Το βενιζελικό πλέον ΠΑΣΟΚ του 12,28% το μόνο που εμπέδωσε τάχιστα υπό τη φωτισμένη ηγεσία του νέου προέδρου είναι ότι συρρικνώθηκε, ότι έγινε ένα μικρό κόμμα το οποίο κολλά ως τσόντα δεξιά - αριστερά. Τόσο υψηλή ρητορική για τόσο ταπεινούς στόχους προκαλεί ερωτήματα και πεδίον δόξης λαμπρό ακαδημαϊκού προβληματισμού. Η μετάθεση ευθυνών σε άλλους είναι το σύνηθες στον πολιτικό βίο, το αναμενόμενο είναι η...
παντελής έλλειψη γενναιοφροσύνης στην ανάληψη ευθυνών. Το ΠΑΣΟΚ του Λιντζέρη, της Τόνιας Αντωνίου, της Εύας Καϊλή, του Νίκου Σαλαγιάννη, της Μιλένας Αποστολάκη και τόσων άλλων πρόθυμων αντιμνημονιακών επαναστατών δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Αντίθετα φάνηκε συγκαταβατικό εκ νέου με την περαιτέρω μείωση των ποσοστών του, την οποία ο ευφραδής αρχηγός θα αποδώσει μέσω του γνωστού ασυγκράτητου ρητορικού ναρκισσισμού του στις συγκυρίες και τα βαρίδια. Ωστόσο τη Ν.Δ. δεν την έβλαψαν τα βαρίδια. Όχι μόνο δεν έκρυβε τον σεμνό και ταπεινό πρωθυπουργό της καταστροφής, τον Κώστα Καραμανλή, αλλά τον πρόβαλλε ως ένθερμο χειροκροτητή του Σαμαρά. Αντίθετα, ο παντογνώστης αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αντί να αναπτύσσει τις θέσεις του εναπομείναντος κόμματος, έχοντας μοναχικό φόντο ένα ξεβαμμένο μελαγχολικό πράσινο να τονίζει τη χλομάδα του κόμματος, αντί να την καλύπτει, επιδιδόταν σε εσωκομματικούς λεονταρισμούς προαναγγέλλοντας διαγραφές και εκκαθαρίσεις. Είναι εμφανές ότι βασική του φιλοδοξία είναι να μείνει μονός του στο κόμμα. Τέτοιος αυτοθαυμασμός!
