- Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης
Μπροστά σε μεγάλους κινδύνους, όπως η σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κράτος και η κοινωνία μας, οι σωστές αποφάσεις είναι το μόνο ζητούμενο της σωτηρίας μας.
Η Αλήθεια υπάρχει πάντοτε και παντού, αφού είναι η αιτία ύπαρξης του κάθε τι. Πολλές φορές, όμως, για διάφορους λόγους, βρίσκεται κρυμμένη.
Ο πιό συνηθισμένος τρόπος να κρύβει κάποιος την Αλήθεια, είναι η αντικατάστασή της από ένα ψέμα. (Όλοι μας το κάνουμε).
Ένας άλλος, πολύ αποτελεσματικός τρόπος, γνωστός και ως “καμουφλάζ”, είναι η παραλλαγή της εικόνας της πραγματικότητας. Αυτό, με φυσικό παράδειγμα τον χαμαιλέοντα, έχει γίνει επιστήμη που διδάσκεται, όχι μόνο στις στρατιωτικές ακαδημίες, αλλά και στα πανεπιστήμια, κυρίως στις σχολές “επικοινωνίας”.
Αυτό, (δηλαδή η επιστημονική εμβάθυνση στο θέμα) δείχνει και την τεράστια σημασία που μπορεί να έχει η χρήση τού “καμουφλάζ”, καθώς μπορεί με αυτή τη γνώση, ως όπλο, να κερδηθεί όχι μόνο μία μάχη, αλλά ένας ολόκληρος πόλεμος, όχι μόνον όπλων, όχι μόνο προϊόντων, αλλά και ιδεολογιών. Ιδεολογιών, που μπορούν να συσπειρώσουν και να κατευθύνουν εκατομμύρια ανθρώπων προς μία κατεύθυνση, αυτή την οποία έχει χαράξει μία ομάδα συγκεκριμένων συμφερόντων.
Με το σημείωμα αυτό, μετά τις γενικές αυτές σκέψεις, επιχειρείται, να αποκαλυφθεί στον αναγνώστη (που δεν το έχει, ήδη, κάνει μόνος του) η Αλήθεια, σε όσα συμβαίνουν και διαδραματίζονται πρόσφατα, στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό και διαχέονται σε ολόκληρη την κοινωνία μας.
Υπάρχει, λοιπόν, μεγάλη ανάγκη απλοποίησης των γεγονότων που τρέχουν, ώστε η Αλήθεια τους γίνει αντιληπτή, καθώς αυτή κρύβεται πίσω από καμουφλάζ και ψέματα που παράγει μία ασύστολα εντατική προπαγάνδα που επιδιώκει (και καταφέρνει) να παρουσιάζει το μαύρο για άσπρο...
Χρειάζεται, λοιπόν, η αποδόμηση αυτής της αισχρής προπαγάνδας, για να φανεί η Αλήθεια.
Αυτό, θα μας βοηθήσει, (ίσως), εμάς τους Έλληνες πολίτες, να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις για τη ζωή μας και, κυρίως, τη ζωή των παιδιών μας, ή τουλάχιστον, να προβληματισθούμε αν αυτό που μέχρι τώρα πιστεύουμε σαν Αλήθεια, είναι πράγματι έτσι.
Το σημείωμα αυτό, λοιπόν, γράφεται για να αποτελέσει μία πυξίδα της σκέψης που έχει χαθεί μέσα στο σκοτάδι που δημιουργούν οι πρωτόγνωρες έννοιες, ονόματα, οικονομικοί μηχανισμοί και θεωρίες που κατακλύζουν σαν χείμαρρος την καθημερινότητά μας, αιτιολογώντας την επέλαση της φτώχειας στο σπιτικό μας.
Οι “αγορές”, η “Ευρωζώνη”, τα Ομόλογα και τα κουπόνια τους, το ΔΝΤ, το “κούρεμα”, η ΕΚΤ, τα “σπρέντ”, το “ντεφώ” και το “σελέκτιβ ντεφώ”, το “χαίρκατ”, το “πιστωτικό γεγονός” σε αντιδιαστολή με την “επιλεκτική πτώχευση”, η “αναδιάρθρωση”, η καταστροφή μας που οφείλεται στο Ευρώ και η καταστροφή που θα φέρει η επαναφορά της Δραχμής, το Αγγλικό Δίκαιο, η ονομαστική αξία των Ομολόγων σε αντιπαραβολή με την πραγματική Αξία τους, και πάει λέγοντας, έχουνε μπει στην καθημερινότητά μας για να μας (υποτίθεται) βοηθήσουν να αντιληφθούμε το τι συμβαίνει, αλλά στην πραγματικότητα (εξ αιτίας της άγνοιας των ειδικών γνώσεων που απαιτούνται για την πλήρη κατανόησή τους) έχουν αποδιοργανώσει εντελώς τη λειτουργία της λογικής μας, εν όψει μέγιστης ανάγκης λήψης ιστορικών αποφάσεών μας, που θα σφραγίσουν τις επόμενες δεκαετίες της ζωής της κοινωνίας μας.
Η απουσία αυτών των ειδικών γνώσεων, αναγκαστικά μας οδηγεί να ακολουθήσουμε τις συμβουλές αυτών που έχουμε εμπιστοσύνη (και οι οποίοι έχουν τις γνώσεις αυτές).
Ερώτημα 1ο : Μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σ' αυτούς που αποδεδειγμένα ψεύδονται καθημερινά απέναντί μας;
Ας πούμε, λοιπόν, τα πράγματα απλά, λαϊκά, λογικά, όχι μόνο διότι πρέπει να αποφασίσουμε σωστά, αλλά πρέπει να αποφασίσουμε και γρήγορα, πριν επέλθει και ολοκληρωθεί (μέσα στους επόμενους λίγους μήνες) η πλήρης κατοχή της χώρας μας από τις “Ξένες Δυνάμεις” και τα εδώ τσιράκια τους.
Ας δούμε, μία-μία, τις κυριότερες επίκαιρες προτάσεις που συζητούνται στον “δημόσιο διάλογο” και ας επιχειρήσουμε την αποδόμηση της προπαγάνδας του “συστήματος”, που τις συνοδεύει:
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι: “Πρέπει να γίνουν εκλογές για να μιλήσει ο Λαός”.
• Η Αλήθεια είναι ότι: Οι εκλογές δεν θα προσφέρουν τίποτε απολύτως στο λαό και στη λύση της αιχμαλωσίας του, (στην οποία το ίδιο αυτό σύστημα τον έχει οδηγήσει), εφ' όσον, προηγουμένως, ο λαός, δεν έχει αποκτήσει τη ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, που θα τον οδηγήσει στο αύριο, μέσα από τη ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ που έχει δημιουργηθεί, μετά την τραγική πορεία τής φτωχοποίησης της χώρας. Χωρίς (ή πριν) την κάλυψη αυτής της ανάγκης, όλα δείχνουν ότι θα έχουμε το ίδιο ακριβώς σκηνικό και μετά από τις επόμενες (όποτε γίνουν) εκλογές : Μία “κυβέρνηση σωτηρίας”, αποτελούμενη από τα ίδια κόμματα που στηρίζουν τη σημερινή “κυβέρνηση/ανδρεικέλων” για να ολοκληρώσει το έργο που έχει αναλάβει η σημερινή, δηλαδή την πλήρη παράδοση της Ελλάδας στις διαθέσεις των δυνατών της.
Αυτός που χρειάζεται τις εκλογές, είναι το ένοχο καθεστώς πολιτικό σύστημα, και μόνον αυτό.
Χρειάζεται τις εκλογές, διότι αυτές θα του προσφέρουν μία ακόμη παράταση ζωής αφού, μέσα από τη διαδικασία των εκλογών, (και έχοντας εξασφαλίσει – για την ώρα - την αδυναμία συσπείρωσης “αντίπαλου δέους”) θα έχει αποσπάσει πονηρά την έγκριση του Ελληνικού λαού για τη νομιμοποίηση της παραμονής του στην Εξουσία. Αυτό θα του προσφέρει και την παράταση του χρόνου άμυνάς του κατά της οριστικής εκπαραθύρωσής του από την καρέκλα της, έχοντας, για ακόμη μία φορά, βουτήξει στην “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” τής (δεσμευμένης, χειραγωγούμενης και εκβιαζόμενης ποικιλοτρόπως) λαϊκής βούλησης.
Να, λοιπόν, ο τρόπος, που η ανάγκη σωτηρίας του συστήματος, καμουφλάρεται πίσω από μία, αδιαμφισβήτητα δημοκρατική άποψη (αυτή των εκλογών).
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι: “Οι δανειστές μας θέλουν τα λεφτά τους και δικαιούνται να τα πάρουν”.
Η Αλήθεια είναι ότι: Οι δανειστές μας ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ.
Θέλουν τα “πράγματα” που δικαιούνται με τις “εμπράγματες εξασφαλίσεις” που θεμελιώνουν με το “Μνημόνιο” και την επικείμενη “Δανειακή Σύμβαση”, επάνω σε κάθε τι που αποτελεί περιουσιακό στοιχείο της Ελλάδας, ιδιωτικό και δημόσιο.
Αν ήθελαν τα λεφτά τους δεν θα δάνειζαν, τα τελευταία 20-30 χρόνια, κάποιον που, αποδεδειγμένα, είναι αδύνατον να εξοφλήσει τα χρέη του...
Τέτοια δάνεια, γίνονται μόνον από αυτούς που θέλουν να “φάνε το οικόπεδο” του ακαμάτη γείτονα καλοπερασάκια, καθώς, με το νέο “σχέδιο πόλεως” (που οι ίδιοι χαράζουν) το οικόπεδο θα έχει φάτσα στο εμπορικό κέντρο, χώρια που έχει στην αυλή του και κρυμμένο (μεγάλο) θησαυρό...
Οι δανειστές μας , λοιπόν, δεν θέλουν τα λεφτά τους. Θέλουν πραγματικές αξίες, δηλαδή πράγματα, όπως εκτάσεις, ορυκτά, στρατηγικά σημεία. Και τα θέλουν σε τιμές “κοψοχρονιάς”, τέτοιες, που διαμορφώνονται όταν ο κάτοχός τους πένεται και αρχίζει να πεινάει ή αρχίζει να βλέπει ότι σύντομα θα πεινάσει, θα κρυώσει και θα αρρωστήσει και δεν έχει λεφτά να αγοράσει ψωμί, ξύλα και φάρμακα. Τότε “πουλάει το σπίτι του για ένα τενεκέ λάδι” όπως έκανε πρόσφατα και στην Κατοχή.
Αυτό το περιβάλλον φόβου δημιουργείται από τους (οικονομικούς) κατακτητές μας και τα εδώ τσιράκια τους (διάβαζε, “κυβέρνηση”), σήμερα, στην Ελλάδα.
Ναι, οι δανειστές δικαιούνται τα λεφτά τους (όσα θα δείξουν οι λογαριασμοί ότι χρωστάμε, όταν ανοίξουμε τα “τεφτέρια”), αλλά θα τα πάρουν με τον τρόπο που ταιριάζει σ' εμάς και όχι λεηλατώντας το σπίτι μας, κάτω από ανείπωτους εκβιασμούς. (Υπάρχουν ολοκληρωμένες προτάσεις κορυφαίων οικονομολόγων).
Εδώ, το “σύστημα” καμουφλάρει πίσω από ένα (φαινομενικά) δίκαιο αίτημα, (όπως είναι η εξόφληση δανεικών) την ανηλεή και προετοιμαζόμενη λεηλασία κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής, συμπεριλαμβανομένου και του εκπαιδευμένου έμψυχου υλικού (εργατικού δυναμικού).
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι: “Το “κούρεμα” θα καταστήσει το Δημ. Χρέος διαχειρήσιμο”.
Η Αλήθεια είναι ότι: το Δ.Χ, ΔΕΝ θα είναι διαχειρήσιμο και μετά το “κούρεμα”, αφού, μετά την περαιτέρω ενδιάμεση άνοδό του από σήμερα ως το 2020, θα πέσει τότε στο 120% του ΑΕΠ, όπως οι ίδιοι δηλώνουν σε επίσημα κείμενά τους.
Το “κούρεμα” δεν είναι τίποτε άλλο, από ένα ακόμη ψέμα, ένα καμουφλάζ που αποσκοπεί στη δημιουργία εντυπώσεων συμπάθειας προς τους “καλούς δανειστές” μας, (που δέχονται να χάσουν λεφτά προκειμένου να σωθούμε εμείς !!!) ώστε να ακολουθήσει το κυρίως έργο, που είναι η αρπαγή και λεηλασία κάθε περιουσιακού στοιχείου της Ελλάδας.
Εδώ, η προπαγάνδα του συστήματος, χρησιμοποιεί μόνο το ψέμμα, καθώς η Αλήθεια είναι δύσκολο να βρεθεί, καθώς βρίσκεται κρυμένη κάτω από ειδικές οικονομικές γνώσεις.
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι: “Πρέπει να κάνουμε θυσίες για να αποφύγουμε την πτώχευση”.
• Η Αλήθεια είναι ότι: Είμαστε, ήδη, προ πολλού, πτωχευμένοι, και μάλιστα σε διαδικασία εκποίησης των περιουσιακών μας στοιχείων.
Αυτό, απλώς, δεν λέγεται με το όνομά του (όπως ζήτησε και ο Βενιζέλος, προτείνοντας να μη λέμε “αναδιάρθρωση” (άλλο όνομα της πτώχευσης) αλλά να την αποκαλούμε “selective default” (σελέκτιβ ντεφώ), ή ελληνιστί “επιλεκτική πτώχευση”, για να μη καταλαβαίνουμε ακριβώς τί λέμε.
Οι θυσίες που καλούμαστε να υποστούμε, δεν είναι για να αποφύγουμε την πτώχευση (που, ήδη, έχουμε) αλλά για να δημιουργηθεί το εργασιακό περιβάλλον που γουστάρουν οι αυριανοί “επενδυτές” που “θα φέρουν χρήμα στη χώρα”...
Εδώ, το σύστημα, χρησιμοποιεί τόσο το ψέμα (“να αποφύγουμε την πτώχευση” τη στιγμή που, ήδη, βιώνουμε τη διαδικασία εκποίησης των περιουσιακών μας στοιχείων), όσο και το καμουφλάζ (που κρύβει την πραγματική έννοια της “πτώχευσης”, κάτω από παραφράσεις μίας, άγνωστης στο ευρύ κοινό, νέας και παραπειστικής ονοματολογίας).
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι:“Τα κράτη/μέλη της Ευρωζώνης, μας δανείζουν για να μας βοηθήσουν να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες μισθών και συντάξεων”.
Η Αλήθεια είναι ότι: Ο μόνος λόγος που μας δανείζουν, είναι η μετατροπή του υπάρχοντος ακάλυπτου “χρέους προς ιδιώτες”, σε ενυπόθηκο “χρέος προς κράτη”, με ανέκλητη υποθήκευση όλης της κρατικής περιουσίας μας (ιδιωτικής και δημόσιας!!!).
Είναι πλέον γνωστό, από τις άοκνες προσπάθειες των κορυφαίων συνταγματολόγων και νομικών μας (Γιώργου Κασσιμάτη, Κώστα Χρυσόγονου, Κώστα Μπέη, κ.ά) ότι τα δάνεια που παίρνουμε (μέσω του “Μνημονίου” και των τελευταίων “Δανειακών Συμβάσεων”) δεν είναι τίποτε άλλο από αλλαγή των ομολόγων προς ιδιώτες (Τραπεζικούς Οργανισμούς και διεθνή funds) σε δάνεια προς χώρες, τα οποία θα είναι πλέον ενυπόθηκα (με κάθε ιδιωτική ή δημόσια περιουσία του κράτους !!!) και θα υπάγονται στο Αγγλικό δίκαιο....
Εδώ, το “σύστημα”, απλώς ψεύδεται. Η Αλήθεια, όμως, φαίνεται πολύ καθαρά και εύκολα, αν δούμε τις εισπράξεις και τις πληρωμές που έχουν γίνει από το κράτος, από την ημέρα που άρχισε να παίρνει τα δάνεια από την Τρόικα.
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι: “Πρέπει να υπογραφεί η “Δανειακή Σύμβαση”, αλλιώς είμαστε εκτός Ευρώ και η επιστροφή μας στη δραχμή θα είναι καταστροφή”.
• Η Αλήθεια είναι ότι: Η έξοδός μας από την Ευρωζώνη (δηλαδή το Ευρώ) και η επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα, είναι ήδη αποφασισμένη, από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για το μέλλον μας, δηλαδή τους δανειστές μας.
Αυτό προκύπτει σαφέστατα από τις επίσημες δηλώσεις και ανακοινώσεις (που η τρέχουσα κυβέρνηση με την προπαγάνδα της, αφήνει επιμελώς ασχολίαστες) που, αφ' ενός, αναφερόμενες στο Δημ. Χρέος μας, λένε ότι το 2020 (σε 8 χρόνια από τώρα) θα είναι στο 120% του ΑΕΠ και, αφ' ετέρου, αναφερόμενες στον νέο κανονισμό που θα ισχύει στα κράτη που θα έχουν Ευρώ, μας λένε ότι θα υπάρχουν κανόνες αυστηρής οικονομικής πειθαρχίας που δεν θα επιτρέπουν την παραμονή τους στο Ευρώ, αν το Δ.Χ τους υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ τους. Άρα, πώς θα είναι η Ελλάδα στο Ευρώ, μέ ΔΧ διπλάσιο του επιτρεπτού;; Απλώς, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Το μόνο που θέλει το “σύστημα”, είναι η επίσημη (από τη Βουλή) υπογραφή της “Δανειακής Σύμβασης”, με την οποία εκχωρούνται ανέκλητα στους πάτρωνες του “συστήματος”, σε τιμή που οι “αγορές” (δηλαδή αυτοί οι ίδιοι) θα καθορίσουν, όλα τα, γνωστά και άγνωστα, ιδιωτικά και δημόσια, περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας.
Αυτό είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει.
Το κρίσιμο για εμάς σημείο τής, (ούτως ή άλλως) επιστροφής μας σε εθνικό νόμισμα, είναι αν αυτό θα γίνει με τη δική μας θέληση και πρωτοβουλία, ή χωρίς αυτήν. Και, είναι κρίσιμο διότι, άλλα θα είναι τα αποτελέσματα αν αυτό γίνει με δική μας πρωτοβουλία και άλλα αν αυτό γίνει με την πρωτοβουλία των δανειστών μας.
Βέβαια, όπως είδαμε παραπάνω, οδηγούμαστε ολοταχώς προς τη δεύτερη εκδοχή.
Αυτό, (η μετάβασή μας σε εθνικό νόμισμα) μεταξύ άλλων, σημαίνει και το εξής αξιοσημείωτο: Ας υποθέσουμε ότι σήμερα, μία πατριωτική κυβέρνηση αποφασίζει την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, (ας το πούμε “οβολό”) με αξία ενός οβολού ίση με ένα Ευρώ. (Την ισοτιμία, τη στιγμή της γέννησης του νέου νομίσματος, την καθορίζει η κυβέρνηση).
Ταυτόχρονα, με Νόμο μετατρέπει (με αυτή την ισοτιμία) όλα τα ομόλογα που ήδη κυκλοφορούν, δηλαδή όλο το ΔΧ, σε οβολούς. Αυτό σημαίνει ότι, όσο και αν πέσει, από αύριο, η αξία του οβολού, σε σχέση με κάθε άλλο νόμισμα στα διεθνή χρηματιστήρια, δεν θα επηρεάσει καθόλου την αξία του χρέους μας, καθώς εμείς θα εξοφλήσουμε τα ομόλογά μας με οβολούς.
Με δεδομένο ότι όλα αυτά τα ομόλογα, (πλην αυτών του “Μνημονίου”), υπόκεινται στο Ελληνικό Δίκαιο, η πράξη αυτή, θα μπορεί να προσβληθεί από τους κατόχους των ομολόγων αυτών, μόνο σε Ελληνικά δικαστήρια.
Αν, μάλιστα, το κράτος κρατήσει για τον εαυτό του το δικαίωμα έκδοσης χρήματος και δεν το εκχωρήσει σε τρίτους, (π.χ στην ιδιωτικών συμφερόντων Α.Ε “Τράπεζα της Ελλάδας”), τότε η εξόφληση του ΔΧ μας θα κοστίσει στο Ελληνικό κράτος τόσο, όσο το χαρτί που θα τυπώσουμε το αντίστοιχο ποσό οβολών.
Μάλιστα, το χρήμα αυτό, (που θα διατεθεί για την πληρωμή των ομολόγων του ΔΧ) είναι πολύ πιθανό ότι θα επενδυθεί μέσα στην Ελλάδα, καθώς μόνον εδώ θα έχει πολύ μεγαλύτερη αξία σε αντίκρισμα επί πραγμάτων, από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.
Αυτά τα σημαντικότατα πλεονεκτήματα, παύουν να υπάρχουν αν, πριν την επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα, η εξόφληση των ομολόγων μας υπαχθεί στο Αγγλικό Δίκαιο, όπως θα γίνει με την υπογραφή τής “Δανειακής Σύμβασης”, εξ αιτίας της οποίας (υπογραφής) έχουμε σήμερα “κυβέρνηση Παπαδήμου”, δηλαδή αναστολή των δημοκρατικών διαδικασιών που προβλέπει το Σύνταγμα.
Βέβαια, η επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα, θα φέρει εξαιρετικά μεγάλες δυσκολίες στην απόκτηση ενέργειας, πρώτων υλών που δεν έχουμε, φαρμάκων, κλπ, που δεν μπορούμε να παράγουμε ή να κατασκευάσουμε.
Έως ότου καλυφθούν αυτές οι ανάγκες, η κοινωνία μας θα στερηθεί πολλά. Έχει, όμως, τις απαραίτητες υποδομές, επάνω στις οποίες μπορεί να στηρίξει την ανόρθωσή της.
Έχει το κατάλληλο έμψυχο υλικό, έχει πηγές ενέργειας (αναξιοποίητες ως σήμερα), διαθέτει (ή μπορεί, σχετικά εύκολα να αποκτήσει) τεχνογνωσία, θα έχει τα απαιτούμενα κεφάλαια (το δικό μας χρήμα).
Άρα η επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα, δεν είναι αυτό που θα φέρει την καταστροφή.
Η καταστροφή έχει, ούτως ή άλλως, ήδη επέλθει, (είναι δημιούργημα όλου του πολιτικού συστήματος που άφησε, όλα αυτά τα χρόνια, το ΔΧ και το Έλλειμμα, να εκτοξευθούν σε δυσθεώρητα ύψη) και ολοκληρώνεται με τη δέσμευση της Χώρας στα δόκανα της επικείμενης “Δανειακής Σύμβασης”, ώστε να μη μπορεί να “σηκώσει κεφάλι” απέναντι στους δυνάστες της...
Εδώ, έχουμε ένα αριστοτεχνικό καμουφλάρισμα του εγκλήματος της παράδοσης της κυριαρχίας της χώρας, κάτω από την “ανάγκη” σωτηρίας της, μέσα από την υπογραφή της καταστροφικής “Δανειστικής Σύμβασης” !!!
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι:“ Η χώρα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική”.
Η Αλήθεια είναι ότι: Αυτό που τους νοιάζει, είναι τα φθηνά χέρια και οι φθηνές διαδικασίες παραγωγής που πρέπει να βρουν οι δανειστές μας (με τα εντόπια τσιράκια τους) ως “επενδυτές” που θα εγκαταστήσουν εδώ τις επιχειρήσεις τους (που θα αποκτήσουν κοψοχρονιάς έναντι του χρέους μας).
Δεν μπορεί, βέβαια, να πει κάποιος ότι η χώρα δεν πρέπει να γίνει ανταγωνιστική καθώς, χωρίς αυτό δεν μπορεί να σταθεί πουθενά. Όμως η απόκτηση της ανταγωνιστικότητας δεν γίνεται από το μονόδρομο της Κινεζοποίησης των μισθών. Η ανταγωνιστικότητα, αποκτάται και με την αξιοποίηση κάποιων μοναδικών πλεονεκτημάτων που μπορεί κάποιος να διαθέτει. Και η Ελλάδα μας διαθέτει τέτοια, πολλά, που έμειναν, όμως αναξιοποίητα, καθώς οι προτεραιότητες των “ταγών” της ήταν άλλες.
Εδώ, η προπαγάνδα του συστήματος, κάτω από την Αλήθεια “ Η χώρα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική”, κρύβει ύπουλα την επερχόμενη φεουδαρχία που θέλει το εργατικό δυναμικό της χώρας (επιστημονικό και χειρονακτικό) να είναι δουλοπάροικοι και είλωτες.
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι: “Η χώρα έχει ανάγκη από Ανάπτυξη”.
Η Αλήθεια είναι ότι: Κάτω από αυτή την αλήθεια, κρύβεται η πλήρης υποταγή και το πλήρες ξεπούλημα της χώρας στους δανειστές της.
Ναι, η χώρα έχει ανάγκη από Ανάπτυξη, αλλά ποια Ανάπτυξη; Αυτή που ετοιμάζεται από τους δανειστές μας και τα εδώ τσιράκια τους, την πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία που ετοιμάζει το αυριανό (εντελώς φεουδαρχικό) τοπίο και ξερογλύφονται για την πλήρη και ασύδοτη κυριαρχία τους, την απαλλαγμένη από κάθε φρένο δημοκρατίας;
Η χώρα έχει ανάγκη από Ανάπτυξη, αλλά όχι με το γνωστό σημερινό μοντέλο που χρήζει “επενδυτή” τον κάθε “ημέτερο” (του τραπεζικού ή του πολιτικού συστήματος) δίνοντάς του το απαραίτητο κεφάλαιο το οποίο, αν το αυγατίσει ζει πλουσιοπάροχα και αν το χάσει το πληρώνει η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης.
Η χώρα έχει ανάγκη από Ανάπτυξη, τους καρπούς της οποίας θα γεύεται όλη η κοινωνία και όχι η Ολιγαρχία των “ημετέρων” που είναι αυτή που οδήγησε στο σημερινό ναυάγιο.
Εδώ, η προπαγάνδα του συστήματος, κάτω από την Αλήθεια “ Η χώρα έχει ανάγκη από Ανάπτυξη”, κρύβει ύπουλα την επερχόμενη λεηλασία κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής και ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτει η χώρα. Προσοχή !!Κανένας τους δεν καθορίζει ΤΊ ΕΊΝΑΙ ΑΝΆΠΤΥΞΗ, διότι δεν τον συμφέρει!!!
• Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, υποστηρίζει και διαδίδει ότι: “Δεν υπάρχει άλλη πολιτική”, εννοώντας αυτήν που επιβάλλουν οι δανειστές μας και εκτελεί πειθήνια η “κυβέρνησή” μας..
Η Αλήθεια είναι ότι: Υπάρχει άλλη πολιτική.
Είναι η πολιτική που επιβάλλει η κοινή λογική, που λέει: - Όταν, επειδή χρωστάω, κινδυνεύω να χάσω τό μόνο που έχω, (το σπίτι μου και την ελευθερία, τη δική μου και της οικογένειάς μου) δεν μπορώ να αφήσω σε άλλους να “κάνουν κουμάντο” στο πρόβλημά μου. Πολύ δε περισσότερο, δεν θα αφήσω το “κουμάντο” στον δανειστή μου, όταν μάλιστα, όλα δείχνουν ότι αυτός με δάνειζε επί χρόνια (εμένα, τον αναξιόχρεο) για να πάρει από εμένα το οικόπεδο και τα παιδιά μου υπηρέτες.
Ο μονόδρομος, στη δική μας περίπτωση, είναι η “Εθνική πολιτική”, απέναντι στην πολιτική της παγκοσμιοποιημένης ομογενοποίησης (οικονομικής, πολιτιστικής και πολιτικής) που θέλει να επιβάλλει στην Ελληνική κοινωνία η “Διεθνής του Χρήματος”.
Εδώ, το “σύστημα”, απλώς ψεύδεται. Η Αλήθεια, όμως, φαίνεται πολύ καθαρά και εύκολα, αν χρησιμοποιήσουμε την (παραπάνω αναφερόμενη) κοινή λογική.
Με τις σύντομες αυτές σημειώσεις, επάνω στα παραπάνω τρέχοντα θέματα, που αποτελούν το “κύριο πιάτο” στον καθημερινό δημόσιο διάλογο, επιχειρείται η αποδόμηση της προπαγάνδας που δεχόμαστε καθημερινά από τα ΜΜΕ και η ανάδειξη της Αλήθειας, η κατάκτηση της οποίας μπορεί να μας σώσει από τη χαριστική βολή.
Όσοι νομίζουν πως αυτό το σημείωμα μπορεί να βοηθήσει την επικράτηση της Αλήθειας και τη διάλυση του νέφους που η προπαγάνδα συνεχώς θέλει να δημιουργεί, μπορούν να το τυπώσουν, για να το ξαναδιαβάσουν, στο λεωφορείο, στο σπίτι τους, στο καφενείο και να συζητήσουν κάθε μία Αλήθεια που θίγεται σε αυτό, με τον κάθε φίλο τους που έχει αντίθετες απόψεις ή επιχειρήματα.
Τα ψέματα και το καμουφλάζ που χρησιμοποιεί το ένοχο καθεστώς πολιτικό σύστημα για να κρύψει το τεράστιο έγκλημά του, πρέπει να πέσουν και η προπαγάνδα του να αποδομηθεί εντελώς, αφήνοντας γυμνή την Αλήθεια και τους ψεύτες.
Μην τρώτε τη σούπα των ψεμάτων της προπαγάνδας, δηλητηριάζεσθε.
Η διάδοση και επικράτηση της Αλήθειας επί του Ψεύδους, είναι, όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση κάθε ελεύθερου πολίτη.
