Γράφει η Μαρία Βέργου
Κι αν έπιασα την πένα είναι γιατί με πνίγει ο πόνος και ξεχειλίζει η αγωνία για την χώρα μου. Βλέπω τους νεοέλληνες να αντιδρούν γιατί τους «κόβουν τον μισθό τους». Με μερικά ευρώ, λίγα ή πολλά, λιγότερα, νομίζουν ότι φτωχαίνουν και ότι θίγεται η «αξιοπρέπειά» τους και το «βιοτικό» τους επίπεδο που «με αγώνες», όπως λένε, κατέκτησαν.
Αντιτίθεμαι σε όλα αυτά, και σίγουρα όχι εκ του ασφαλούς, διότι κι εγώ και το στενό οικογενειακό μου περιβάλλον ανήκουμε σ’ εκείνους που ζουν αποκλειστικά από τον μισθό τους και την δουλειά τους, χωρίς άλλους πόρους, και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τον καθημερινό τους κάματο, αφού έτσι έχω ανατραφεί, πετυχαίνοντας τα όσα, λίγα ή πολλά, έχω επιτύχει με κόπο και αγώνα , κατά το παράδειγμα του πολυαγαπημένου μου πατέρα και κατά τις επιταγές της …ψυχής (άγνωστη λέξη;;;;;) μου, όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή η διαδικασία. Αντιδρώντας, λοιπόν, σε όσα χυδαία και φαύλα εκτυλίσσονται γύρω μου, λέω τα εξής:
Ο Έλληνας δεν φτώχυνε σήμερα που του αφαίρεσαν, δικαίως ή αδίκως, δεν το εξετάζω και δεν με αφορά, λίγα ή πολλά ευρώ από την τσέπη του.
Ο Έλληνας φτώχυνε, όταν του αφαίρεσαν ό,τι πολυτιμότερο είχε: την γλώσσα του.
Η γλώσσα, ως γνωστόν, και δεν είναι της παρούσης η επιστημονική ανάλυσις, δεν είναι μόνον όργανον επικοινωνίας, αλλά πρωτευόντως όργανον σκέψεως. Καταστρέφοντας την γλώσσα του ανθρώπου καταστρέφεται η σκέψις του και το ανθρώπινο υποκείμενο καθίσταται αντικείμενο. Το ανθρώπινο ον έτσι μαζοποιείται και γίνεται εύκολα υποχείριο και πειθήνιον όργανον… Τις τελευταίες τέσσερις σχεδόν δεκαετίες αυτό το έθνος (και όχι λαός διότι λας=πέτρα, και οι Έλληνες δεν έχουμε σχέση με πέτρινα κατασκευάσματα), έχασε πλήρως τον προσανατολισμό του: Επικεντρώθηκε σε ό,τι στην γλώσσα του, την μοναδική σημειολογική γλώσσα στον κόσμο (στην οποία η λέξη εμπεριέχει την σημασία και την ουσία της έννοιας που αναπαριστά), καλείται χρήματα (χρώμαι=χρησιμοποιώ) και νομίσματα (νομίζω), προς αυτά δηλαδή που είναι για να τα χρησιμοποιούμε και όχι να μας χρησιμοποιούν και αυτά που έχουν νομιζόμενη ύπαρξη…
Ως γνωστόν, κατά τους Έλληνας, οι αισθήσεις πλανούν (γεγονός που ήδη
Μετά από δεκαετίες σκοταδισμού ο Έλλην είναι ώρα να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του. Μονόδρομος προς αυτήν την κατεύθυνση είναι ο πολιτισμός, οι τέχνες και τα γράμματα. Αυτό που έχει ανέκαθεν ο Έλλην προσφέρει στην ανθρωπότητα είναι ο πολιτισμός: ιδέες, αξίες, αρχές, ιδανικά, έργα της διανοίας, φιλοσοφία. Αυτό γνωρίζει να κάνει καλά ο Έλλην και όποτε το έχει καλλιεργήσει έχει διαπρέψει. Εδώ και καιρό αισθάνομαι, θα το εκφράσω με αθλητικούς όρους, όπως το νιώθω, ότι «παίζουμε σε λάθος γήπεδο». Πρέπει να μεταφέρουμε τον αγώνα στο γήπεδο που μας πάει, σ’ αυτό του πολιτισμού.
Είμαι, όπως έχει γράψει η Χαρά Νικοπούλου, «παιδί του ‘74». Μου πλήγωσαν την γλώσσα μου, εύχομαι όχι ανεπανόρθωτα, στην Β’ δημοτικού, στην ευαίσθητη ηλικία των 7 ετών. Έκτοτε, έστω και ασυναίσθητα, οι συμπαθείς περισπωμένες και τα πνεύματα που στόλιζαν τα κείμενα του αναγνωστικού της Α’ δημοτικού, στόλιζαν και την σκέψη μου. Τουλάχιστον εγώ γνωρίζω, γιατί όταν μιλώ λέω «αφύπνιση» και όχι «απύπνιση». Τα σημερινά παιδιά δεν το γνωρίζουν και έχουμε χρέος να τους το μάθουμε… ακόμη κι αν αντιδρούν είναι βέβαιον ότι καταλαβαίνουν και μάλιστα πολύ περισσότερα από εμάς.
Έχω την ακράδαντη πεποίθηση ότι η σωτηρία της Ελλάδος, που σ’ αυτήν την κομβική στιγμή της Ιστορίας θα συμπαρασύρει την ανθρωπότητα, πρωτοπόρος γαρ ο Έλλην, θα βασιστεί σε ένα νέο κίνημα Διαφωτισμού, που θα ξεπηδήσει από τους κόλπους των υγιώς σκεπτομένων, κατά συνείδησιν δρώντων, Ελληνόψυχων (δανεισμένη η λέξη από έναν Ελληνόψυχο) Ελλήνων. Όσο περισσότεροι προσχωρήσουμε σ’ αυτό τόσο συντομότερα και λιγότερο επώδυνα, θα επιτελέσουμε το ιερό, επιβαλλόμενο από τους καιρούς Καθήκον…
Αθήναι, 23 Φεβρουαρίου 2012
Μαρία Α. Βέργου
«Οι Έλληνες μπορεί να έχασαν την μάχη αλλά ποτέ δεν έχασαν ούτε θα χάσουν το κουράγιο τους»
Πειραιεύς, 28 Φεβρουαρίου 2012
Άννα, 9 ετών
http://www.pireasnews.gr/