Το τεχνητό αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα και όσο αφορά στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και όσο αφορά στην ποιότητα της μίας και μοναδικής προτεινόμενης «λύσης», έχει προκαλέσει υστερία και αμηχανία όχι μόνο το πολιτικό σύστημα αλλά και το σύνολο της κοινωνίας.
Πρέπει όλοι μαζί εν μέσω θυέλλης παγκοσμίων πιέσεων, λαός και πολιτικοί να αποφασίσουμε ή να συναινέσουμε σε κάτι που φαντάζει, ως αναπόφευκτη μοίρα.
Ένα είναι το σίγουρο, πως κατάφεραν αυτό που ήθελαν, την καθολική μας υποταγή σε ένα εκβιαστικό τρόπο σκέψης, με μηδαμινές αποκλίσεις αντίδρασης.
Ο ευρωπαϊκός μας προσανατολισμός, δεν θα «επέτρεπε» μία επαναστατική τακτική του ΟΧΙ σε όλα.. και ένα φυτίλι στα σπλάχνα της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας.
Το ότι για πρώτη φορά «διαβάζουμε» όσα μας επιβάλλουν να υπογράψουμε, δημιουργεί στους δανειστές, έναν εκνευρισμό και τους ωθεί σε ακόμη περισσότερο ανθελληνικές δηλώσεις και απαιτήσεις.
Η ευκαιρία, αυτή την τραγική στιγμή, δεν είναι μόνο ότι μπορεί να επιτευχθεί μία καλύτερη διαπραγμάτευση, λόγω της αγανάκτησης του ΟΛΟΥ της Ελλάδας, αλλά ότι μπορεί να σταλεί ένα μήνυμα στους οικονομικούς κατακτητές, πως το εκβιαστικό παραλήρημα, πρέπει να λάβει τέλος.
Να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις, και σε εύρος και σε χρόνο, δίχως περιγράμματα και εθνικές απειλές.
Γιατί η ύποπτη εμμονή τους για την επίλυση(;;) του Ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος, με το «δικό» τους, υφεσιακό τρόπο, σημαίνει πως χρειάζονται την Ελλάδα και μάλιστα πολύ!
