Επιτέλους μια πραγματικά καλή είδηση: τα παιδιά που πάσχουν από την πιο συχνή μορφή λευχαιμίας έχουν πλέον 90% πιθανότητες να γίνουν καλά.
Επιστήμονες από τις ΗΠΑ ανέλυσαν τα διαθέσιμα στοιχεία και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης των παιδιών με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία αυξήθηκε από το 84% που ήταν το 1990 στο 90% το 2005.
Η πενταετής επιβίωση αποτελεί το ορόσημο της Ογκολογίας, διότι σηματοδοτεί την ίαση. Και αυτό, διότι ελάχιστοι θάνατοι από καρκίνο καταγράφονται μετά τα πρώτα 5 χρόνια από τη διάγνωση.
«Η είδηση είναι πραγματικά καλή, διότι μιλάμε για μία νόσο η οποία ήταν ανίατη πριν από 50 χρόνια», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Στήβεν Χάνγκερ, καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και διευθυντής του Κέντρου Καρκίνου & Διαταραχών Αίματος στο ομώνυμο Νοσοκομείο Παίδων.
«Τώρα πια έχουμε ποσοστά ιάσεως 90%. Είναι πραγματικά εκπληκτικό».
21.000 κρούσματα
Όπως γράφουν στην «Επιθεώρηση Κλινικής Ογκολογίας» (JCO) ο δρ Χάνγκερ και οι συνεργάτες του, τα ευρήματά τους βασίζονται σε περισσότερα από 21.000 κρούσματα οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας (είναι πάνω από τα μισά απ’ όλα τα κρούσματα της νόσου στις ΗΠΑ).
Τα κρούσματα αυτά αφορούν παιδιά, εφήβους και νέους ηλικίας από λίγων μηνών έως 22 ετών.
Όπως διαπίστωσαν, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου και ηλικίας, με εξαίρεση τα μωρά (κάτω του 1 έτους), τα ποσοστά επιβιώσεως αυξήθηκαν θεαματικά μεταξύ 1990 και 2005, φθάνοντας το 90%.
Στην πραγματικότητα, η θνησιμότητα μειώθηκε από 30% έως 50% στη διάρκεια της 15ετίας, με εξαίρεση αυτήν των βρεφών, η οποία έμεινε σχεδόν σταθερή επειδή τα βρέφη υπέκυπταν συχνότερα σε λοιμώξεις και παρενέργειες των αντικαρκινικών θεραπειών.
Ο δρ Χάνγκερ αποδίδει την αύξηση στα ποσοστά ιάσεως στο ότι οι μελέτες για την λευχαιμία βοήθησαν τους γιατρούς να μάθουν πολλά περισσότερα για τα φάρμακα, τη δράση και τις δοσολογίες τους, προσαρμόζοντας αναλόγως την αγωγή που χορηγούν στους μικρούς ασθενείς τους.
Τι είναι η λευχαιμία
Η λευχαιμία είναι ο συχνότερος καρκίνος της παιδικής ηλικίας. Εκδηλώνεται όταν το σώμα παράγει πολλά, μη φυσιολογικά (παθολογικά) λευκά αιμοσφαίρια, με συνέπεια να πλήττεται το ανοσοποιητικό σύστημα και να εκδηλώνονται συμπτώματα όπως εύκολοι μώλωπες (μελανιές), συχνές λοιμώξεις και διάρροια.
Η οξεία μορφή της λευχαιμίας εξελίσσεται πολύ γρήγορα, εάν δεν αντιμετωπιστεί με χημειοθεραπεία.
Η λευχαιμία χωρίζεται σε δύο κατηγορίες: στις οξείες και στις χρόνιες λευχαιμίες. Οι οξείες λευχαιμίες παρουσιάζονται κυρίως στα παιδιά (μπορεί να εκδηλωθούν από τη βρεφική ηλικία μέχρι τα 20 χρόνια), ενώ οι χρόνιες συνήθως προσβάλουν άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών.
Τα πιο συνηθισμένα είδη λευχαιμίας είναι η μυελογενής και η λεμφοβλαστική που μπορούν να είναι οξείες ή χρόνιες. Οι όροι «μυελογενής» και «λεμφοβλαστική» περιγράφουν τον τύπο των κυττάρων που εμπλέκονται σε κάθε περίπτωση.
Η οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία είναι ένας σπάνιος καρκίνος του αίματος ή του μυελού των οστών, ο οποίος όμως αποτελεί τη συχνότερη μορφή λευχαιμίας στην παιδική ηλικία. Στις ΗΠΑ καταγράφονται ετησίως 2.800 έως 3.000 κρούσματα της νόσου.
Η αιτία της οξείας λεμφοβλαστικής λευχαιμίας δεν είναι γνωστή, αλλά παράγοντες κινδύνου αποτελούν το να έχει ένα παιδί αδελφάκι με λευχαιμία ή να έχει υποβληθεί σε χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία για κάποια άλλα πάθηση.
