Οι κυβερνώντες ισχυρίζονται ότι μας έσωσαν με το κούρεμα που έκαναν και ζητούν ξανά την ψήφο μας. Κομπάζουν ότι πέτυχαν το μεγαλύτερο κούρεμα που έχει γίνει σε ανεπτυγμένη χώρα.
Το τελευταίο είναι αληθές, η σωτηρία όμως είναι τρίχες κατσαρές. Ακόμα και με την υπόθεση ότι θα δανειζόμαστε με ετήσιο επιτόκιο 3% θα πρέπει να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 2,6% για τα επόμενα 30 χρόνια μόνο για να διατηρήσουμε σταθερό το χρέος δεδομένης της προβλεπόμενης μείωσης κατά 0,5% του πληθυσμού. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα στις αγορές μπορεί να...
δανειστεί με 17%. Αλλά και η προβλεπόμενη μείωση του πληθυσμού υποεκτιμά την μείωση της ροής μεταναστών προς την Ελλάδα τώρα που οι ευκαιρίες του παρελθόντος έπαψαν να υφίστανται.
Συνεπώς η σωτηρία είναι ένα όνειρο απατηλό. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αυτοί που ζητάνε τώρα την ψήφο μας αρνούνταν το 2010 οποιαδήποτε σκέψη για κούρεμα. Αν γινότανε τότε το ίδιο κούρεμα, το χρέος θα είχε μειωθεί στο 80% και τα περιθώρια ελιγμών θα ήταν απείρως μεγαλύτερα αφού αυτή την στιγμή έχει στερέψει εντελώς η φοροδοτική ικανότητα του Έλληνα.
Η κάθε λύση δεν έχει την ίδια αποτελεσματικότητα όλες τις χρονικές στιγμές και οι κυβερνώντες δεν έχουν καταλάβει ότι άργησαν, άργησαν πολύ. Τόσο πολύ ώστε να καταδικάσουν τον Έλληνα σε αιώνια λιτότητα. Αυτοί λοιπόν τώρα ζητάνε την ψήφο του Έλληνα. Θα την πάρουν; Ίσως, αν κρίνει κανείς από την προσέλευση στις εσωκομματικές του ΠΑΣΟΚ, όπου ο κόσμος προσήλθε για να ψηφίσει έναν μοναδικό υποψήφιο λες και φοβότανε μήπως και δεν εκλεγεί. Και σα να μην του έφταναν όλα τα χαράτσια πλήρωσε και 2 ευρώ. Μήπως τελικά έχουμε τους κυβερνώντες που μας αξίζουν; Μήπως δεν έχουμε τα κότσια των Ισλανδών που είπαν ένα γενναίο ΟΧΙ στην απαίτηση των Άγγλων να πληρώσουν τις αγγλικές τράπεζες κοστιζοντάς τους την εγγραφή τους στην ίδια λίστα με την Αλ Κάιντα;
Οι επόμενες εκλογές θα είναι το βαρόμετρο που θα κρίνουν την οξυδέρκεια ενός λαού να αντιληφθεί το προφανές. Δεν είμαι και ιδιαίτερα αισιόδοξος.
Από Επίκεντρο
