Με άταφο πτώμα μοιάζει το ΠΑΣΟΚ και επειδή ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν είναι Ιησούς Χριστός δεν μπορεί να το αναστήσει.
Η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση ενίσχυσε τις απόψεις εκείνων που, αμέσως μετά την 6η Μαίου, υποστήριξαν ότι το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα της εγχώριας Σοσιαλδημοκρατίας πνέει τα λοίσθια και πως, αν δεν γίνουν γρήγορα σοβαρές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα,δεν θα έχει μέλλον.
Φαίνεται ότι αυτό το έχει συνειδητοποιήσει και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Οι κινήσεις του πριν και μετά τις εκλογές δείχνουν ότι η βασική επιδίωξή του είναι η ανασύσταση του χώρου της Κεντροαριστεράς.
Προσπαθεί να το κάνει με δύο τρόπους:
* με ανοίγματα προς τη ΔΗΜΑΡ προκειμένου να ξεκινήσει ένας διάλογος ανάμεσα στα δύο κόμματα με στόχο τη δημιουργία μετώπου. Κάτι δηλαδή σαν τον ενιαίο Συνασπισμό του 1989, όταν ΚΚΕ και Ε.ΑΡ συγκρότησαν συμμαχικό σχήμα, διατηρώντας πάντως την αυτονομία τους. Οι σχετικές συζητήσεις είναι σε προχωρημένο στάδιο στο ΠΑΣΟΚ, όχι όμως και στη ΔΗΜΑΡ, η ηγετική ομάδα της οποίας, παρά το γεγονός ότι συμφωνεί με το στρατηγικό στόχο, έχει ζωηρές επιφυλάξεις που αφορούν κυρίως το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό της Ιπποκράτους.
* Ο δεύτερος τρόπος του κ. Βενιζέλου είναι η πάση θυσία τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο των ευθυνών. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ γνωρίζει πολύ καλά ότι η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ σε πρωταγωνιστική θέση στην πολιτική ζωή περνάει μέσα από την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Για να συμβεί αυτό πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να χάσει το πλεονέκτημα που απέκτησε στις εκλογές: να βρίσκεται δηλαδή στην περιοχή του απυρόβλητου, να κάνει κριτική στη νέα κυβέρνηση και να εκμεταλλεύεται τη δυσαρέσκεια που θα προκαλούν στους πολίτες τα μέτρα των Μνημονίων.
Αυτή τη σκοπιμότητα εξυπηρετούσαν, τόσο οι συνεχείς πιέσεις για εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση συνεργασίας, όσο και η επινόηση για τη δημιουργία διαπραγματευτικής ομάδας στην οποία θα μπορούν να πάρουν μέρος και κόμματα που δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση.
Ατύχησε και στις δύο περιπτώσεις ο κ. Βενιζέλος, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διατεθειμένος να απαλλοτριώσει το δικαίωμά του να ασκεί από τη θέση του δεύτερου κόμματος δομική αντιπολίτευση, στρώνοντας το έδαφος για την εκλογική επικράτησή του.
Ο χρόνος, πάντως, δεν είναι υπέρ του κ. Βενιζέλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εισβάλει δυναμικά στο προσκήνιο, έχει λεηλατήσει το ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ, η δύναμη του απλώνεται σε όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα, δείχνει να σταθεροποιεί τη μεγάλη υπεροχή του στις κοινωνικές ομάδες που κάποτε ήταν προνομιακοί συνομιλητές του ΠΑΣΟΚ [μισθωτή εργασία, αυτοαπασχολούμενοι], έχει σαφές προβάδισμα στους ανέργους και στις ηλικίες έως 55 ετών, δεσπόζει στο χώρο της ριζοσπαστικής και αντισυστημικής Αριστεράς και εξ αυτών των λόγων προβάλλει ως το αντίπαλο δέος της συντηρητικής παράταξης, διεκδικώντας να γίνει το προοδευτικό κυβερνητικό σκέλος του νέου διπολισμού.
Η κατάσταση, πάντως, είναι ακόμη ρευστή. Διανύουμε ένα μεταβατικό στάδιο. Για να ανατραπεί η φορά των πραγμάτων πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορέσει να εκπροσωπήσει πειστικά τα λαϊκά στρώματα και εκείνο το πολυπληθές κομμάτι της μεσαίας τάξης που πληβιοποιείται με ραγδαίο ρυθμό και, ταυτοχρόνως, οι ανταγωνιστές του να καταφέρουν να θεραπεύσουν τις αδυναμίες τους:
Η ΔΗΜΑΡ την αναιμική οργανωτική δικτύωση και την προγραμματική σύγχυση και το ΠΑΣΟΚ τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, τις εσωτερικές έριδες, την ιδεολογική αμηχανία, τους φαβοριτισμούς των στελεχών του, τον συγκεντρωτισμό της ηγεσίας του και το κακόφημο κυβερνητικό παρελθόν του.
Δύσκολα πράγματα και για το ΠΑΣΟΚ και για τη ΔΗΜΑΡ, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι και τα δύο κόμματα είναι στην κυβέρνηση.
Τάσος Παππάς για το aixmi.gr
