Ποιος θα περίμενε ότι το ανάκτορο που έκτισε ο Όθωνας, το οποίο μετέτρεψε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, το οποίο κατήργησε η δικτατορία, το οποίο σεβόμασταν όλοι από το 1974 και εντεύθεν, το οποίο ήθελαν να παραβιάσουν πρόσφατα διάφοροι «αγανακτισμένοι», θα κατέληγε σήμερα να αντιμετωπίζεται ως ένα κτίριο συγγενικών προσλήψεων;
Άπαντες γνωρίζουμε τα πλείστα των βουλευτικών προνομίων είναι απαραίτητα για να ασκήσει το έργο του ο βουλευτής με ανεξαρτησία. Άπαντες γνωρίζουμε ότι ορισμένα από τα προνόμια αυτά έδιναν τη δυνατότητα να βάλουν το πόδι ως υπάλληλοι της Βουλής διάφοροι περί το πελατειακόν ελληνικόν σύστημα περιφερόμενοι. Άπαντες γνωρίζουμε ότι οι υπάλληλοι της Βουλής ελάμβαναν παχυλούς μισθούς (δεκαέξι) και αποζημιώσεις.
Κανέναν, όμως, δεν έδειχνε να τον πολυνοιάζει αυτό το προνομιακό και νεφελώδες σύστημα διορισμών, προσλήψεων και αμοιβών στην ελληνική Βουλή. Περισσότερο απαξάπαντες ενδιαφερόταν για το διορισμό τους στο ελληνικό δημόσιο, με την πιο ευρεία έννοιά του, προκειμένου να αποφύγουν τους εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, από την πλευρά τους, έδιναν ιδιαίτερη προσοχή στο προνομιακό καθεστώς των υπαλλήλων της ελληνικής Βουλής. Ήξεραν, ότι μετατάξεις από το ελληνικό δημόσιο στην ελληνική Βουλή δεν μπορούν να γίνουν και γι’ αυτό προτιμούσαν να κυνηγήσουν μια θέση στα καλά υπουργεία, όπως το Οικονομικών. Γιατί, με τα παράλογα επιδόματα και τις κάθε είδους αμειβόμενες επιτροπές του ελληνικού δημοσίου, η καθαρίστρια δημόσιος υπάλληλος του υπουργείου Οικονομικών, με απολυτήριο δημοτικού, λάμβανε υψηλότερο μηνιαίο μισθό από έναν υπάλληλο με πτυχίο και διδακτορικό στα παρακατιανά υπουργεία, όπως του Πολιτισμού.
Ευτυχώς, το ενιαίο μισθολόγιο στους δημοσίους υπαλλήλους, που εφαρμόστηκε από το 2011, έβαλε τέρμα σε αυτήν την κατάφορη αδικία. Έσκουξαν, βέβαια, πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμη και συνδικαλιστές, γιατί οι περισσότεροι προέρχονται από τα καλά υπουργεία και έχαναν το μπικικίνι. Αλλά οι υπάλληλοι των παρακατιανών υπουργείων πήραν επιτέλους την εκδίκησή τους. Άσχετο, αν αυτό δεν έγινε ευρέως κατανοητό. Διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι τσίριξαν και συνεχίζουν να διαμαρτύρονται όλοι μαζί, όχι για το ενιαίο μισθολόγιο που εξαφάνισε άδικες διαφορές, αλλά για την μείωση των αποδοχών τους.
Αυτή, ακριβώς, η δραστική μείωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, ήταν που έφερε στο προσκήνιο το προνομιακό καθεστώς των υπαλλήλων της Βουλής. Ενώ δηλαδή το σύνολο των μισθωτών στην Ελλάδα έβλεπε το μισθό του να πέφτει στα τάρταρα, άκουγε κάθε είδους δικαιολογίες και τερτίπια για να διατηρηθούν τα προνόμιά των ακάματων υπαλλήλων της Βουλής, ως και οι υπόλοιποι εν Ελλάδι εργαζόμενοι να μην κοπιάζουν τουλάχιστον ισόποσα.
Το Ελληνικό Κοινοβούλιο μπήκε οριστικά στο στόχαστρο όλων των θιγμένων από την οικονομική κρίση, ώσπου η τελευταία σταγόνα, πριν υπερχειλίσει το γεμάτο αγανάκτηση ποτήρι ήταν οι αποκαλύψεις για τους διορισμούς συγγενών βουλευτών όλων των παρατάξεων στη Βουλή. Επιστέγασμα ο βουλευτής κ. Γιάννης Τραγάκης που μόνο τροχόσπιτο δεν έχει εγκατασταθεί στο περιστύλιο της Βουλής για να στεγαστεί όλο το συγγενολόι που έχει πλέον διορισμένο εκεί.
Και βέβαια, εξαιτίας της ρουσφετολογικής απληστίας ορισμένων βουλευτών, ήρθαν στη φόρα τώρα ότι όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί και πρώην πρόεδροι του Ελληνικού Κοινοβουλίου διαθέτουν εντός της Βουλής δικό τους γραφείο με διορισμένους υπαλλήλους αποκλειστικά απασχολούμενους με τα θέματα των πρώην. Και εξ όσων συνάγεται οι υπάλληλοι αυτοί παραμένουν διορισμένοι και παχυλά αμειβόμενοι όσο οι πρώην παραμένουν εν ζωή.
Και πιθανότατα είναι ορθό ένας πρώην πρωθυπουργός, που έχει χειριστεί κρίσιμα και ευαίσθητα εθνικά θέματα, να έχει ανάγκη από τέτοιου είδους υποστηρικτικό έργο. Ένας πρώην πρόεδρος της Βουλής, όμως, γιατί;
Ορισμένοι εξ αυτών ασχολούνται ουδόλως πλέον με την πολιτική, προφανώς και λόγω ηλικίας, με όλο το σεβασμό προς το πρόσωπό τους. Από την άλλη όταν ένας πρώην πρόεδρος της Βουλής συνεχίζει να εκλέγεται βουλευτής και παραμένει μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, τότε πως δικαιολογείται η ύπαρξη δύο διαφορετικών γραφείων στη Βουλή για το ίδιο πολιτικό πρόσωπο (το ένα ως βουλευτής, το άλλο ως πρώην πρόεδρος της Βουλής); Δεν δημιουργούνται έτσι απορίες, ερωτηματικά και προβλήματα ως προς τις νομικές, διοικητικές και λειτουργικές επικαλύψεις;
Δυστυχώς, ο κλήρος πέφτει στα παρόντα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου να αποδείξουν ότι ήταν άδικες οι ύβρεις εναντίον της Βουλής που εκτοξεύοντο λίγους μήνες πριν, από τα σκαλιά του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου και τις οποίες μάλιστα πολλοί εξ αυτών επικροτούσαν τότε που δεν ήταν ακόμη από την μέσα πλευρά του κτιρίου του Κοινοβουλίου.
Η παρούσα Βουλή πρέπει να αποδείξει ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι ο θεμέλιος λίθος του δημοκρατικού πολιτεύματός μας, για το οποίο έχει χυθεί αίμα και χάθηκαν έως και αρχέγονες πατρίδες.
Και δεν αρκεί ένας κατεπείγον νόμος που κατατίθεται τώρα, μετά από όλο αυτό το ρουσφετολογικό τραινάκι. Γιατί ο νόμος μάλλον δεν θα έχει αναδρομική ισχύ για να πάρουν πόδι από το πανέμορφο κτίριο της ελληνικής Βουλής διάφορα διορισμένα από την πίσω πόρτα τέκνα, ανήψια, σώγαμπροι και πεθερές.
Καθώς, λοιπόν, ετοιμάζεται η διαδικασία που θα αξιολογήσει τους δημοσίους υπαλλήλους, προκειμένου να μειωθεί το απασχολούμενο στο ελληνικό δημόσιο προσωπικό, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο δίδεται η μοναδική ευκαιρία να αποκαταστήσει το κύρος του.
Όπως άπαντες γνωρίζουν πολύ καλά, η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν έχει μέχρι σήμερα έναν πραγματικά αποτελεσματικό τρόπο και μια αντικειμενική μεθοδολογία αξιολόγησης των υπαλλήλων της. Οι ετήσιες εκθέσεις αξιολόγησης υπαλλήλων που συντάσσονται, με διάφορες παραλλαγές εδώ και χρόνια, στην ουσία δεν επαρκούν για να κριθεί αν ένας υπάλληλος πρέπει να παραμείνει στη θέση του ή να απολυθεί. Η πρόσφατα εφαρμοσθείσα εφεδρεία ήρθε για να επιβεβαιώσει αυτήν ακριβώς την έλλειψη. Έδιωξε από τις ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες υπαλλήλους με εμπειρία και εργατικότητα και άφησε στη θέση τους άλλους χωρίς τέτοιου είδους προσόντα.
Οι νέοι μέθοδοι, λοιπόν, που θα εφαρμοστούν για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, όποιοι και να είναι αυτοί, είναι πρέπον πρώτα να εφαρμοστούν για την αξιολόγηση των υπαλλήλων του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Και εφόσον εφαρμοστούν πρώτα εκεί με επιτυχία και αφού μειώσουν πρώτα εκεί με δίκαιο και αποτελεσματικό τρόπο τον αριθμό των υπαλλήλων που εργάζονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μετά καλώς να εφαρμοστούν και στο ελληνικό δημόσιο. Γιατί, μόνο τότε θα νιώσουν όλοι οι Έλληνες, είτε αυτοί που διασχίζουν καθημερινά την πλατεία Συντάγματος είτε εκείνοι που φωτογραφίζονται μπροστά από τους Ευζώνους επισκεπτόμενοι την πλατεία Συντάγματος, ότι τα πράγματα έγιναν επιτέλους δίκαια.
Δημήτρης Μαχαιρίδης
