε ό,τι μας αφορά αυτό που οριοθετεί τις κόκκινες γραμμές της κοινωνίας είναι η εξάντληση των ορίων αντοχής και ανοχής σε ένα μεγάλο βαθμό και δευτερευόντως ένα σχέδιο δράσης που συνεγείρει σε μια δύσκολη αλλά εποικοδομητική διέξοδο (και όχι σε εκδίκηση των πάντων, όπως θα μπορούσε να πει κανείς ότι συμβαίνει στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής)…
