Εδώ και πολλά χρόνια, η κοινωνική ομάδα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες (ΑμεΑ), βιώνει έναν κοινωνικό αποκλεισμό...
καθώς και μια περιφρόνηση για τις ικανότητές τους. Σαφώς και τα άτομα με διανοητική υστέρηση έχουν περιορισμένες ικανότητες, όμως αυτό δεν δικαιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό και την καταφρόνησή τους. Είναι μια καταδικαστέα πράξη ην οποία το "κράτος" καταβάλλει υπέρμετρες προσπάθειες για να τις περιορίσει. Όσον αφορά τα άτομα με σωματική αναπηρία, δυστυχώς γι' αυτούς, εξ'απαλών ονύχων περνούν μέσα από τα καυδιανά δίκρανα. Μέσα από μια ταλαιπωρία την οποία θα πρέπει να ανεχονται καθ'ολη την διάρκεια της ζωής τους. Τα καυδιανά δίκρανα στην προκειμένη περίπτωση, είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά στην προσαρμογή τους με το υπόλοιπο κοινωνικό περιβάλλον. Η δυσεύρεση εργασίας και η απόρριψη τους συνολικά από την κοινωνία, εξ'αιτίας της σωματικής τους δυσλειτουργίας, είναι τα αίτια αυτής της απόρριψης.

Η κοινωνία πρέπει να κατανοήσει τα μέτρα τα οποία οφείλει να πάρει το κράτος σχετικά με τα άτομα αυτά, ως απώτεροσ κοπό την κοινωνική και παραγωγική τους ένταξη. Αρχικά όσον αφορά την εύρεση εργασίας, θα πρέπει το κράτος να διοργανώσει διαγωνισμούς στους οποίους οι διακριθέντες ως ικανοί, θα μπορούν να πάρουν την εργασία την οποία επιθυμούν. Επίσης η πολιτεία θα πρέπει να προσλαμβάνει ΑμεΑ στην εργασία της εφόσον είναι ικανοί και δεν δημιουργείται κάποιο πρόβλημα εξ'αιτίας της σωματικής αναπηρίας. Γενικά στον εργασιακό τομέα, πρέπει οι ΑμεΑ να μην αντιμετωπίζονται με καψυποψία από τους εργοδότες ή με προκαταλήψεις από όλη την κοινωνία συνολικά.

Αναγνώστης
 
Top