Ακριβώς όπως ο διάλογος των Μεγάλων Δυνάμεων στο Μεγάλο τσίρκο, με αντικείμενο την παραχώρηση ενός απατηλού...
Συντάγματος στον εξεγερμένο λαό της Ελλάδας, ώστε να κατοχυρωθούν τα δεσμά της εξάρτησης. Το θεατρικό έργο του I. Καμπανέλλη που ξεσήκωνε το λαό τις παραμονές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ταιριάζει «γάντι» στην περίπτωση μας.
Τις εκλογές θα προκηρύξει ο δοτός πρωθυπουργός, προϊόν κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος και εκτελεστικό όργανο του ειδικού κατοχικού καθεστώτος. Αλλά γιατί; Πολλοί από τα σπλάχνα του πολύ βαθέως συστήματος απεργάστηκαν τη διαιώνιση της «εθνοσωτήριας» συγκυβέρνησης. Είναι όμως τέτοια η βιαιότητα της επίθεσης, που κρίθηκε φρονιμότερο το εκλογικό ρίσκο από τη σχεδόν βέβαιη πυροδότηση ενός νέου, πιο σαρωτικού κύματος λαϊκής ενεργοποίησης.
Ο στόχος τους είναι ομολογημένος. Να νομίζουμε πως ασκήθηκε αβίαστα η λαϊκή ετυμηγορία και βέβαια να δουλεύει στο φουλ η μηχανή της αφαίμαξης και της λεηλασίας με... νωπή εντολή. Αχαλίνωτη προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ, τρομοκρατία «της δραχμής» και το έπαθλο εξασφαλισμένο από το ληστρικό εκλογικό νόμο: όλα τα όπλα τους σε ισχύ, αλλά πόσο είναι αποτελεσματικά σήμερα πια;
Υποχρεώθηκαν σε ένα αναπόφευκτο λάθος, γιατί δεν τους έχει αφήσει κανένα περιθώριο ελιγμού η ίδια η πολιτική τους. Έχουν διακηρύξει και οι δύο εταίροι -κι όσο το ξορκίζουν τόσο περισσότερο αποκαλύπτονται- πως επίδικο των εκλογών δεν είναι άλλο από την αυτοδυναμία της ίδιας... συγκυβέρνησης, απλά με αντιστροφή της πρωτοκαθεδρίας. Κι επειδή το ρήγμα απέναντι στη λαϊκή πλειοψηφία βαθαίνει, δεν τους μένει άλλος δρόμος. Μετά το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα ενορχηστρώνουν το εκλογικό πραξικόπημα! Να, λοιπόν, πώς ορίζεται η γραμμή της πολιτικής μάχης των εκλογών. Χωράει μέσα στην κάλπη η αγωνιώδης ανάσα του λαού για ζωή, για δημοκρατία, για ανεξαρτησία; Αποδίδεται αυτό σε κάτι πολύ συγκεκριμένο που το «μέτωπο της καταστροφής» ήδη μας το προσφέρει στο πιάτο; Να αποτύχουν, να μην «κλέψουν», ακόμα και με την καλπονοθεία του εκλογικού νόμου τη σφραγίδα του 151. Το φοβούνται, ο κόσμος το ελπίζει, ο στόχος είναι ρεαλιστικός.
Αλλά αυτό αντανακλά τις ιστορικές ευθύνες μιας Αριστεράς που θα ανταποκριθεί στοιχειωδώς στην απαίτηση της έκφρασης του λαού και θα θέσει στόχους πέρα από τα κομματικά ποσοστά, στοχεύοντας στην καρδιά του σάπιου πολιτικού συστήματος.
Ενώ ο Βενιζέλος ξέπλενε τα αίσχη του με ελεεινές συγγνώμες, ο Βορίδης υποκλινότανε στην «αγία» Siemens και ο Ράιχενμπαχ εξήγγειλε το κυβερνητικό πρόγραμμα της επόμενης δεκαετίας. Τέτοιοι θέλουν να συνεχίσουν να... είναι. Για να το πετύχουν, αντιλαμβάνονται, πως ίσως δεν έχουν πια τη δυνατότητα να μας ναρκώνουν, σαν να... είχαμε ψηφίσει. Οι κάλπες που θα στηθούν μπορεί και να μην είναι κάλπικες;
Πηγή: "Δρόμος της Αριστεράς"
πηγη
