Από το Μαρικάκι
Πολλοί και διάφοροι είναι έτοιμοι να ενοχοποιήσουν τον θυμό της ελληνικής κοινωνίας και δη των ευάλωτων οικονομικά και κοινωνικά τμημάτων της, για το γεγονός ότι η βία βρίσκει πατήμα και εγκαθίσταται στην συμπεριφορά του. Έτσι, με αφορμή τα χθεσινά, στις βραδινές τηλεοπτικές συζητήσεις στήθηκε ένα σκηνικό εξομοίωσης της "συμμορίτικης" βίας της Χρυσής Αυγής με τη βία της...
δημόσιας διαπόμπευσης πολιτικών (γιαούρτια, μπουκάλια, γιουχαίσματα, κ.λπ.) που επί δύο χρόνια και, ολοφάνερα παρεξέκλιναν του Συντάγματος – για την ακρίβεια το αλλοίωσαν και το ποδοπάτησαν – προσπαθώντας να διασώσουν το τομάρι τους το οποίο είναι και το μόνο που εκπροσωπούσαν, σε βάρος μιας ολόκληρης κοινωνίας και μιας ολόκληρης χώρας.
Προφανώς, ο θυμός δεν «φύτρωσε» ως δια μαγείας, ούτε οι άνθρωποι γεννήθηκαν «αγροίκοι» σ’ αυτόν τον τόπο -σε αντίθεση με ορισμένους «πολιτισμένους» που φαίνεται να γεννήθηκαν με προτεταμένο τον δείκτη, συνιστώντας ψυχραιμία και εθνική ομοψυχία με τον κάθε «κουκουλοφόρο» συνεργάτη της τρόικας και πειθαρχία στους διεθνείς «αναμορφωτές» του ελληνικού κράτους, που ήρθαν εδώ «για το καλό μας».
Ο θυμός λοιπόν συνδέεται με την ιστορικών διαστάσεων αδικία που υφίσταται η ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της, η οποία κλήθηκε να πληρώσει το μάρμαρο για κάθε δάνειο που με αδιαφανείς όρους έλαβαν οι ελληνικές κυβερνήσεις των ΠΑΣΟΚ- ΝΔ, οι οποίες επί χρόνια διαχειρίστηκαν την ελληνική οικονομία με τον αυτόματο πιλότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τους αρκούσε το ότι έρρεαν οι έξωθεν χρηματοδοτήσεις και οι μίζες. Οι αιτίες και οι ευθύνες έχουν υπεραναλυθεί και ο καθένας έχει βγάλει τα συμπεράσματά του για το «τις πταίει», τι είναι αυτό που έχει συμβεί τα δύο τελευταία χρόνια και αν μας αξίζει ή όχι.
Το θέμα είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ότι φορτώνοντας όλο το ανάθεμα για τον «εκφασισμό της κοινωνίας» σε μια επικίνδυνη συμμορία εγκληματιών (αγνοώ τον ιδανικό τρόπο αντιμετώπισής της), το σύστημα βρίσκει την ευκαιρία να «ξεπλυθεί» και κάποιοι να το παίζουν μεγάλοι Δημοκράτες, καταδικάζοντας όψιμα τη Χρυσή Αυγή ενώ σε πρότερο στάδιο «έπαιξαν» με την παρουσία της.
Όμως, ο πολιτικός και ο οικονομικός φασισμός υπήρξε συνειδητή επιλογή του (πρώην;) κυρίαρχου πολιτικού συστήματος και προήλθε από τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα και τις παραφυάδες τους, τα οποία όταν βρέθηκαν με την «καυτή πατάτα» της (εν πολλοίς τεχνητής, από οικονομική σκοπιά) κρίσης στα χέρια τους, επέλεξαν το δρόμο που τους υποδείχτηκε, αυτόν της «δημιουργικής» υποτίθεται καταστροφής της οικονομίας και της κοινωνίας και του ξεπουλημάτος της χώρας χάριν... σωτηρίας. Το σύστημα λοιπόν έβαλε την κοινωνία απέναντι, με την πλάτη στον τοίχο, την αντιμετώπισε με κατασκευασμένα στερεότυπα, δεν της έδωσε κανένα δικαίωμα επιλογής, αντιθέτως, για να την «μπετονάρει» στον επιβαλλόμενο εγκληματικό «μονόδρομο» των μνημονίων και για να αποδεχτεί τη στέρηση κάθε αξιοπρεπούς προοπτικής την ενοχοποίησε χυδαιότατα την ώρα που της έκοβε ζωτικούς πόρους για την επιβίωσή της, «καίγοντας» τις ζωές, τις δουλειές και την όποια περιουσία, με κόπο αποκτημένη, των «απο κάτω».
Δεν πρόκειται για «λάθος» επιλογή και λανθασμένη εκτίμηση , αλλά για ηθική αχρειότητα της πλειονότητας των εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος αφού θεώρησαν ότι η εξουσία τούς ανήκει και οφείλουν να τη διαiωνίσουν με κάθε μέσο, αδιαφορώντας μες την τυφλότητά τους για το αν, με τις επιλογές τους, θα υπάρχει χώρα για να εξουσιάζουν. Οι ίδιοι, δεν είδαν στον καθρέφτη τους αυτή την ηθική αχρειότητα, την «προέβαλλαν» ωστόσο στην κοινωνία αφήνοντας να λειτουργήσει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Η οικονομική εξαθλίωση, η εγκληματικότητα, ο φόβος της τιμωρίας και ο φόβος για ένα αβέβαιο αύριο, η απελιπισία, ο θυμός απέναντι στην αδικία, οι αναρίθμητες αυθαιρεσίες των απο πάνω, η εγκληματικότητα, η γενική απορρύθμιση της Πολιτείας και των όρων ύπαρξης της κοινωνίας, είναι ο καμβάς που δημιούργησε την προηγούμενη διετία το "καταρρέον" πολιτικό σύστημα, Πάνω σε αυτά τα δεδομένα έχτισε η Χρυσή Αυγή, εσχάτως και με τη βοήθεια των προβολέων, εκπομπών που υποτίθεται ήθελαν να αποκαλύψουν το πραγματικό της πρόσωπο...
Η διάλυση της κοινωνίας και οι χαοτικές συνθήκες, που κατά συνέπεια,, επήλθαν και στο ψυχοκοινωνικό επίπεδο, προφανώς δεν μας επιτρέπουν να εφησυχάζουμε και να θεωρούμε ότι το χθεσινό επεισόδιο θα λειτουργήσει μονοσήμαντα σε βάρος της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε πολλοί από εκείνους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, πέρα από τους ελιτίστες αντιδημοκράτες, μισούν συνολικά το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του και μια καθολική καταδίκη της εν λόγω οργάνωσης από όλο τον πολιτικό κόσμο μπορεί να λειτουργήσει και «ηρωποιητικά» στη συνείδηση ενός κόσμου.
Με άλλα λόγια οι φραστικές καταδίκες και οι κοιρώνες υπέρ της Δημοκρατίας– υποκριτικές κατά βάθος σε πολλές περιπτώσεις – όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά συνιστούν επιφανειακή αντιμετώπιση ενός φαινομένου το οποίο απαλείφεται μάλλον μόνο με κοινωνική δικαιοσύνη...
