Από το 1948 μέχρι το 1998 έγιναν πάνω από 2.000 δοκιμαστικές εκρήξεις πυρηνικών βομβών, κυρίως από τις ΗΠΑ, την πρώην ΕΣΣΔ και τη Γαλλία. Μετά από μια διεθνή συμφωνία, όλες οι δοκιμές των δεκαετιών 1980-90 ήταν υπόγειες, κατά κανόνα σε βάθος μικρότερο των 300 μέτρων, κάποτε όμως και σε βάθος μόλις 20-30 μέτρων.
Οι υπόγειες δοκιμαστικές εκρήξεις είχαν συχνά ως αποτέλεσμα το σχηματισμό κρατήρων, από την κατάρρευση κοιλοτήτων που δημιουργούνταν στο υπέδαφος. Οι κοιλότητες αυτές υπονόμευαν τα ανώτερα στρώματα του εδάφους, που έτσι κατέρρεαν με τη σειρά τους σαν ντόμινο.
Στις γαλλικές ατόλες οι πυρηνικές δοκιμές δημιούργησαν ρωγμές στα ανώτερα στρώματα, τα οποία αποτελούνται από ασβεστολιθικούς κοραλλιογενείς υφάλους. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση οι δοκιμές κατέληξαν σε υπόγεια κατολίσθηση, κατά την οποία 1.000.000 κυβικά μέτρα κοραλλιών και πετρωμάτων κατέρρευσαν προκαλώντας ένα μικρό «τσουνάμι».
Αλλά υπήρξαν και ανθρώπινες απώλειες. Το αμερικανικό Ινστιτούτο Έρευνας για τον Καρκίνο, αναφέρει το scienceillustrated.gr, σε μια επίσημη αναφορά του 1997 εκτιμά ότι, στις ΗΠΑ και μόνο, οι πυρηνικές δοκιμές ενδέχεται να προκάλεσαν 120.000 επιπλέον περιπτώσεις καρκίνου του θυρεοειδή αδένα.
Το αμερικανικό Ινστιτούτο Ενεργειακής και Περιβαλλοντολογικής Έρευνας (IEER) υπολογίζει ότι οι άμεσα συνδεόμενες περιπτώσεις θανάτων από καρκίνο ανέρχονται σε 17.000.
