Από αυτές τις τρεις αναμετρήσεις, ο πλανήτης ολόκληρος, η Ευρώπη και φυσικά η Ελλάδα, περιμένουν να αλλάξει, αν όχι άμεσα, τουλάχιστον στο εγγύς και βιώσιμο μέλλον, η διαχείριση της σύγχρονης πραγματικότητας. Κυρίως της οικονομικής, στην εποχή μιας κρίσης βαθιάς, σύνθετης, πολυεπίπεδης και αυτοτροφοδοτούμενης.
Οι… πονηρές σκέψεις για την προσδοκία της αλλαγής ωστόσο, εκτείνονται μέχρι το επόμενο έτος. Το 2013. Τη χρονιά των βουλευτικών εκλογών της Γερμανίας, καθώς μια ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή στην πολιτική και οικονομική καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έχει θυελλώδεις επιδράσεις στο δύσκολο παρόν που βιώνουν όλοι οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου, στα χέρια μιας Γερμανίδας η οποία γεννήθηκε στη λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παρά τη φθορά που έχει υποστεί το CDU, από κοινού με το κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών της Βαυαρίας θα συγκέντρωνε 37%. Το άλλοτε πολιτικά επικυρίαρχο, την εποχή του Γκέρχαρντ Σρέντερ, SPD βρίσκεται μόλις στο 26%, οι Πράσινοι φτάνουν στο 15%, η Αριστερά και οι Πειρατές στο 8%, και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες, ο σημερινός κυβερνητικός εταίρος της Άνγκελα Μέρκελ, μόλις στο 3%.
Οι εκτιμήσεις των πολιτικών αναλυτών στη Γερμανία καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Σοσιαλδημοκράτες θα υποχρεωθούν να επαναλάβουν το πείραμα του «Μεγάλου Συνασπισμού». Το προβάδισμα του CDU του παρέχει το ηθικό έρεισμα να μην συζητά καν το ενδεχόμενο να περιοριστεί σε ρόλο Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ενώ η Άνγκελα Μέρκελ παραμένει η δημοφιλέστερη πολιτικός στη Γερμανία. Λίγο δύσκολο λοιπόν να… παραμεριστεί για να παραλάβει κάποιος άλλος τα κλειδιά της Καγκελαρίας.
Τα παραπάνω δεδομένα συνιστούν το… οφθαλμοφανές συμπέρασμα. Γιατί υπάρχει και η ανάγνωση μιας θεωρίας συνωμοσίας, που οδηγεί στην εκτίμηση περί της ύπαρξης σχεδίου ανατροπής της Άνγκελα Μέρκελ. Κάτι που μπορεί να συμβεί αν ο Όσκαρ Λαφοντέν της Αριστεράς κάνει… πέτρα την καρδιά του, και δεχθεί να συμπράξει σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό με το SPD και τους Πράσινους.
Σε μια τέτοια περίπτωση, φαντάζει εξαιρετικά πιθανή η έστω και οριακή αυτοδυναμία των δυνάμεων της σημερινής αντιπολίτευσης. Που θα ωθούσε την Άνγκελα Μέρκελ σε… βίαιη εφεδρεία. Και ενδεχομένως θα έδινε μια δεύτερη ευκαιρία στην κοινωνική Ευρώπη.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
